Vandaag is venijnig. In mijn mailbox vind ik deze ochtend een dreigbrief, zo slecht geschreven dat ik niet anders kan dan lachen. Het zal wel. Mij maak je niet gek. Want als ik ergens goed in ben, is het in een fractie van een seconde de situatie op scherp zetten.
Meer dan twintig jaar journalistiek pur sang maak jij niet ongedaan. Ik heb geleerd met aandacht te kijken. Haarscherp kan ik analyseren, tot op het bot, with a blink of a bulls eye. En je hoeft me maar genoeg dwars te zitten of ik zal het je precies vertellen.
Aan de slag dus maar. Maar ik waarschuw je, ik ben snappy en ik voel het aankomen. Vandaag kun je beter uit mijn buurt blijven. Ik heb zin in vlees, rood vlees, dan weet je het wel. Want al die trigger happy holle frasen die je mij vertelt zijn als oordoppen voor een hart dat met precisie richt.
Ik bel nog maar eens met de mobiele telefoon die ik al twee dagen probeer af te sluiten en waar niemand trek in heeft.
De manager van eergisteren wil vandaag weten waarom.
Dat zijn haar zaken niet, vind ik. Ik wil stoppen, kappen, schluss, finito, nu, niet morgen.
"Maar wanneer vertrek je dan," probeert ze nog een keer.
Ik begin over een borg die ze vergeten is.
Ze zal het uitzoeken.
Ah fijn, weer een dag later.
Gladjes boek ik mijn ticket. Dat gaat goed. 13 Februari, speciaal tarief, op dinsdag.
"En," zegt de stem van het reisburo opgewekt, "ik boek een retourtje voor je, dat is goedkoper. Kun je je nog een week lang bedenken, elke dag."
Het lijkt me een marteling, ik lach er om.
Met de mevrouw van de verhuisdozen krijg ik werkelijk bonje. Ze heeft geen zin nieuwe te brengen, company’s policy. Ik moet weten dat…, iemand van het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft alle dozen…
Het kan me geen malle moer schelen, ik heb een deal gesloten en als zij zich niet als de sodemieter aan haar afspraken houdt, ben ik niet te groot om de hele boel ergens anders te dumpen. De dingen en de zaken van mijn leven.
Een uur later krijg ik waar ik om vraag.
Hij van het Hoogste Gezag komt ook nog even absolutie halen.
Hij belt, hangt op, ik bel terug en krijg de secretaresse, hij belt nog wel.
Hij belt. Een heel verhaal, het interesseert me niet en dat verstomt.
Hij wil zeggen dat we ondanks dit en tenzij dat, toch heel prettig samengewerkt hebben.
Ik zeg: "Dankjewel, fijn om te horen."
Hij wacht, ik zwijg.
Hij zegt: "Als je ooit nog eens een beroemd schilder… en je prijzen sky high… ik houd van impressionisten, als je dit of dat, dan koop ik je."
"Echt fijn om te horen," zeg ik oprecht. "Blij dat je het me vertelt."
"Fantastische samenwerking," zegt hij nog een keer.
Maar ja en amen is al lang geleden voorbij. Ik zwijg.
Op de rots vindt de vriendin van vroeger me. Alweer. Alweer klimt ze naast me op mijn rots. Die later pas van haar zal zijn.
Haar ritme dat gelijk met het mijne loopt werkt me op de heupen. Ik begrijp het, te goed, maar er zijn momenten dat ik niet naar dat nerveuze getokkel wil luisteren, de zonnetjes, briefjes, belletjes, katjes en pluisjes kan ik sowieso al niet goed verdragen, vandaag zet ik er mijn tanden in.
Ik houd mijn mond.
Ze babbelt verder. Een vage kennis, een schilder, iemand van vroeger, ik ken hem wel, vier jaar geleden is hij vermoord, met messteken om het leven gebracht, roofmoord, het heeft de kranten gehaald, hotelmoord.
Ik weet van niets. Hij laat me niet meer los. Hij is dood. Mijn God.
Eindelijk staat ze op en gaat.
Er zijn momenten dat ik het liefst met mezelf ben. Om de schade te beperken.
De makelaars blijven zaniken en zeuren, maar vandaag geef ik niet thuis. Morgen weer. Vandaag is bloedrood geladen, gevoed door moederinstincten.
En op een dag zal ik thuis komen.
Tel Aviv,
Jezzebel
Art: Rebecca Horn; High Moon
wow wat een afbeelding!
Sommige rotsen moet je voor jezelf houden… 😉
Eline, dat heb je mooi gezegd!
Het is niet het hart dat met precisie richt.
En "Mij maak je niet gek" is een dead give-away voor…
13 februari/07 is een mooie dag.
De dreigbrief. Het komt me bekend voor. De teleurstelling, woede zelfs, die optreedt wanneer blijkt dat je niet zo afhankelijk bent als men dacht. Een eigen wil, een eigen achtergrond, een eigen referentiekader hebt in dat mooie land, het land van je hart, dat ook weer niet jouw land is. Dat land waar men zo op elkaar aangewezen is.
Sterke vrouw, dikke kus!
Magistraal in woord en hart. Mag een zo groot schrijver woorden lenen? Ja, jij wel. Omdat je je hart overal instopt en ik zag het bonzen. Je harteklop klinkt door je woordenlog.
En de liefde siepelt overal doorheen en trekt me mee de dansvloer op. Geen klompendans maar een tango.
Hej Jezzelief…..daar ben ik weer…..
af en toe aan je gedacht…daar op die rotsen
stijl en eng…maar oh zo prachtig…..
ik moet nu veel leesvoer inhalen….dus ik ga weer snel verder….arghhhhh die voorbereidingen
en al die beslommeringen er om heen….zet je maar schrap en laat je niet kisten…..
D-Day… een slachting is het al zo te lezen. Een enkele reis graag, de goedkoopste dank u, en laat die grap maar achterwege.
een eivolle onzichtbare stad,
trek de deur maar dicht
Hello 🙂 Een nachtje slapen maakt milder.
@Koen, Rebecca Horn is ook zo iemand die je tot in het diepst van je ziel raakt.
@Eline, blij dat ik je koppie weer zie! Ja, er zijn momenten die niet te delen zijn.
@Landheha, vertel eens? Een hart gestuurd met met verstand vuurt altijd raak. (Bij mij wel.)
@Zev, op 1 april 2004 werd ik ooit Israëlisch staatsburger en op de dertiende vlieg ik er weer uit, over dat koekoeksnest.
@Jaap, 🙂 Met afwijzing moet je dealen en dat kost soms tijd… Och man, wat ben ik toch blij met je woorden!
@Annet, let’s dance, baby. 🙂
@Jeg, jeg, jeg!!! Prachtvrouw, je bent er weer! Heb je het leuk gehad? Och, och, och, ik heb je gemist.
@Klaas, volgens mij is dit ook company policy. Enkele reis is zoveel duurder, je zou het bijna propaganda noemen.
@Zev, och, och, och… maar ik houd zo van deze razend makende stad en dit krankzinnig land. Land van mijn hart.
heerlijk, warme voeten –
tot boven je enkels in
vers bloed…
Hey mooie sterke vrouw, een nachtje slapen heeft je goed gedaan? Fijn!
🙂 liefs
Hé Bellevrouw. Moet al de dagen aan je denken. je raakt me zo de laatste tijd. Ik lijk je zwaarte te voelen. Hou vol, hou vol…nog even.
kuzz,asdale
Heb je vraag beantwoord JEZZ.
Wijze foto + hard, dat afscheid..
Ik wil je iets geven
Krijg vreselijk de neiging je iets te geven
Iets aan je geven dat je niet hoeft te verhuizen
Ik geef je iets, zomaar
verguizing –
geen dozen
in te pakken.
Het is de linkerarm van gerechtigheid die hier volkomen onbewogen uithaalt, Jezzebel. Om in de buurt te blijven herken je misschien "Geburah", die de intuitieve 100% precisie uit de diepte levert en het bloed dat met zekerheid gaat vloeien. Ik ken haar al te goed.
Dit is niet de liefde van Tiphareth, het hart! Die is onvoorwaardelijk voor alles wat leeft.
Ik denk dat je daar ook een fijne tijd hebt gehad, dus probeer jezelf een plezier te doen en sluit het met respect af, zegt mijn hart.
Dan kun je nog een keer goed terugkomen…
Jongens, ben ik weer, vandaag gaat niet zo lekker. De tranen hangen weer lekker los en alles wat ik aanrak valt uit mijn handen. Ik schiet geen moer op en herinneringen… ach herinneringen.
Gaat ie:
@K. van Vulpen, als het met het hart te maken heeft, zul je er op een of andere manier toch bloed doorheen moeten pompen.
Rebecca Horn’s reservoires zijn als zandlopers.
Time is ticking.
@Alice 🙂 Het ergste moet nog komen, als de buikpijn begint. 🙂
@As, heel verhaal, maar ik viel een gat in mijn spijkerbroek en die moest natuurlijk ook nog gerepareerd worden en zo. Toen dacht ik, mijn God, op een dag als vandaag wil ik met As in deze verslonste spijkerbroek in een café van de Beethovenstraat zitten en me in een warme droom voelen, met echte koekjes.
Komt goed hoor, no worries. 🙂
@Astroloog, ik kom kijken.
@Flax, dankjewel, je doet me iets. 🙂
@K. van Vulpen,
verhuizing
heen en weer
wegwezen.
Jongens, later meer, zo goed als die gaat.
@Landheha, ik wil over je antwoord nadenken en ook nog wat opzoeken, maar ik heb er nu de tijd niet voor. Ik kom er later op terug, goed?
Dank voor je woorden.
ik heb een pomp, lieverd
en de omstandigheid,
je weet wel – die
Je hoeft er niet op terug te komen en opzoeken doe je maar nadat je bent uitgepakt, dit is niet iets wat je in 3 minuten bij elkaar googled.
Gewoon recht zo die gaat!
Als ik me zo inleef in je…tis niet niks! Ik hoop dat alles zo fijn mogelijk verloopt!
Liefies
@K, leg mij maar aan het infuus, oi va voi.
@landheha, toch wil ik er nog wel wat over zeggen, maar dat wordt echt veel later (weken 😉
@man met sombrero, vandaag is zwaar!
🙂
En morgen is er weer een nieuwe dag.
Lieve Jazz
ik heb niet meegekregen waar je naartoe vehuist, neem me niet kwalijk was weggezakt in eigen verhuizing
HOU VOL ,liefs moon
High Moon
ik dacht 2 en een halve seconde dat het over mij ging ;-))
liefs Moon
High Noon.
Groeten, Henk.
Dertien februari. We tellen met je mee…
En daar is ze weer met haar stralende humeur 🙂
Oi va voi wat een leed vandaag.
@Moon, hi Lieverd, ik ga terug naar Nederland, net als jij. Na dertien lange jaren ga ik terug, waarvan ik er bijna twee in dat rare land van jou heb doorgebracht en de andere elf in dat krankzinnige land van mij 🙂 Over leed gesproken.
Het gaat toch altijd over jij en ik?
@Henk, oehhh, met scones and double cluttered cream. Dat is wel weer lekker van Nederland, je bent ook zo weer ergens anders.
Hier is dat anders, je moet er je best voor doen om er uit te kunnen. En dat betekent altijd een vlucht.
Vierënhalf uur vliegen voor mij op een godvergeten onmogelijk tijdstip. Ik geloof dat ik in de nacht van de twaalfde op de dertiende om kwart voor vijf op de luchthaven moet zijn. Wat een leed!
@Rami, oi, het gaat hard nu en dat doet pijn…
nog even
en dan een pafje
Zullen we dat pafke nu maar doen?
Och, och, och, hoe ik nu met je op die rots wil zitten, tranen op een schouder.
Die van jou en die van mij.