Het rode draadje in het leven en zo

Ai, ai, de liefde wil wat vandaag. Als een droge kluwe blijft ze tussen mijn tanden steken, mijn tong kan er geen kant mee op.
Ik heb de woorden niet!

Nou ja, had hij bedacht, zonder het mij te vragen, hij had een goed huwelijk. Daar kon toch niemand tussen. En hij gunde haar een pleziertje. Daar waren ze open in. Hij wist zeker dat zij hem ook… Zo ging dat toch, met mensen die echt van elkaar houden?
En ik word langzaam gewikkeld in het garen dat hij gaat spinnen. Wat hij allemaal niet gedaan heeft om haar… etc.
Ik vind het helemaal niets. Ik kan niet, ik wil niet!

Zijn vrouw heeft het er toch moeilijker mee dan hij dacht. Hij had ook nooit verliefd… etc. Maar ja, zo had hij gedacht, nog drie weken, een beetje genieten – en zelfs dat wordt hem niet gegund – daarna zou hij mijn vriendin worden, zo had hij het zich letterlijk voorgesteld.
Gadverdamme! Ik zou zijn verzetje voor drie weken zijn. Dat flirten is tot daaraantoe, maar hij is er eentje die je tegen zichzelf moet beschermen.

Ik trap op de rem. Rigoureus. We ontmoeten elkaar niet meer, ik wil het niet. Niet als vrienden en niet voor misschien een kusje. Hij heeft geen idee waar hij zijn tanden in zet. 
Hij heeft het over leugens die verstandig zijn. Ik noem dat het begin van het einde. Want voor leugens heb ik geen respect.
Ach, dat rode draadje in mijn leven, vandaag ben ik de boel aan het afwikkelen.
Met een mond zo droog als een bolletje wol, en zo.

Tel Aviv,
Jezzebel

Art: Hila Lulu Lin