Over de telefoon vertel ik haar over gisteravond. Het gaf me op een rare manier een blij gevoel.
Ik had een diner met iemand van vroeger. Iemand met wie ik gewerkt heb. En ik af en toe nog eens spreek. Man van de eerste baan in het land van mijn hart.
Man, dat was er een waar ik lachend blij van werd. Over het algemeen. Kei en keihard werken, levensgevaarlijk, alle excessen en alle extremen, de ego’s en de gekwetste zieltjes, die er nu eenmaal bij horen. Bij dat vak. Werken voor TV.
Totdat het genoeg was en tijd om verder te gaan.
Hij beloofde destijds dat ik zou eindigen in de goot. En zei vaak dat als ik zo doorging volkomen verpieterde.
Het is allebei niet uitgekomen en daar hebben we samen respect voor.
Hij belooft zijn best te doen.
Het geeft me een goed gevoel. Ik heb contacten. Er zijn mensen die het voor me opnemen. Omdat we toevallig op elkaars weg werden geworpen. En slechts de tijd je vertelt dat je eigenlijk niet zo anders bent.
Alles dat ik heb gedaan, alles dat ik beleefde, waar ik me in stortte en weer uitstuiterde heeft me gemaakt tot wie ik ben. Alles en iedereen. Ik vergeet dat soms.
Ze begrijpt het, zegt ze, het is als het daffodil principe. Ze stuurt me een kitscherige mail met het sprookjesachtige verhaal van een moeder die door haar dochter wordt opgepord naar de krokussen te komen kijken. Mama wil niet. Te ver, te druk, te moe. Ze laat zich overhalen.
Daar staat ze dan voor het veld eindeloos mooie bloemen. Betoverd. Samen met haar dochter loopt ze naar het huisje van de vrouw die verantwoordelijk is voor de kilometers uitgestrekte kleuren.
Op een bordje staan de antwoorden van de vragen die niet gesteld zijn.
De vrouw heeft ze zelf gepland. Elke dag. Vanaf 1951.
De moeder peinst hardop wat zij niet had kunnen maken als ze zich elke dag een doel had gesteld. De dochter antwoordt nuchter: "Begin morgen."
De les uit dit boeiende verhaal wordt er ook bij verteld. Treur niet over alles dat je niet hebt gedaan. Wees niet bang dat je leven ooit eindigt, wees maar bang dat het nooit begint, wordt er letterlijk gezegd.
Ik vind het waardeloos. Schaamteloze sentimentele kul. En dat stuurt zij mij! Mijn mooie denkende vriendin.
Ik bel mijn moeder en vertel het verhaal over het diner en de mogelijke kans.
Ja, dat had zij ook bedacht.
En ik babbel en blaat enthousiast door. Maar wat ik ook zeg, het is niet meer dan gebakken lucht.
Als ik ophang ben ik verdrietig. Waarom doe ik dat toch, zo mijn best om haar te overtuigen? Alsof het niet om mij gaat. Alsof alleen de succesverhalen mijn ziel bepalen.
Ach, gadverdamme!
En die rottige vertaling van daffodil is narcis.
Tel Aviv,
Jezzebel
Art: Picasso
Wat ben je opstandig!Dat zogenaamde kitscherige verhaal klopt toch? Heb je een idee voor een levensplan: uivoeren! Morgen beginnen met het plan. Is toch niks sentimenteels aan; tenminste, ik zie het niet.
Bij dat schilderij dacht ik Gauguin, doet in eerste instantie niet aan Picasso denken.
Reactie is geredigeerd
@K, het is flauwekul om te zeggen dat je morgen kunt beginnen je leven op te bouwen en op een dag zo’n veld vol prachtige tulpen (succes) aan de wereld zult schenken. Daar ben je allang mee begonnen. Gisteren.
Het is ook onzin om te denken dat enkel een veld vol daffodils de moeite waard is.
Noem het maar opstandig, mooi en lelijk hoort bij elkaar.
Dit schilderij komt uit Picasso’s blauwe periode.
Sentimenteel?
Ik was verdrietig omdat ik mijn moeder altijd probeer te bewijzen dat ik de moeite waard ben. Dat is pijnlijk.
Nou, voor menigeen is dat geen flauwekul, maar het zou inderdaad voor jou zo kunnen zijn. Waarom doe je dat dan zo bij je moeder? Geeft zij aanleiding te denken dat ze je niet de moeite waard vindt? En waarom zou ze?
@K, mijn mening is anders. Want ook deze moeder heeft een dochter die er bij haar op aandringt naar het moois te kijken. Ook zij heeft iets prachtigs op de wereld gezet. En zelfs als ze geen dochter heeft… je bent sowieso al heel lang bezig je eigen wereld te creëren, misschien geen kitscherig veld vol krokussen, maar er is altijd iets dat je schept. Mooi en lelijk hoort bij elkaar.
Wat mijn moeder betreft, dat is een verhaal apart. In flarden kun je dat hier terug vinden.
Reactie is geredigeerd
Er is altijd iets dat je schept? Ik denk dat er genoeg mensen zijn die weinig of niets scheppen omdat ze dermate ingekaderd leven dat er geen ruimte is voor echte verandering. Ze durven ook niet te veranderen, een soort fundametele levensangst. Voor die mensen vind ik dat verhaal van het bloemenveld prima.
En verder is het wijs niet aan verwachtingspatronen van anderen te willen voldoen. Maria Dolores heeft er laatst een goed blog over gemaakt.
Wat is leven?
Ben je verplicht een leven te leven?
Leven is kitsch?
Ben je rijk als je kan nadenken over het invullen van een leven?
I am in Awe of Life, but like time it slips through my fingers as sand.
Leven is scheppen…Yeah Right.
Vrijheid is het niet hoeven bewijzen dat je de moeite waard bent. Vrijheid van… Vrijheid tot… Vrijheid doet pijn.
Een Serviër zei ooit eens tegen mij: "Van de dingen die je niet hebt gedaan kun je geen spijt hebben."
Mooi en lelijk zijn momenten in tijd in mensenogen.
X Narcis
Sebas.
Reactie is geredigeerd
@K, ik houd er niet erg van om te zeggen: "Genoeg mensen scheppen weinig of niets."
Ook jij en ook ik leven in het kader van onze eigen beperkingen, alles en iedereen die we zijn. Niet meer, niet minder.
@Blacksmoker, je stelt een paar vragen. Leven is volgens mij een kloppend hart. Je bent niets verplicht, maar leven heeft wel met ademen te maken.
Leven is wat mij betreft geen kitsch, sommige ‘wijsheden’ zijn dat.
Vrijheid… oi de vrijheid van je eigen beslissingen nemen is in mijn ogen niet pijnlijk.
Mooi en lelijk zijn waarde oordelen die volgens mij niet zo heel erg belangrijk zijn.
En ik ken mensen, die behoorlijk wat spijt hebben van de dingen die ze niet gedaan hebben en waar het nu te laat voor is.
Maar ook dat is leven.
sorry voor mijn foute opmerking bij jouw voorlaatste stukje.Ik was er zelf over heen gestapt.
Leven is …
Leven is zo…
Leven is zo
voorbij.
Jezz.," de antwoorden van de vragen die niet gesteld zijn"….
Narcis
Narcissist
Obstinaat
"Ook jij en ook ik leven in het kader van onze eigen beperkingen, alles en iedereen die we zijn. Niet meer, niet minder".
Hier ligt denk ik ons verschil in interpretatie van het verhaal. Scheppen betekent voor mij het trachten de beperkingen te doorbreken. Dan verander je oude kaders en schep je nieuwe om zelf te kunnen groeien. Bij het verhaal van het bloemenveld gaat het daar juist ook om: je kan meer dan je denkt als je het stapje voor stapje doet, liever niet stil gaan staan.
Daarom vind ik het geen slecht verhaal. Alleen die overpeinzing van de moeder, die hoeft van mij ook niet zo. Het is belangrijk vooruit te leven en niet acheruit.
lol.
Lastig hè, ouders. Vooral als ze zo onverschillig blijven onder je woorden. Als ze toehoren en lijken te denken: "gáát ze weer.."
@P de stappert, bedankt dat je dit nog even zegt.
@K van Vulpen, zo is dat.
@Ging, grappig dat jij daar ook over viel. Ik zou andere vragen stellen dan de antwoorden die ik kreeg. Waarom lijkt me bijvoorbeeld geen verkeerde.
@Flax, obstinaat is zoals K me noemde, ik zou dat zelf anders omschrijven.
@K, Volgens mij kan iemand nooit boven zichzelf uitstijgen. Ook al doe je iets totaal anders dan je totnogtoe deed. Die en die capaciteit heb je en zo en zo ver kun je er mee komen, dat is vastgelegd.
Ik vind het aanmatigend om het over andere mensen te hebben die in hokjes leven waar ze niet uit kunnen.
Wij zijn niet anders dan zij.
En ik vind het verhaal prut, zoals ik al zei.
@Mephisto, de gesprekken met mijn ouders zijn vaak pijnlijke confrontaties. Ik doe mijn best.
Uhm niet echt? K zei opstandig, ik zei obstinaat=halsstarrig, koppig…
Ah, ik was obstinaat 🙂 Je hebt gelijk, K, noemde het opstandig.
Scheppen is een rad
dat voor je ogen draait.
Je ziet t scheppen,
dat t een rad is
wat je ogen zien
dat schept je.
je huis is vol knaagdieren die je levenspatroon niet verdragen. Houden zo.
@K. van vulpen, dit zeg je ook al zo mooi.
@Zev, je bent er weer! Heb je het leuk gehad?
Ik dacht al picasso…
Hoi, kom je ook nog stemmen? Het kan nog tot vandaag 19.00 uur. De tussenstand kan je http://www.volkskrantblog.nl/bericht/100885 vinden. En stemmen kan je http://www.volkskrantblog.nl/bericht/100740 doen.
@Robert, misschien een van zijn minder bekende schilderijen. Dat probeer ik trouwens met de meeste kunstenaars waar ik hier plaatjes van gebruik. Als ze al wereldberoemd zijn probeer ik geen cliché beeld te gebruiken.
@App, bedankt voor de tip. Ik heb vanochtend al gestemd en kom nu even naar de tussenstand kijken.
Leuk he, we lezen elkaars verhalen en ik heb alweer geen vragen. Toch maar even opgeschreven. Ik wil een derde knop: gelezen met vreugde;-)
Had ik jou al verteld,wat mij zo frappeert aan zijn blauwe periode?
@Daan, ja, zo’n knop wil ik ook.
Maar net als jij ga ik voortaan een berichtje achterlaten, gewoon om je even te vertellen dat ik er was.
@Dunja, Nee, vertel eens?
Reactie is geredigeerd
Nou,Pablo tekent overal stiekem zichzelf,of iets anders knulligs,zomaar in de achtergrondverf.
Zodoende zie ik amper het oorspronkelijk bedoelde object,maar voortdurend dat kleine lullige kereltje bij een van zijn beroemde naaktfiguren!
Op het doek hierboven zie je een figuur in het wijnglas,en links in de donkere verf staat eveneens iets..
Kan het natuurlijk zo bij de pc niet zo nauwkeurig bestuderen,als op het origineel.
Links in de donkere verf zie ik ook niet zo goed. In het wijnglas, ja dat zou kunnen.
Picasso was omnipotent. 🙂
Ik heb ooit een verhaal over de liefdes van zijn leven geschreven. En ik moet je eerlijk zeggen, ik begrijp goed waarom al die vrouwen vielen voor zo’n ‘slechte’ man.
je meest verse gelezen.had geen trek om voorop te staan,zo uitsloverig en opvallend..
O,ik zie nu je reactie op Pablo pas,nee ik begrijp echt niet wat ze in hem zagen,leg `s uit,als je het minder druk hebt….take it easy,darling..