Ik ben begonnen. Vandaag. De eerste verhuisdoos volgepakt. En dat viel zwaar.
Vanochtend zette ik de tanden op elkaar en haalde een onaf werk van de muur. Het zal niet meer gebeuren. Tijd van dromen en vluchten voorbij, dit wordt een co-productie. Half hier, half daar. Zij is voor later.
De kunst dus, die ik het eerst inpak. Zoals het altijd is geweest. Al die lange jaren verandert uiteindelijk niets. Als het serieus is, gaat het hart in een doos.
Daarna was ik kapot. Wanneer, wanneer ga je, zijn de woorden die zich nestelen.
Een maand nog, misschien iets langer. Ik kan het niet schatten. Niet helemaal, en niet precies. Het hangt af van de nieuwe bewoner, die is er nog niet. Ongeveer een maand dus. Een lange maand niet meer doen wat me lief is.
Ik houd een potloodje achter, troost ik mezelf.
Dat zal allemaal wel, maar ik houd van kiezen. Houtskool, olieverf, pastel, acryl, gips, timmeren of zagen, boren of fixeren. Nu eens dit, dan weer dat. Het is voorbij.
Ik ben naar de rots gevlucht. Maar voor vluchten is het te laat, de tijd op.
Ik haal diep adem en staar over de zee in de richting van Europa. Vandaag is te mooi voor woorden. De lucht zo helder. De zon wiegt en weegt mijn hart warm en zwaar.
Het is koud in Nederland in februari. Waterkoud.
Achter me hoor ik gefluister. ‘Hallo Lieverd.’
En ik schrik harder dan als ze gewoon had gesproken.
Blakend staat ze in haar tennisrokje met haar stralende lach. Ze komt naast me zitten. Mijn vriendin van vroeger, zij die hier net is aangekomen. Ook zij kan vandaag haar draai niet vinden. Een maand is ze hier en werk heeft ze nog niet. Overdag vlucht ze naar het strand, naar die ene echt leuke tent waar ik haar een paar weken geleden meenam. Toen ik haar de rots gaf, mijn meest geheime plek.
Ook zij is half hier hier en half daar.
Ik ben mijn spullen aan het weggeven en mijn rommelige hart aan het overdragen.
Tel Aviv,
Jezzebel
Art: Anselm Kiefer
De eerste doos is het moeilijkste…de rest komt.
waarom verrekken, als het misschien ontdekken is.
sulla punta della matita si specchia la pelle dell’universo
– giuseppe penone
Vanmorgen las ik de gauwigheid iets over echwel, dacht dat ga ik vanavond lezen maar kan het niet meer vinden. Maar dit is ook mooi. Is het al februari? Time flies.
:>)
Ingelachen!
@Mo, mijn God die eerste is zwaar!
@Zev, het is zeker ontdekken, maar ook inpakken.
@Mat, ik wou dat ik de woorden kon begrijpen, wil je ze voor me vertalen?
Ik kwam trouwens net even bij jou kijken en ik werd blij van die bijdrage van jou!
@Annet, Echwel was bij Klaas uit Parijs op het blog. Zijn vorige bijdrage. (Mijn vorige bijdrage was Ze zegt: ‘Het Daffodil principe’ Ik weet niet waar je mee in de war bent.)
Ik hou helemaal niet van kiezen, that’s the story of my life Jezzebel. Het is dus niet vanzelfsprekend. Jij houdt van kiezen? Mijn God kan iemand houden van kiezen denk ik dan. Hoe is dat houden van kiezen? Ik moet het nog leren, maar mijn hart wordt meestal getrokken naar allebei.Mijn hart is niet rommelig maar rommelt. Hartverscheurend dat kiezen, voor mij wel als het om dat wat je lief is gaat!…
had gepakt
maar ben er ook nog
stiekum
eerste stappen zijn gezet, sterkte en succes mt de overtocht!
Wat een enerverende dag – dagen -week. In alle opzichten. Sterkte Jezz, denk aan jou.
Blik – fijn je tegen te komen,alles goed?
Jezz, hou je taai.
Groeten, Henk.
Champagne and wine, that’s what you gonna get, honey.
Goedemorgen lieve jezzebel,
we slepen je er wel doorheen :))
ik hou ook van kiezen, maar dat komt omdat ik zo besluiteloos kan zijn, het is een heel proces, ik hou meer van het proces zelf denk ik.
Maar afscheidnemen, oe nee, ik haat afscheid, hou altijd graag de deur op een kier,
want ik ben graag daar, en ook weer hier :))
=20 jahre Einsamkeit= netjes geordend, lijkt wel zwart geblakerd, dat is triest…
ik hoop toch echt dat jouw stapeltjes/doosjes er niet zo uit zien, dat moet je jezelf niet aandoen Jezz!
Good morning.
@Lidy, weet je, het lekkere van kiezen is dat je verantwoordelijk voor je keuzes bent en niet per ongeluk slachtoffer van de omstandigheden. Je kunt dus altijd weer een andere keuze maken. Daar houd ik van.
@blik, Blik, blik, blik, blijf nog even!!!! 🙂
@Koen, dankjewel, stap voor stap, elke dag verder.
@Eline, ik doe mijn best 🙂
@Henk, komt goed hoor, dankjewel.
@Jaap, Lechaiem!!!
@Alice, ik weet precies wat je zegt. Nu eens dit, dan weer dat.
Mooi is Anselm Kiefer he? Hij heeft nog een werk van 20 Jahre Einsamkeit, een beetje warm witte tafel met tientallen boeken er op, allemaal van diezelfde nicotine kleur wit. 🙂
Reactie is geredigeerd
Bijna Klaar – Grote Trek. Kiefer (1993). Zaad & Rotsen – Geen Wortels.
(Penone says: The skin of the universe is mirrored upon the pencil tip)
Zo waar Klaas, je hebt geen idee!
Mooie woorden van Penone. Dank.
That’s the right spirit girl!..
Bon Voyage,mooie vrouw waarvan ik hou!
Half hier half daar…
Hier en daar zijn in ieder geval bekend voor jou. Ik ben eigenlijk al weg, maar weet nog niet waarheen…
Ik zou je een nieuwe rots willen geven… Maar meer dan een harde schouder heb ik niet…
In elk hier liggen
vele daars besloten.
En daar is ‘t
al niet veel anders.
Onthoud: alle dozen draaien in 365 dagen (+ een beetje) om de zon. Het maakt niet uit wat je erin stopt…
Ben ik nog even:
@Lidy 🙂
@Dunja, ik ben nog niet weg, dat is het erge. Ik ook van jou 🙂
@Flax, blij met die schouder van jou!
@K. van vulpen
Daar is gelukkig ook altijd een beetje hier.
In het hart gestopt. Maar nu die dozen vullen.
Wat een leed!
🙂
Neen,dat merk ik en dat jaagt mij zo`n angst aan,mijn hoofd bonkt voortdurend dat die verhuizing van jou een metafoor blijkt te zijn voor een definitieve.
Van die gelovigen,die zeggen dat zij is teruggekeerd naar de aarde,het huis der vaderen of van dat geneuzel.
Asches to asches, dust to dust. Life is a must.. make it the best you can and sometimes just trust.
Zeg me….dat het niet waar is…?
Zo somber dat werk van Kiefer,jij voelt depri aan,Jezz…klopt dat?
Weet je waarom ik zo van jou hou,waarom ik verzot op jouw stijl ben,ik voel,proef,ruik en beleef emotie,extraverte emotie,ik herken mijzelf,dat theatrale wat ik zelf amper durf te uiten,omdat Ik daarop wordt teruggefloten,want emoties zijn onberekenbaar en vreemd.
Maar nu de eerste doos is ingepakt
gaat met elke volgende
een stukje mee
van daar
naar hier
De laatjes in je hoofd
ook zij
moeten geruimd
opnieuw herschikt
en dan weer dicht
Er wordt bewaard
wat daar is opgeslagen
en hier gaan ze weer open
als de penseel
het canvas raakt
het pastelkrijt
zacht papier
toucheert
of woedend zagen
een beeld creëert
van herinnering
aan daar
De eerste doos is ingepakt
het puin wacht
om bijeen geveegd
te worden
En uitgestrooid
over de golven
gaat het de vrijheid
tegemoet
van daar
naar elders
niet naar hier
De eerste doos is ingepakt
het hart bezwaard
maar vol
verwachting kloppend
als een trommel
over zee
van daar
naar hier……
Het vullen van dozen is ook
de vervulling ervan.
Ze zijn ervoor gemaakt,
van de kleinste doosjes
tot de grootste die nog
gemaakt zullen worden tegen
de tijd dat we deze planeet
moeten verlaten. Woest,
ledig, uitgewoond. Karton
wordt schaars, geloof me.
Nou blijf daar dan in Tel Aviv(als je zo moeilijk kan kiezen),het milde klimaat enz.
Maar ja,je zit wel met die constante oorlogsdreiging en het idioot hoge levensritme aldaar!
Ach,commi çi,comme ……ça,een olifant heeft toch de grootste!
Wow! Wat hebben jullie een mooie dingen voor me opgeschreven!
Oi va voi, en nu ga ik proberen te antwoorden, bear with me!
@Dunja
(1) Weet je dat ik vandaag ontdekt hebt dat jouw woorden …and sometimes just trust… zo ontzettend waar zijn? Maar mijn God, wat heb je daar een moed voor nodig. Ik vertel er misschien nog over.
(2)Ik houd erg van Kiefer ook zijn schilderijen, oi heb je die wel eens gezien?
Gek is dat het voor mij niet depri voelt, misschien wel is, maar wat ik de kracht van Kiefer vind, is dat hij die pijn, dat vage gevoel, gestalte geeft.
Als je die stapels grijze rommel ziet dan weet je, ja zo is het. Mij geeft dat rust. Ik hoef er niet langer voor te vluchten. Zo is het, dat weet ik nu.
(3)Wees alsjeblieft niet bang voor je emoties. Tegen mij wordt vaak gezegd: "Maar jij bent zo extreem!" En dat is je reinste bull shit, ik ben niet anders dan een ander, maar ik wil het er over hebben.
@Asdale, je woorden zijn zo mooi! Dankjewel. Alles van hier zal een nieuwe bestemming vinden.
@K. van vulpen, het is inpakken en op een dag zul je alles er uit moeten halen.
Zoals het leven zelf, opslaan totdat je het gebruiken kunt.
Ik ben misschien een naïeve dwaas, zij met dat stuiterende hart, maar ik geloof in creatie, in scheppen en vernietigen, eindeloos. Zoals de wereld en het leven.
Zeg dat het waar is, alsjeblieft?
Reactie is geredigeerd
Dunja 🙂
Geen zorgen.
Het is inmiddels een keuze geworden. Dat betekent niet dat het geen pijn doet. Iets kiezen betekent inderdaad iets anders niet kiezen. Laten we maar kijken wat er van komt.
Dat komt vast wel goed.
Naieve dwazen zijn het
die in mijn ogen het zwakke
van kaarslicht het beste doorstaan.
Oh ja, Jezzebel, het is absoluut waar en niets is het meer dan dat. Je mag het me zo vaak vragen als je wilt en ik zal het je keer op keer zeggen. Doos na doos. En zie met de ogen van Pandora, hoe altijd de hoop op de bodem achterblijft.
@k. van vulpen
Voor naief heb je moed nodig die verder gaat dan je verstand.
Met hoop op de bodem en dromen in een hoekje, zo wil ik leven.
Iemand vroeg me vandaag of ik uit avontuur was gekomen. Alsof er een ander antwoord mogelijk is! Alles wat je besluit, wat je onderneemt, wat je doet én wat je over je heen laat komen is een avontuur.
Fuck the daffodils 🙂
Ik zal degene zijn die de kaars aansteekt in dat hoekje.
Verstand impliceert verstaan, maar ook ver staan en dus niet vanuit het hart betrokken zijn. Je hebt er niets aan, als je je in het avontuur wilt storten dat het leven is. Verstand is lucht, alles is lucht…
laatst had ik het in een heel officieel debat over het verschil in ontvangst en waardering van podium- en beeldende kunsten. Bij podiumkunsten gaan mensen klappen (of boe-roepen). Maar heeft iemand ooit staan te klappen voor een schilderij of een beeld of een installatie? Dan kijken ze je aan alsof je niet goed snik bent. De eerste keer dat ik het gedaan heb was voor Innenraum. Nou, het scheelde niet veel of de suppoost had me overgedragen aan de mannen in witte jassen.
Jezzebel, ik klap nu ook.
En wat Kiefer betreft. Depri? Ik bedoel maar: het zijn geen roosjes, maar toch wel pareltjes
Nee, maar mat verberkt. Die gedachte, inderdaad, ben je helemaal gek geworden 😉
Je schrijft zo mooi. Het is zo emotioneel geschreven. Ik ben al weer benieuwd naar je volgende verhaal. (je hoeft hierop niet te antwoorden. Het is alleen als een kompliment bedoeld)
Die rots zou ik toch maar meenemen.
@K. van vulpen, hart én verstand lijken mij handig als je de dingen en de zaken aan wilt pakken.
@Mat, mensen die enthousiast zijn en dat ook nog laten merken… oi va voi, levensgevaarlijk! 🙂
@Klaas, it’s a way of life.
@Jacques Willem H. dankjewel 🙂 Met een beetje geluk en niet al te veel lange nachten doorhalen, komt de nieuwe bijdrage snel.
@Fravapa, de rots is reeds vergeven. Tijd voor een ander vluchtadres en een nieuwe schuilplaats.