Itchy!

Oftewel, het jeukt, om die lelijke uitdrukking maar eens te gebruiken. Kort lontje, ook zo’n akelig zinnetje. Je hoort het al, ik ben wat kriegel deze dagen.

Wat zit me dwars? Ik weet het niet precies, ik kan er net niet helemaal bij. Wel begrijp ik het een beetje beter. Weer een stapje verder. En op een dag zal ik thuiskomen en het huis bekijken dat ik met al mijn dwaze liefde gebouwd heb.
Ondertussen is het strompelen en tuimelen.

Mijn toekomst, zij staat op het punt haar vliezen te breken. Een vrucht die steeds vastere vormen begint aan te nemen en af en toe een lelijke trap geeft met die babyvoetjes. Zwangerschap van 11 lange jaren in het land van mijn hart. Het is bijna voorbij. Een gewicht dat ik bij me draag waarvan het uiterlijk zo langzamerhand bepaald is, maar waar ik het gezicht nog niet van ken.

Kom laat me je nog even meenemen door de flarden van mijn bestaan. Al was het maar voor mezelf. De dingen en de zaken op een rijtje.
Afgelopen woensdag was er een belangrijke bijeenkomst van de organisatie. Dit keer kwam ik er als journalist. Een nieuwe positie. Ik was niet langer zij met dat dwaze hart die moest slikken. Zij werd een kritische blik en een mening die telde. Dat werd dus toch slikken, maar nu voor de mannen van het hoogste gezag.

Afgelopen week werd de eerste publicatie afgedrukt in het krantje van de mispoche. Sindsdien zijn de heren wat onrustig. Ik heb een verhaal geschreven over de positie van de vrouw in de goegemeente, hier, in dat verdomde land waar ik zo van houd.
Sindsdien word ik er op aangesproken. Sommigen zijn het roerend met me eens, anderen willen een hartig woordje met me wisselen. Met haar, zij, de afvallige, net een tikkie te.
Ze moeten, ze zullen en ze eisen veel te veel van mijn tijd met dat gelijk waar ze me van willen overuigen.
Want het gelijk van de Lieverds voor en met wie ik werkte, heb ik al een tijdje geleden aan mijn laars gelapt, toen ik op eindeloos lange benen besloot dat het genoeg was geweest. Toen ik de billen tegen de krib gooide en de organisatie uit wandelde.

En dus wordt er nu flink aan me getrokken. Nog even, het kan nog net, ik moet dit en ik moet dat. En ook in mijn eigen realiteit is er van alles dat niet langer kan wachten.
Maar de dingen en de zaken gaan zoals ze gaan. Want de wereld draait zoals zij draait op de heupen van een buikdanseres.

En soms zit dat kind me behoorlijk dwars. Er wacht een week op me waar we het er vast nog over zullen hebben.
Het wordt weer stuiteren.

Shabat Shalom,
Tel Aviv,
Jezzebel

Art: Damien Hirst – Virgin Mother