"Naar huis, naar huis," zegt duimelot.
"Eerst nog wat eten," zegt likkepot.
Gisteravond was ik bij mijn vriendin die zo mooi kan denken. Ze is vrijdagochtend uit San Francisco teruggekomen. Zaterdag spraken we elkaar al verdrietig aan de telefoon.
Ik vertelde over mijn pijn en die van mijn ouders. En ook zij was geraakt op een plek waar het schrijnde, die van haar kinderen. Ze is in een volledig verlaten huis teruggekomen na een vlucht van 19 lange, desolate uren, met een dagdeel tijdverschil. Ze is al zestig, voor haar is de gang naar de kleinkinderen in de States een steeds zwaardere trip.
Ze had gehoopt die vrijdagavond thuis, met haar zoons de gebruikelijke shabatmaaltijd samen door te brengen. Maar zij hadden andere plannen en ook wat boodschappen halen voor haar was er niet van gekomen.
Gisteravond was ik bij haar.
Ze heeft niets in huis, zegt ze druk als ze de deur opent en me omhelst. Even maar, ze laat gelijk los. Ze moet nog wat vertellen. Ze heeft iets nieuws bedacht. Het heeft haar opgeslokt.
Al deze dagen heeft ze nog geen normale nacht geslapen, nog geen een keer het daglicht gezien, ze zegt het met een stralende trots. Ze gaat er een script over schrijven. Ze heeft al met wat regisseurs gebeld. Ze wil de onmogelijkheid van terugkeren filmen. Dat idee dat alleen in je hoofd bestaat en in de werkelijkheid onhaalbaar is.
Het verhaal gaat over een oude vrouw die thuiskomt, zoals zij thuiskwam, vertelt ze nadrukkelijk. Zoals zij met haar zware koffers in de supermarkt stond omdat haar kinderen het waren vergeten en er voor haar niets was. Voor haar, zij, de moeder die haar koelkast alle dagen vult met de verlangens van hun mond.
Een van de regisseurs had gezegd dat het niet kon, ze had het niet gefilmd. Maar ook dat neemt ze in het verhaal op.
Ik luister naar de warrige flarden van haar hart en hoe haar gedachten op lompe laarzen van het ene op het andere onderwerp door haar hoofd denderen. Het is moeilijk voor me om het precies te volgen. Maar als ik dat loslaat, de logica en de orde, als ik met haar meespring, komen we een heel eind.
Zo doen we dat vaak, haar Engels is gebroken en mijn Hebreeuws niet meer dan de vloekende woorden van de straat.
Uit de koelkast vissen we een worst van Russische makelij die me laat lachen. Ze heeft boodschappen in de gewone supermarkt gedaan, sowieso niets voor haar. Ze houdt van geheime winkeltjes in donkere stegen. En ook in de gewone supermarkt kon ze het niet laten. Ze heeft toch iets bijzonders in huis gehaald, dat ene product waarvoor je bij het koelgedeelte van de schaamte moet zijn, de trijfe lekkernijen uit het buitenland.
Ze heeft nog Japanse edamame bonen in de vriezer en een kuipje echte Israëlische cottage cheese, zoals je die in het buitenland niet kunt krijgen, weet ze zeker.
Met de taxfree fles Calvados en een dikke joint zitten we op de kussens van haar vloer. En zij vertelt over haar helse terugkeer.
Haar jongste zoon slaapt deze nacht thuis, hij zit in het leger en heeft film gestudeerd. Morgen moet hij vroeg op pad. Na elke paar zinnen schreeuwt ze in de richting van zijn kamer en vraagt hem waarom er geen camera in de buurt is. Want opeens begrijpt ze het. Ook ik ga naar huis, dat wil ze filmen.
We hebben het over de onmogelijkheid om terug te gaan en vertellen elkaar de diepe geheimen van ons hart.
Ze kan er geen genoeg van krijgen. Ik moet het nog een keer zeggen, straks, als de camera’s draaien. Of ik daar problemen mee heb.
Ik heb geen idee, ik houd niet erg van camera’s, we zullen wel zien.
Maar over terug naar huis gaan, kan ik nog wel wat vertellen.
Morgen meer, op eindeloos lange benen. Want de wereld draait, zoals zij draait op de heupen van een buikdanseres.
Tel Aviv,
Jezzebel
Foto: Honey Dew Images, Erica Fenton
en weg van huis, bestaat dat?
@Blikje, ik weet het niet zeker, ik geloof het ook niet.
ik ook niet, maar het kan wel zo voelen he
Klopt lieverd, terug naar huis bestaat niet. Weg van huis bestaat wel. Losmaking heet dat. De losmaking kan niet worden teruggedraaid. Je bent veranderd, je bent "vreemd" gegaan met andere landen, andere dierbaren. Je bent de accumulatie van je ervaringen.
Soms past "thuis" daar een beetje in, meestal is "het" huis niet meer dan "een huis", met als enige verschil dat je in dit huis weet waar alles ligt.
Dikke kus, welterusten :-))
Jaap heeft wel gelijk…eens naar een ander land dan nooit meer een thuisgevoel…..
tenminste in een land…je zult altijd een soort vreemdeling blijven….
een privé tehuis of een thuis dat is en blijft altijd mogelijk….het is wel aan jezelf en het geluk dat je tegen komt om het terug te vinden..
trek je stappers aan, strek die lange lenige mooie benen en ga stappen op zoek naar……
En altijd weer die heimwee, die jou inhaalt….
we leven onder dezelfde maan
en spreken de taal der kleine woorden.
z.
ik kom je een goedenacht kussen,
Jezzebel 🙂
Als ik droevig ben of dingen moeilijk vind heb ik ook altijd heimwee, waarnaar is mij nooit geheel duidelijk.
10.000 boeken ver weg in een container. 1 in de hand waaruit ik citeer:
Laat ons eens praten over de dingen waarover
we dat niet konden en nooit zullen kunnen:
we hebben het huis verlaten, en keren terug,
maar onderweg groeit het gras de weg dicht.
(Rutger Kopland, Dichtgroeiende weg)
@Jaap, in het huis waar je alles weet te vinden… dat huis heet thuis, mooi Jaap. Wijze woorden die zo waar zijn. Dank.
@Jeg, ja zo is dat, altijd één been hier en het andere daar.
Ik ben onderweg Jeg, halverwege februari kom ik ‘thuis’.
@Gingy, het hoort er bij, bij de mens volgens mij, verlangen naar het onmogelijke. Dat houdt ons op de been, toch? 🙂
@Zev, kinderen van de elementen. Ik begrijp wat je zegt. In feite kun je overal thuis zijn. Dankjewel.
@Alice, Ik noem dat ook heimwee, maar mensen begrijpen het niet altijd, want heimwee is zo abstract, het hoort alleen bij dit gevoel en die plek, zo meent men. Maar ik kan heimwee naar het zonnetje van gisteren hebben.
@Klaas, pracht woorden geef je me. Ook mijn boeken gaan straks scheeps. De verhuismeneer keek er al zorgelijk naar… Het zijn er zoveel. Maar zonder boeken kan ik niet leven en zal geen enkel huis thuis worden. Welk, van al die boeken gaat mee in de tas? Ik weet het nog niet.
Er is geen weg terug, de tijd staat nergens stil. Maar thuis… dat draag je bij je…
Hèt probleem met Israel is dat terug naar huis niet eenvoudig is.
En na een kleine zestig jaar terroriseren van de nieuwe buren houden die het voor gezien.
Vandaar de vlucht naar voren, vernietigen van de buren.
Jongens, ik moet weer rennen op die eindeloos lange benen, maar nog even snel:
@Flaxorca, soms moet je terug naar huis om de dingen en de zaken de juiste plek in je hart te geven.
@Anoniem, het lijkt me wat kort door de bocht. Maar ik kijk uit naar je blog waar je het precies uitlegt. Want dat is waar ik elke dag op hoop. Zij die het écht kunnen uitleggen.
En grootmoeders kastje is al lang leeg?
Leg dan eens uit waarom lech lecha niet kan Jezzebel.
Lijkt me een mooi thema voor een film. Een soort roadmovie van verlangens, niet van gebeurtenissen.
Ik heb ook wel eens dat soort gevoelens, heb dan ook een vijfde deel van mijn leven buiten Nederland gewoond en mijn eerste kindheidsherinneringen zijn uit een ander land. Ik ben (hoewel wel hier geboren) net zoals veel Indo repatrianten voor het eerst met Nederland in aanraking gekomen aan de kade van Rotterdam, in regenachtig en koud weer. Als je (vanaf hier is de tweede persoon retorisch ik) na 39 jaar weer terug gaat naar de plek waar je moeder je verzorgde en je vader je beschermde dan loop je daar als een gedrooggerde blanke vreemdeling rond; tussen mensen die er nu wonen en jou beschouwen als nostalgiezoeker. Maar jij voelt zelf opeens je vader en je moeder weer, die er beide allang niet meer zijn. En je voelt je met een pijn in je hart gelukkig. Jouw thuis is de weemoedige herinnering aan lang vervlogen tijden en dierbaren, een bitterzoete smaak die je even gelukkkig maakt voordat je wakker wordt en opzij springt voor die bus die je dreigde te overrijden in die niet eens zo drukke straat.
Veel sterkte met Holland.
Ben ik even tussendoor,
@Fravapa, I dunno, ik ben nog niet thuis.
@Henk, ik geloof niet dat de conclusie is dat lech lecha (go from yourself to yourself) niet mogelijk is.
Ook voor mijn vriendin geldt lech lecha, het idee dat zij in haar hoofd had hoe ze thuis zou komen moest ze loslaten en werd behoorlijk hard geconfronteerd met haar pijn die in feite niet met haar kinderen te maken heeft, maar die in haar huist.
Ze heeft haar zonen een brief geschreven met de vraag waarom ze het niet belangrijk vonden een beetje tijd voor hun moeder vrij te maken en boodschappen te doen. Ze was immers de Grote Oceaan over gestoken, zo lang in het vliegtuig, een behoorlijke trip.
Maar een van hen zei terecht, dat ze tijdens haar verblijf in SF vaak met elkaar gesproken hadden over de telefoon, op messenger, geen één keer heeft ze het hen gevraagd.
Zij vindt dat ze dat niet zou moeten vragen. Dat kan ik met haar eens zijn, maar dan betekent dat inderdaad dat je met jezelf geconfronteerd zult worden als de realiteit niet aan je onuitgesproken verwachtingen voldoet.
Dat is volgens mij wat lech lecha betekent:
Ga en word met jezelf geconfronteerd.
@Ronald, dat is inderdaad precies hoe ze het voor zich ziet.
En toen ze eindelijk thuis kwam en de hond gek van blijdschap werd toen hij haar terugzag, had zij geen tijd om hem al haar aandacht te geven, ze moest door het shoppen ongelooflijk nodig naar het toilet. Ook dat moment was een verlangen niet vervuld.
En oi, ook ik zal vast teleurgesteld worden, ik hoop geen verwachtingen te hebben. Dat ik open zal zijn en het zal nemen zoals het komt.
Over een maandje ben ik op die plek die ik nu ‘thuis’ noem, ik zal nog wel vertellen hoe dat is.
Zoals je misschien weet ga ik ook weer naar "huis" maar ik ben er ook al weer 5 jaar weggeweest. Het is een overnieuw beginnen in een Land waar je vroeger de weg wist maar nu niet meer. En oh ja Jezz er is zo heel veel moed voor nodig die ik zelf niet altijd weet waarvandaan ik die halen zal……..
liefs Moon
De kunst van te leven is thuis te zijn alsof je op reis bent. En je gaat op reis om thuis te komen.
Dat zijn uitspraken van Godfried Bomans, de eeuwige zoeker.
Ik denk dat thuis is waar je van jezelf kunt houden zonder voorbehoud.
Jezz ik vind het elke keer weer heel apart hoe de foto en de tekst hetzelfde gevoel geven. Knap !
ik kom weer even kijken en ben weer verkocht.
Weer thuis, a,h,w,
groetekus
rené
Wat was ook alweer het gezegde? "Home is where the heart is", was het toch. Als je hart hebt voor de plek waar je bent, voel je je daar thuis. En als je heimwee hebt naar een andere plek betekent dat dat je hart op dat moment liever ergens anders geweest zou zijn. Best een kunststuk om je steeds helemaal thuis te voelen op de plek waar je bent. In elk geval is het fijn dat je vriendin weer helemaal dichtbij is.
Jezz, schitterend weer om hier te komen lezen. Dankjewel en veel succes!
Is ze weer, ik heb weer een gezellige middag en avond met de dames en heren van De Organisatie doorgebracht. Dan weet je het wel… Oi va voi!
@Moon, Als je het werkelijk met je hele hart wilt, dan zal het je lukken. Maar niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk zal zijn.
Wanneer kom jij ‘thuis’? Sterkte Lieverd, want oi va voi, wat heb je daar een moed voor nodig.
@Asdale, dat is waarschijnlijk het moeilijkste gedeelte van de tocht, de plek waar je van jezelf kunt houden. Oi va voi, vertel mij wat 🙂
@Ramirezi, ik doe mijn best om de foto’s te vinden die passen bij het gevoel dat ik wil vertellen. Wat fijn dat het overkomt. Dank, dat je het me vertelt.
@René, realiseer je je dat ik over een maandje in je volkstuin zit? Lekker dat je er af en toe bent!
@K, Mama is a rolling stone, where ever she lays her head, that is her home…
Oi, ik ben blij dat mijn vriendin er weer is en tegelijkertijd is het dat wat ons verdrietig maakt. Zo’n mooie vriendschap, over een maand is het anders.
@Croisabel, leuk dat je er weer even bent! 🙂
Terug naar huis… nee, dat is een plek die alleen in je hoofd bestaat.
Ik ga in Juni 2007,
mislukt huwelijk met amerikaan
kindjes zijn eerste week juni uit school
dus dan gaat ik pakken en wegwezen
kwordt met de minuut onmoediger
liefs Moon
Moon, sterkte!
Goedemorgen Lieverds,
@Eline, ja een idee fix, je kunt er nooit bij.
@Moonfairy, niet ontmoedigd raken hoor, het lukt zeker. Oi, ik weet hoe het voelt en alles is moeilijk, moeilijk, moeilijk. Maar als je daar doorheen bent, dan begint het ook te tintelen. Dan komen de plannen en ideetjes weer, de dingen die je wilt doen en alle mogelijkheden die je achter hebt gelaten.
Succes Moon!
@Jaap, Lieverd!
Beter dan Jaap van Nieveld Goudriaen en Eline kan ik het niet vertellen, volledig mee eens!
Weer een aparte afbeelding die mij weet te boeien, drie stappen vooruit en misschien twee achteruit, maar wel op in de richting van je eigen huis, je eigen bodem, waar je stevig op kan staan, naar de buitenwereld kijkend.
Reactie is geredigeerd