Terug naar huis bestaat niet

"Naar huis, naar huis," zegt duimelot.
"Eerst nog wat eten," zegt likkepot.

Gisteravond was ik bij mijn vriendin die zo mooi kan denken. Ze is vrijdagochtend uit San Francisco teruggekomen. Zaterdag spraken we elkaar al verdrietig aan de telefoon.
Ik vertelde over mijn pijn en die van mijn ouders. En ook zij was geraakt op een plek waar het schrijnde, die van haar kinderen. Ze is in een volledig verlaten huis teruggekomen na een vlucht van 19 lange, desolate uren, met een dagdeel tijdverschil. Ze is al zestig, voor haar is de gang naar de kleinkinderen in de States een  steeds zwaardere trip.
Ze had gehoopt die vrijdagavond thuis, met haar zoons de gebruikelijke shabatmaaltijd samen door te brengen. Maar zij hadden andere plannen en ook wat boodschappen halen voor haar was er niet van gekomen.

Gisteravond was ik bij haar.
Ze heeft niets in huis, zegt ze druk als ze de deur opent en me omhelst. Even maar, ze laat gelijk los. Ze moet nog wat vertellen. Ze heeft iets nieuws bedacht. Het heeft haar opgeslokt.
Al deze dagen heeft ze nog geen normale nacht geslapen, nog geen een keer het daglicht gezien, ze zegt het met een stralende trots. Ze gaat er een script over schrijven. Ze heeft al met wat regisseurs gebeld. Ze wil de onmogelijkheid van terugkeren filmen. Dat idee dat alleen in je hoofd bestaat en in de werkelijkheid onhaalbaar is.
Het verhaal gaat over een oude vrouw die thuiskomt, zoals zij thuiskwam, vertelt ze nadrukkelijk. Zoals zij met haar zware koffers in de supermarkt stond omdat haar kinderen het waren vergeten en er voor haar niets was. Voor haar, zij, de moeder die haar koelkast alle dagen vult met de verlangens van hun mond.
Een van de regisseurs had gezegd dat het niet kon, ze had het niet gefilmd. Maar ook dat neemt ze in het verhaal op.

Ik luister naar de warrige flarden van haar hart en hoe haar gedachten op lompe laarzen van het ene op het andere onderwerp door haar hoofd denderen. Het is moeilijk voor me om het precies te volgen. Maar als ik dat loslaat, de logica en de orde, als ik met haar meespring, komen we een heel eind.
Zo doen we dat vaak, haar Engels is gebroken en mijn Hebreeuws niet meer dan de vloekende woorden van de straat.

Uit de koelkast vissen we een worst van Russische makelij die me laat lachen. Ze heeft boodschappen in de gewone supermarkt gedaan, sowieso niets voor haar. Ze houdt van geheime winkeltjes in donkere stegen. En ook in de gewone supermarkt kon ze het niet laten. Ze heeft toch iets bijzonders in huis gehaald, dat ene product waarvoor je bij het koelgedeelte van de schaamte moet zijn, de trijfe lekkernijen uit het buitenland.
Ze heeft nog Japanse edamame bonen in de vriezer en een kuipje echte Israëlische cottage cheese, zoals je die in het buitenland niet kunt krijgen, weet ze zeker. 
Met de taxfree fles Calvados en een dikke joint zitten we op de kussens van haar vloer. En zij vertelt over haar helse terugkeer.

Haar jongste zoon slaapt deze nacht thuis, hij zit in het leger en heeft film gestudeerd. Morgen moet hij vroeg op pad. Na elke paar zinnen schreeuwt ze in de richting van zijn kamer en vraagt hem waarom er geen camera in de buurt is. Want opeens begrijpt ze het. Ook ik ga naar huis, dat wil ze filmen.
We hebben het over de onmogelijkheid om terug te gaan en vertellen elkaar de diepe geheimen van ons hart. 
Ze kan er geen genoeg van krijgen. Ik moet het nog een keer zeggen, straks, als de camera’s draaien. Of ik daar problemen mee heb.
Ik heb geen idee, ik houd niet erg van camera’s, we zullen wel zien.
Maar over terug naar huis gaan, kan ik nog wel wat vertellen.

Morgen meer, op eindeloos lange benen. Want de wereld draait, zoals zij draait op de heupen van een buikdanseres.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Honey Dew Images, Erica Fenton