Lamlendig niet

Vandaag is weer een dag van lamlendig niet. En ook mijn sigaretten zijn op. Buiten is ijzig guur en ik wil het niet.
Ik ga toch, zonder sigaretten overleef ik het niet. De Palestijn die de boel onder mij aan het verbouwen is groet. Het schemert nu al vandaag. Vandaag is grimmig koud. Alle kleur is uit de wereld verdwenen.
Hij steekt nog een sigaret op en lacht als ik langsloop. Hoe gaat ‘t vraag ik, terwijl ik doorloop. Hij heeft het over "Baruch Hashem", de Hebreeuwse naam voor God, naam die als een zegening draagt, als een huis. Ook hij moet naar huis.
Waar zal hij wonen, snijdt door mijn ziel. Ramallah, Ramallah, schreeuwt het nieuws.
Maar ik vraag hem niet binnen, bied geen kop thee aan en blijf ook niet staan.
Ik ben een vrouw alleen, ik ben lamlendig machteloos.

En het voelt opnieuw als een dag waarin er niets uit mijn handen komt. Waarom voelde ik me daarstraks dan nog blij?
Heel even gloorde iets dat ik nu alweer vergeten ben. Alsof ik het niet wil weten.
Net, na het strand, nadat ik het beuken van haar verlangen zag en de kracht waarmee ze te pletter sloeg. Zij, die eindeloze vloed.
Maar het was niet zij die verdween, de bodem werd er onderuit geslagen. En je zult het wel krankzinnig vinden, maar precies dat maakte me waanzinnig van geluk. Het is maar net mazzel. Ik ga mijn tanden er in zetten.

Thuis praat ik met de vrouw die dolenthousiast is over het gepubliceerde resultaat in het krantje van de mispoche. Vandaag is zij uitgekomen.
Ik ben blij dat het verhaal is verteld, over vrouwen en hun positie binnen de goegemeente, maar slim kun je het niet noemen. 
En in een groter geheel waarschijnlijk niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat. Zoals ik eens dit blog begon… Maar als ik één iemand raak, dan is het me genoeg. Misschien dat die het verder draagt. Want de wereld draait, zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres.
Zij heeft het over het museum van de gemeenschap, dat ik daar eens een briefje naar toe moet sturen.
En dat was het moment dat het tintelen me bijna vleugels gaf. Precies daar zou ik mijn hart te pletter willen gooien, met passie. En misschien is het er minder benauwd dan bij de organisatie, die ik al ken, omdat er her en der iemand met lef opstaat.

Aan de telefoon spreek ik met een liefde die me tintelend verder gelukkig maakt. Hij kan me hebben.
We praten over de dingen en de zaken, over ballen en over spelen, moeten en willen, over kunst en oefening, over discipline en alles dat ontbreekt. En ik voelde het gloeien groeien. Mijn blik werd scherper, ik gaf mijn tong haar vrijheid terug.
Tot het moment dat ik over mijn vader vertelde.
Mijn vader zei: "Hoe ga je dat doen, met inschrijven."
En ik zei: "Weet niet, denk dat ik jullie adres opgeef."
En hij zei: "Dan krijg ik je er nooit meer uit."
Toen ben ik maar eens vragen gaan stellen. En ik geloof dat we weer iets dichterbij zijn gekomen, als was het maar de kans om de ander te laten spreken.
Maar later weet ik dat hij me veel dieper verwond heeft dan ik wil toegeven.
Zou hij gehoord hebben toen ik vertelde over het artikel? In dat krantje dat bij ons thuis ligt, zou hij het lezen?"
Zal hij trots zijn, zal hij weten? Dat hij met mij te maken heeft en dat ik zal zorgen dat het anders is.

Ik open een nieuw schrift, al die tijd zeulde ik met de namen en adressen uit het verleden, de organisatie in mijn tas.
Het is tijd om het rijtje van de toekomst te maken, ik kies voor alles dat me leuk lijkt, genoeg met de tranen. Dit weekend ga ik een paar mooie brieven schrijven.
Zo machteloos ben ik niet, ik heb nog wat op papier te zetten.
En ook schilderen heb ik mezelf beloofd.

Ik begrijp het weer een beetje beter, dat lamlendig niet kunnen, niet willen en niet doen.
Soms moet je weer even heel diep ademen. Want er komt een dag dat gevleugelde dromen thuis landen.

Shabat Shalom,

Tel Aviv,
Jezzebel

Art: Hans Bellmer