Oh, Vrouw van sneeuwwit verlangen

Daar ligt ze, in haar sprookjesachtige praal. Maagdelijk, als je niet beter zou weten. Zij lonkt en lokt, een bijbelse belofte ondergesneeuwd. En op de achtergrond gaan de politieke kluchten gewoon door.
Zoals het altijd is geweest. Omdat de wereld draait en draait, zoals zij al eeuwen lang draait. Op de heupen van een buikdanseres.

Wat zal ik haar missen, zij van wie ik niets wilde weten. Zij was te veel voor mij. Te extreem, te religieus, te politiek, te magisch. Zij werkte me op de zenuwen.
En er is grote druk op me uitgeoefend – toen ik nog door de brandhaarden van de wereld rende – om me in haar heiligheid te verpozen. Maar de studio’s om de hoek, vond ik een luxe die mij niet prettig leek. 
Too close for comfort.

Werken voor het nieuws op televisie betekent dag en nacht met beepers en mobiele telefoons door je privé-leven rennen. De meeste journalisten zijn zelden thuis. Zij hangen met de collegae in de touwen, in de plooien en spelonken van hare heiligheid. Wachtend op het breken van haar vliezen, als de weeën van een nieuw drama beginnen. 
De kroegen in de oude stad leven er van. Zij draaien tussen de dijen van een buikdanseres, snakkend naar adem in haar wurgende greep van verstikkend verlangen.

Oh Jeruzalem, wat zal ik je missen. Jij met je duizend verleidingen en je bloederige straten. 
Moge je op een dag zo vredig zijn als de bloesems aan de amandelbomen. 
Moge je op een mooie ochtend zo zacht en stil zijn als de eerste sneeuwvlok van een Middenoosterse winterdag.

Tel Aviv
Jezzebel

Foto’s met dank aan aish.co.il