Op mijn heupen

Ik ben onrustig vandaag. En ik weet niet waarom. Ik kan er niet goed bij.
Ik heb een lichaam dat verlangt om aangeraakt te worden. En een realiteit waar daar geen plaats voor is.
Dit is niet het moment om van het plafond te stuiteren, laat me in godsnaam niet het kalk van de muren krabben. Ik moet mijn hoofd bij elkaar houden.
Wat ga je er aan doen, vraagt een stem van binnen.
Afstompen, weet ik zeker. Ik kan er geen kant mee op, met al die hunkerende verlangens. Maar de onrust neemt bezit van me. Achter de computer sla ik mijn benen krampachtig over elkaar. Er moeten verhalen getikt worden, zaken geregeld.
Dit is niet het moment om toe te geven aan de waanzin van mijn schoot.
Mijn God, wat verlang ik naar avontuur.
Bijna middernacht vlucht ik in de ijzige kou naar de rots. Alleen verliefde stelletjes die nergens anders heen kunnen, dwalen op dit uur met mij rond het Arabische kerkhof in de buurt van het Hilton. Natte mist vreet aan onze botten. Op het dak van het hotel zie ik dat inmiddels de zevende kaars voor chanoeka is aangestoken. Getal van creatie. En in de verte deint de zee.
Ik ben hier veel te lang niet geweest, ik ontdek het geluid van de golven alsof ik een toerist met vakantie ben.
Diep adem ik de nacht in en mijn ogen dwalen naar het zuiden.
Ergens in de zwarte spelonken van Jaffo is nog een plek die ik ontdekken wil.
Met de hunkering van mijn heupen.
We hebben het er nog wel over.

Tel Aviv
Jezzebel

Foto: ?