Dag om maskers op te zetten

Als ik laat deze avond met slordige gebaren de zesde kaars chanoeka aansteek weet ik het. Ik had maskers moeten opzetten. Mijn huid was pijnlijk naakt vandaag.

Aan de houtentafel van een boerenkeuken, vol met potten en pannen uit de wereld, vertel ik haar het hele verhaal. We wachten op de andere kunstenares.
Ze schrikt. Misschien was ik te eerlijk. Ze is vol begrip en medelijden. Maar dit is precies wat ik niet wil. Ik ben niet zielig. Misschien kan ze me vertellen over mijn kracht. Ik vergeet het te vragen.
Midden in de stad verdrink ik in de met zorg uitgestalde potsierlijkheid. Haar gezellige keuken werkt me op de heupen vandaag. Elke artsy fartsy tent is ze afgelopen om dit kakelende geheel bij elkaar te snaaien.
Mijn God, hoeveel tijd heeft zij besteed aan het bouwen van dit dooie nest.

Veel later vergeet ik de stekkers uit de telefoon te trekken. Dat kan niet per ongeluk zijn.
Mijn praktische vriendin vindt haar weg. Hoe lang heeft ze me al niet gesproken.
Ik was wat druk, zeg ik vaag, voordat ik ook haar alles heel precies vertel.
Ze schrikt. Misschien was ik te oprecht. Ze komt met gewetensvragen uit een boekje en allerhande hulp. 
Soms is ze net een kerel. Ik wou dat ze ophield. Wat mij betreft hoeft ze alleen maar te luisteren. Ik heb de antwoorden niet.
Dieper zak ik in mijn ellende, ik voel haar groeien.

Ze is kunstenares en zegt dat ze me begrijpt. Haar vader was ook een echte jekke. Zo noemen ze de Joden uit Oost-Europa die zijn opgevoed met koel Calvinisme en sobere pünktlichkeit. Voordat ze hier hun normen en waarden in nieuwe idealen en verse grond begroeven.
Maar mijn vader is geen jekke, hij is niets, zoals hij dat zelf noemt.
"Ja," onderbreekt de Bonte Keuken de Kunstenares, "toen mijn vader stierf was ik echt kapot. Maar ik sliep zeven moeilijke nachten lang met mijn moeder in zijn bed."
Ik word misselijk van haar overtreffende drang. Ik wil het niet meer horen, de goede moeder die ze was, kind van prachtige ouders die ze had. 
Het doet me werkelijk pijn, maar het is mijn eigen schuld. Ik had vandaag maskers moeten opzetten.

Tel Aviv,
Jezzebel