Onder de sluiers van een buikdanseres

Toen 
Een paar dagen geleden kom ik haar tegen, de vrouw die ik had kunnen zijn.
Wat is ze oud geworden. Toch ziet ze er goed en verzorgd uit, ze lijkt op mijn herinnering.
Maar ik ken haar van vroeger. Toen ze net als ik, een meisje van dertien was.
Wat moet ze van mij schrikken.
Dromen najagen in de werkelijkheid tekent je. Niet direct de weg van de minste weerstand, dat prutsen met pen en papier. Of het nu schrijven of schilderen is, de dingen of de zaken, als het om passie gaat, betaal je een prijs voor de lusten en verlangens die vleugels hebben.
En ook dit land, land van mijn hart met het volk van mijn bloed, heeft mijn lichaam gestreeld, geraakt en gevormd met vingers die sporen nalaten. Al was het maar het zaad van de hoop dat zij in mijn ziel plantte.
"Nergens kun je zo mooi dromen, geen plek in de wereld waar je hoger kunt zweven, of harder leert vluchten dan hier," vertel ik haar over wat haar te wachten staat.

Straks
Over een paar uur. Op blote voeten en eindeloos lange benen begint de dans van een nieuwe belofte, de vrouw die ik zal zijn. Geen ontkomen aan.
Want de aarde draait, zoals ze draait, op de heupen van een buikdanseres.
Samen groeiden we op, gingen naar dezelfde school en deden wat van ons verwacht werd, we hockeyden en tennisten. Maar ik ging de ene en zij de andere kant op.
Allebei kwamen we jaren later in Amerika, weten we nu. Zij studeerde aan de universiteit van Boston en ik stortte me met hart en ziel op de frivole dromen die al eerder geboren waren, in het land van honing en olijfolie.
Ik begon serieus te tekenen. Zij studeerde politicologie en buitenlandse betrekkingen.
Vroeger was ze religieus kan ik me herinneren. Op school was ze er niet op de Hoge Feestdagen, als ik samen met de anderen gewoon onze repetities maakten.
Ze ging verder met haar studie in Amsterdam en kon zich na de behoudende Amerikanen niet langer vinden op een rebelse plek, waar ook de stem van de ander gehoord werd. Zo kwam ze op de ambassade in Den Haag terecht.
Ik keerde terug naar dat land van mijn ziel en rende rond in de waanzin van de dag, sjouwde met batterijen en eindeloos lange kabels voor de enige God die telde, commerciële televisie.
Ik trouwde, zij is er nooit aan toegekomen. Ik ging scheiden, zij zocht steeds weer verder. Allebei hebben we geen kinderen.
Over een paar weken is ze jarig, wordt ze 41, net als ik, straks.
"Niet zo erg als veertig," probeer ik uit te leggen. 
Voor altijd voorbij die periode van de onsterfelijke jaren, dat je dertig was. Op een goede dag is daar die zware dreun van dat hevig ronde getal, twee keer twintig, mijn God zij weegt op je! 
In de ondergaande zon, als shabat de wereld in al haar gewaden gevangen houdt, steekt ze nog een sigaret op en bestelt een tweede glas wijn.
Samen zijn we naakt, onder de sluiers van de buikdanseres.
Drie dagen geleden is ze hier voor altijd naar toegekomen. Moment dat ik besloten heb weer terug te gaan.

Nu
Op deze derde avond chanoeka hul ik me in de doorzichtige lagen van verleiding, verdriet en verlangen.
Drie, getal van de wet. Als in het Jodendom iets drie keer gedaan wordt, is het een traditie. Drie is chazaka (sterk). Een keer is toeval, twee maal nog steeds beginners geluk, drie is het getal waarmee je al je krachten toont.
Drie poorten naar de hel; de woestijn, de zee en Jeruzalem. Dit is de derde avond van het wonder.
Deze nacht schijnt de vlam weer een dag sterker.
Ik schenk mezelf een glas wijn in.
Zij en ik, we komen elkaar nog wel eens tegen.

Lechaiem birthday girl!

Chag Sameach

It’s the season to be jolly

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: community.livejournal.com