Tranen in de nacht

Naar huis, gaat het door mijn hoofd, ik moet naar huis. Diep in de nacht dwaal ik door de holle straten van mijn stad. Op weg naar huis. Zwermen kraaien krijsen een duister verlangen. Raspende geluiden van een dwaze overwinningsroes.
In honderd stinkende stegen zoek ik naar de woorden die vluchtig zijn. Angstig fladderend ongrijpbaar in het aarde donker.

Gevangen in een keurslijf met dichtgesnoerde keel kom ik bij het huis waar ik slapen zal. Mijn thuis. 
Niet meer dan armzalig omhulsel van het moment, mijn zijn.
Zoveel dat ik je vertellen wil, maar ik kan ze niet vangen de zinnen die blijven steken. En dan komen de tranen.
Eenzaam deze nacht zonder woorden.

Verlangens gelepeld uit diep bewustzijn zullen op een dag als witte duiven vrij naar de verte vertrekken. 
Want godvergeten tranen blijven stromen.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: http://blog.n77.ru