Hoor… hoor je dat, heel in de verte? In het gouden licht van de zonsondergang trommelen bekwame handen het ritme van verleidingskunst. Deze vrijdag laat een buikdanseres in maagdelijk wit de belletjes aan haar enkels rinkelen met de geraffineerde aanzet van haar heupen.
Kom wat dichterbij, laat me je nog even over de geheime zuchten van het hart vertellen.
De woede van een buikdanseres zit op haar heupen. Geen ontkomen aan. Tot aan haar laatste wiegende beweging ademloos gevangen in de betovering, als zij met al haar charmes de aanval op je hart opent.
Haastig werp ik deze ochtend vlak voordat ik de deur uit ren een snelle blik in de spiegel en lach verbaasd naar mezelf. Mijn ogen staan helder en fel.
Sereen of devoot zal het niet zijn, deze laatste ontmoeting met het Hoogste Gezag op het feestje van de Organisatie.
En alweer heb ik ze op het verkeerde been gezet. Men ging er vanuit dat ik niet kwam, toen ik niets van me liet horen en ook niet naar de smeekbedes luisterde die om antwoord bedelden.
Maar ik was er wel. Met al mijn kracht. Ik zag de paniek in de ogen van de heren die houden van besturen en koeioneren.
Speeches – op het laatste moment achter een stiekem muurtje aangepast – moesten goed maken wat verkeerd was gegaan. De toon net iets te luchtig.
Wat mijn afscheidfeestje had moeten worden en zij getransformeerd hadden in de bijeenkomst van het gelijk, had niet veel aandacht getrokken.
Logisch, ze hadden zelf het gerucht verspreid dat ik waarschijnlijk niet zou komen, alsof het me niet interesseerde.
Maar toen ik gisteren besloot toch maar officieel met een stralende glimlach in oorlogstooi mijn ogen te laten vonken, heb ik ook wat rond gebeld. Ik heb verteld dat ik er vreselijk tegenop zag, maar dat ik er zou zijn. Zo gemakkelijk laat ik me niet wegwimpelen.
De woorden van het Hoogste Gezag waren erbarmelijk. Hij opende en ik liet het eerst nog fel en daarna gelaten over me heen komen.
Hij probeerde goed te praten. Maar ook zijn hart liet zich uiteindelijk niet ringeloren en de woorden bleven steken zonder glans. Doffe pogingen om gelijk te halen op een plek waar geen bloemen kunnen groeien.
Op de ruïnes van het collectieve gelijk worden enkel zachtjes woorden gefluisterd.
Kon je de sinaasappelbloesem ruiken, aan het begin van deze nacht? Haar geur als de zachte streling van vleugels met een bedwelmende belofte. Zij is voor later. Straks, als ze de sappige pracht van haar zoetste vlees onthult.
Ook ik sprak een paar woorden. De laatste die ik aan hen zal besteden. Ik heb de redactie bedankt en verteld dat het belangrijk is om kritisch te blijven. Dat de lieve vrede soms een stinkend moeras kan zijn. En dat als je het met je hart doet, het niet geeft als je ‘t ook eens mis hebt. Wat met liefde is aangeraakt, hoeft zich niet te versluieren, zij heeft haar eigen pracht.
Ook heb ik hem bedankt, hij, van het Hoogste Gezag. Ik heb hardop uitgesproken dat het zonde is dat het op deze manier is gegaan en dat ik hoopte dat het hem en zijn organisatie goed zal gaan.
Zoveel mensen die bereid zijn een stuk van hun ziel te geven, daar zou je voorzichtig mee om moeten gaan, heb ik er bij gezegd. Misschien niet zo specifiek, maar hij begreep het wel.
Hoewel hij al lang gesproken had, moest hij toch nog wat zeggen.
Hij verontschuldigde zich voor zijn eerdere woorden die hij parve noemde, vlees noch melk. Hij citeerde de woorden die geen geheim waren, ze stonden immers in de notulen, moest en zou hij zeggen.
Misschien was mijn grootste fout de professionele aanpak. Misschien moest er nu maar eens uitgekeken worden naar een community worker.
Ah, begreep ik. Een sociaalwerker, alsof ik mijn hart niet had gegeven met al mijn liefde.
Uiteindelijk koos hij toch liever voor de slachtofferrol voor hem en de Organisatie. Liever geen succes, daar zit zoveel verplichtingen aan.
Ik begreep hem. Toen ben ik naar huis gegaan.
Ik heb hem een hand gegeven en hoewel hij één momentje zei en mij wilde laten wachten, vond ik het tijd om op wiegende heupen afscheid te nemen.
Goodbye.
Aan de oevers van de Jordaan zullen we elkaar zachtjes troosten. Kom, streel mij tot aan de bedding van een bijbelse rivier. Laat mij honing en olijfolie proeven van lippen zoeter dan wijn.
Op het ritme van mijn hart ben ik aan mijn dans naar huis begonnen. Thuis, in gescheurde rokken, heupwiegend dichterbij.
Shabat Shalom.
Tel Aviv
Jezzebel
Art: Will Kismer
dit stuk(verhaal) is mooi en staat als een huis!
En nu maak je me giechelend verlegen 🙂
Ziedende heupen… zo ken ik je!
Kussssssssssssss
Ik wieg met je mee Jezz!
Het kan me niet eens schelen wát je schrijft, alles, alles is zo mooi opgeschreven dat ik de intensiteit en energie uit elke zin opvreet als een ondervoede baviaan een banaan ( om maar even aan te geven dat niet iedereen kan schrijven). groetekus
viktorrené
aanbevolen!!
chris
Jezz ik ben hartstikke blij dat je het nog
zo goed kunt.
🙂 Dance Jezzebell, dance! (-:
Nice hips!
Hey Jezzebel, goedemorgen ;-))
sterk beeld! is van??
lezen doe ik zoals je weet achteraf
@ viktorrené
ondervoede baviaan die een banaan eet is wel grappig ;-))
Reactie is geredigeerd
Goedemorgen 🙂
@Klaas, op ziedende heupen, eindeloos lange benen met verleidelijke billen heb ik ze de rug toegekeerd. 🙂
@Jos, goedemorgen 🙂
@Solvejg, echt fijn dat je er bij bent. 🙂
@Victorrené, wat maar weer eens aangeeft dat jij niet alleen prachtig kunt fotograferen, maar ook schrijven. Ik vind jouw woorden werkelijk erg mooi.
@Chris, Lieverd, wat was ik blij dat je er bij was.
@Fravapa, flexibel vanuit de heupen vuren 🙂
@Blacksmoker, oeh reken maar!
@Zwollywood, thanks 🙂 De heupen van een buikdanseres 🙂
@Anna, Will Kismer heeft dit schilderij gemaakt. Tot later 😉
De woorden van Victorrené, zijn prachtig, toch?
Heupwiegend afsluiten! Gefeliciteerd met de defintieve stap in andere richting.
Goeiemorgen! Je hebt het mooi gedaan. Zou best een geschikt einde kunnen zijn, wil je er een boek van maken. Een prachtige dag, Jezz!
Met pijl en boog??!
ach, die heupen!
zet ze maar neer, ze mogen er zijn 😀
en wiegen maar, vol beweging naar nieuwe wegen…
Ha Jezz een goede shabbat van een "jiddische mama", je hebt ons weer ademloos meegenomen in jouw wereld….
Is ze nog even, hoewel ik eigenlijk heel druk moet zijn, kan ik het niet laten om toch nog even met mijn vingers er aan te zitten, bij jullie te zijn 🙂
@Kumari, laten we maar eens kijken waar die eindeloos lange benen me brengen op heupen die toch het liefst het ritme van het hart volgen. 🙂
@Fravapa, met sensuele heupen werkt veel effectiever, toch?
@Eric’s, nieuwe wegen op heupen die met elke beweging verleidelijk een nieuwe toekomst aankondigen 🙂
@Gingy, Mooie Jiddische Mama, pracht vriendin! In maart ben ik weer in een wereld waar we allebei kunnen giechelen in de realiteit om die heupen. Want oi va voi, ook daar zal ik er heus wel eens uitdagend mee zwaaien, weet ik nu al. 🙂
Mijn leuning staat als jou huis en de onbeantwoorde vragen. Dans voorwaarts wat achterblijft is voorbij…
PS ik ben ook voorzichtig een beetje uit de dwangbuis van de poezie gestapt:
http://schrijfsels.volkskrantblog.nl
Reactie is geredigeerd
o captain o captain…our fearful trip is done, the ship has weathered every rack, the prize we
thought is won…..(citaat:walt whitman)….
daar moest ik even aan denken Jezz….
en nu verder..op weg..op die lange weg…elk
spel heeft zo zijn regels…maar je kunt die regels vaak zelf bepalen..grijp die kans!!
lips, however rosy, must be fed :)))))
Lieverds! 🙂
@Flax, mooie woorden, ik begrijp precies wat je bedoelt. De dans is begonnen…
@Flax, ik heb daar net even rondgekeken en vond dat inderdaad de moeite waard. Leuk!
@Jeg, Mooie Pracht Vriendin! Lips however rosy, indeed need to be fed. Ik doe mijn best.
Wat vond ik je gedicht mooi, Jeg, zo ongelooflijk bedankt!
hoeveel pijn
achter het harnas
van ogen en heupen
loop de weg
naar de plaats
en hou je ogen
open en vol
liefde
mededogen
besef
begrip
zonder afstand
te doen
van je ziel
goede reis
Hallo Jezz. Ik hoorde – in gedachten – Shakira Hips don’t lie zingen terwijl ik je prachtige stuk proza las. Je gevoel en je stuk staan als een huis. Jezz is back in town – mooi! Sjavoea tov chamoeda!
Het wordt steeds later en later met mij, hahaha :))
Heel sterk van je dat je bent gegaan, goed zo sterke vrouw!
Good morning, in alle vroegte nog even geen nieuwe bijdrage, gisteren twee verhalen geschreven voor de ‘losse verkoop’ en vandaag moet ik in Jeruzalem een interview doen.
Heb je een beetje geduld?
@Jopie, ja, hoeveel pijn… zo waar die woorden.
Ik ben op weg 🙂
@Eline, dankjewel 🙂 Shavuah tov gam lach.
@Alice, Lieverd! Het was werkelijk niet gemakkelijk.
Mooi zo, je bent aan het werk. Dat moet ook gebeuren! Van gevoel alleen kun je niet leven.