Laat me je nog even met al mijn liefde kussen

Daarna ben ik weer van mezelf

Op haar fiets komt ze aan gezwalkt, die kwakt ze achteloos tegen de lantaarnpaal en neemt niet de moeite met slot en kettingen te prutsen. Minstens zeven zijn er inmiddels gestolen en geen junks waar je een nieuwe voor weinig kunt kopen.
Ze klemt haar hoofd tegen haar schouder en schreeuwt nog wat in haar mobiel. Ook daar was ze mee bezig.
Slordig verbreekt ze de verbinding. "Bye," bijt ze haastig, als ze stralend naar mij lacht.
Ik kijk haar aan. Ze is prachtig vandaag. Mijn mooie, denkende vriendin heeft er de tijd voor genomen.
"Je weet niet hoe verschrikkelijk vandaag is," begint ze haar verhaal.
Ik moet er om lachen.
Aan de telefoon had ze gezegd dat ze alles wilde weten. Maar er zit haar zoveel dwars dat ze aan luisteren nog niet toekomt.
Ze heeft zich lelijk in de vingers gesneden, een week geleden, toen ze kookte voor haar kinderen. Een zoete aardappel waarmee ze uitschoot op die shabat-avond. Ze heeft ook niet de moeite genomen even naar de dokter te gaan. Mij wilde ze niet bellen.
"Ik moet er nu vast aan wennen als je er straks niet bent." Haar woorden maken me verdrietig.
Een week lang had ze koude rillingen. Maar ze dacht dat ze een verkoudheid aan het onderdrukken was. Maandagavond vertrekt ze voor een paar weken naar Amerika.
Ze gaat met haar dochter en haar liefste kleinkind vakantie in Hawaï vieren. Eigenlijk is ze bang. En van die kloppende vinger wil ze niets weten. Maar vandaag kon ze het niet langer ontkennen. Vandaag hebben ze geprobeerd te redden wat er te redden valt. De wond geneest nooit meer netjes, is haar stellig verteld. Haar wond was als een bloem, het vlees diep gekerfd opengevouwen. Ze had gedroomd dat haar duim geamputeerd moest worden en dat ze nooit meer piano kon spelen. Toen een vriend belde is ze toch maar naar de dokter gegaan, de tweede keer dat hij haar doodziek naar de Eerste Hulp brengt.

En dan wil ze alles weten. Vanaf het moment dat de schuifdeuren open gingen.
Maar wat kan ik zeggen?
Er zijn geen woorden die de lading dekken.
Ik heb mijn hart gegeven. En nu ben ik bang.
Is het komen of gaan? Klimmen of dalen?

The sky is open
The earth is wide
And the road is endless

Zul je aan me denken, deze vrijdagochtend als ik al mijn maskers opzet en glimlach voor het gelijk van een ander?
Nog even mooi weer spelen.
Daarna ben ik weer van mezelf.
En een beetje van jou.
Laat me je nog een keer met al mijn liefde kussen.
Pompen of verzuipen.

Tel Aviv,
Jezzebel

Own art