Als een klein meisje

Het is de ochtend van pakjesavond, als je me belt. Ik ben blij je stem te horen, ik heb je veel te vertellen. Heel even voel ik me weer dat meisje van vroeger.
Ik weet het nog goed dat we met ons drietjes naar boven werden gestuurd en over de daken uit het zolderraam keken, wachtend op die man op zijn paard.
"Zo," zeg je. "Even dit…" Het is jouw manier om iets belangrijks aan te kondigen.
"Hoe heb je het gehad," vraag je. Waarschijnlijk voor de vorm. Aan je toon hoor ik dat je niet met al je aandacht bij mijn antwoord bent. Misschien maakt het je niet uit.
"Echt heel erg leuk," zeg ik.
"Goed," zeg je. "Dan even het volgende…"
En terwijl je de woorden uitspreekt val ik stil.
Je noemt me een vrouw van 41.
"Dat ben ik nog niet," corrigeer ik, voor de vorm. Eigenlijk maakt het niet uit, twee weken meer of minder. Maar ik voel me een klein meisje, in duizend kooien opgesloten.
"Triest," vind je, mijn situatie.
Ik probeer te verdedigen. Maar hoe kan ik me beschermen? Je wilt me niet.
Je wilt me niet in je huis. Niet voor een week, niet voor twee. Je vindt dat je er recht op hebt, op jouw leeftijd, op mijn leeftijd.
Ik weet dat je gelijk hebt, maar het maakt me verdrietig.
De hele dag probeer ik het los te laten, ik houd me flink. Heel alleen huil ik. Even maar. Ik kan het me niet veroorloven als een gewond dier niet meer overeind te komen. Maar ik heb zo ongelooflijk veel pijn van je woorden.
Ik vind het moeilijk om niet aan je verwachtingen te voldoen.
Rauw bonkt mijn hart, te bloederig voor jouw gewassen handen.
Papa, ben je het vergeten? Ik ben je dochter. Ik heb je hulp nodig. Hard nodig.
Mama, weet je het niet meer? Je noemde me je verjaarscadeau. Over twee weken, allebei een jaar ouder. 
En echt, ik doe elke dag mijn best om te houden van wat is, alles wie jullie zijn.
Maar het valt me niet gemakkelijk.
Soms is het eenzaam, heel erg alleen.
Soms zou ik willen dat er ergens een plek was waar het veilig is.

Tel Aviv,
Jezzebel