Het is de ochtend van pakjesavond, als je me belt. Ik ben blij je stem te horen, ik heb je veel te vertellen. Heel even voel ik me weer dat meisje van vroeger.
Ik weet het nog goed dat we met ons drietjes naar boven werden gestuurd en over de daken uit het zolderraam keken, wachtend op die man op zijn paard.
"Zo," zeg je. "Even dit…" Het is jouw manier om iets belangrijks aan te kondigen.
"Hoe heb je het gehad," vraag je. Waarschijnlijk voor de vorm. Aan je toon hoor ik dat je niet met al je aandacht bij mijn antwoord bent. Misschien maakt het je niet uit.
"Echt heel erg leuk," zeg ik.
"Goed," zeg je. "Dan even het volgende…"
En terwijl je de woorden uitspreekt val ik stil.
Je noemt me een vrouw van 41.
"Dat ben ik nog niet," corrigeer ik, voor de vorm. Eigenlijk maakt het niet uit, twee weken meer of minder. Maar ik voel me een klein meisje, in duizend kooien opgesloten.
"Triest," vind je, mijn situatie.
Ik probeer te verdedigen. Maar hoe kan ik me beschermen? Je wilt me niet.
Je wilt me niet in je huis. Niet voor een week, niet voor twee. Je vindt dat je er recht op hebt, op jouw leeftijd, op mijn leeftijd.
Ik weet dat je gelijk hebt, maar het maakt me verdrietig.
De hele dag probeer ik het los te laten, ik houd me flink. Heel alleen huil ik. Even maar. Ik kan het me niet veroorloven als een gewond dier niet meer overeind te komen. Maar ik heb zo ongelooflijk veel pijn van je woorden.
Ik vind het moeilijk om niet aan je verwachtingen te voldoen.
Rauw bonkt mijn hart, te bloederig voor jouw gewassen handen.
Papa, ben je het vergeten? Ik ben je dochter. Ik heb je hulp nodig. Hard nodig.
Mama, weet je het niet meer? Je noemde me je verjaarscadeau. Over twee weken, allebei een jaar ouder.
En echt, ik doe elke dag mijn best om te houden van wat is, alles wie jullie zijn.
Maar het valt me niet gemakkelijk.
Soms is het eenzaam, heel erg alleen.
Soms zou ik willen dat er ergens een plek was waar het veilig is.
Tel Aviv,
Jezzebel
Welkom terug Jezz! Een veilige plek? Kom maar hierheen…
🙂 Lekker, dankjewel, Jos.
Over twee weken? Ik ook. Je bent een boogschutter. Een boogschutter houdt niet alleen van reizen maar komt er sowieso wel…hoe dan ook. Hou je taai!
@Galadriel 🙂 Je woorden maken me blij.
Laatst kwam er een discussie over bij Maria-Dolores. Verwachtingspatronen van anderen en hoe we daar mee om kunnen gaan(28/11:Jij bent jij en ik ben ik). Ga lezen!.Het is vast verhelderend. Sterkte Jezz.
hoi Jezzebel,
toevallig ben ik hier terechtgekomen. die veilige plek kun je volgens mij alleen in jezelf scheppen, die krijg je niet van anderen. maar het valt niet mee, vooral niet als je – zoals ik – altijd gedacht hebt dat ànderen je ooit zo’n plek zullen geven, zodra je erin slaagt alles te doen wat zij van je verwachten. want zodra je dan iets doet waar zij het niet mee eens zijn, ben je ‘m weer kwijt. of als er bv. twee of meer mensen zijn die allemaal iets anders van me willen, dan kom ik ook in de knel en blijft er nauwelijks meer plaats over voor wat ik zelf nodig heb…
ciao
Keep smiling !
O Jezzebel
Soms moet je door een diep dal, maar je komt er altijd sterker uit. En jij zxeker, daar heb ik helemaal geen twijfel over.
En het kan altijd erger: luister maar naar waar je dinsdag, vandaag dus, naar zou luisteren!!!!!!!!!!!!
rené
Die plek is er voor iedereen
Veiligheid kun je niet forceren. Daar loop je vroeg of laat tegenaan.
En ik gun het je van harte.
Groeten, Henk.
Ha Jezz. Ik vind je erg solidair als je zegt, dat ze gelijk hebben, maar het zijn wel je ouders, die je "afwijzen", of begrijp ik het verkeerd. Waarom ben je niet gewoon boos? Is heel gezond….
wij boogschutters vinden altijd onze weg Jezzebelov’!!!! don’t forget that……met liefde bereik je zoveel, maar het gaat niet over rozen….dat weet je net zo goed als ik….maar als het er dan is…….oef….pif paf poef!!zo’n soort trigger gaat er dan af….hemels….
ook dat weet je…
dus kom op, schouders er onder, mouwen opstropen en op pad…..
het moet ook zonder je ouders kunnen, toon ze wat je wel waard bent..
ach ik hoor een echo!!! die tijd is voorbij ;))
Wat een prachtig meisje ben je hier….
…)
Veilig is wat anders dan je thuis voelen,
er gaat zo een deur open en iemand wenkt jou naar binnen.
Joehoe kom maar Jezz ik ben het.
Good Morning Lieverds,
@K, ik heb het stuk gelezen bij Maria Dolores en het is een fijne herkenning. "Ik hoef niet aan jouw verwachtingen te voldoen…"
Ik weet het, maar je ouders, dat is een bloedband waar het maar moeilijk is om je tegen te beschermen. Ik vind het moeilijk. Het doet me altijd weer pijn op een onverwacht moment.
@Maria-Dolores, ja, ik ken het gevoel. 🙂
@Annelies, Ik doe mijn best 🙂
@Victor, Vandaag is een nieuwe dag. 🙂
@Paulus, misschien is het zoals Maria Dolores zegt, zo’n plek kun je alleen in jezelf vinden.
@Henk, I’ll keep walking 🙂
@Gingy, Ik kan niet boos op ze worden. Waar moet ik boos op zijn?
@Jeg, soms blijf je altijd een klein meisje die haar best doet voor haar ouders, oi, oi, oi… hoe bekend 🙂
@Gingy, dank, nu maak je me verlegen 🙂
@Man met Sombrero, fijn dat je er bent.
@Fravapa, Mag ik bij jou koekjes komen eten?
Lieverds, vandaag is een nieuwe dag. Laten we maar eens zien hoe ver we vandaag komen.
🙂
Er komt altijd weer een nieuwe dag, soms is dat een zegen en soms vervloek ik de zon die onder gaat, laat déze dag! voor mij! déze dag nog wat langer duren……maar dat gebeurt ook nooit,…er is altijd weer een nieuwe dag.
Dusssss……
Goedemorgen Jezzebel ! :)))
Good Morning Alice 🙂
We gaan er wat moois van maken, vandaag, toch?
Let’s see what we can do with love.
Lief, die foto!
Hopelijk vind je het niet erg als ik zeg dat de opstelling van je ouders nogal hard op me overkomt. Maar ik kijk natuurlijk maar van buitenaf.
Het is al gezegd en ik denk dat het waar is: die veilige plek ga je zelf creeeren. Jouw leven verloopt niet volgens de geijkte patronen, maar het is wel een vol leven, lijkt me.
Fijn dat je er weer bent!
Good Morning Lieve Eline,
Het is zoals mijn mooie denkende vriendin me gisteren zei. "Alles maakt je wie je bent."
Ik doe mijn best om er niet al te verdrietig over te zijn, maar het doet werkelijk pijn.
Het moeilijkst is om je er niet door te laten verlammen, nog zoveel te doen.
Ik ga dat werkelijk met mijn hart proberen, alles voor elkaar krijgen.
Goeie Morgen Jezz! Juist bij ouders is het belangrijk dat je geen emotionele afhankelijkheid voelt. Als kind is dit normaal en goed, maar eenmaal volwassen is dat een ondermijnende factor.
Dan komt het voor dat je communiceert in de kind-ouder vorm in plaats van in de volwassene-volwassene vorm. Dat is voor de ouder een onaangename communicatie en daardoor heb je meer kans op een afwijzende reactie. Snap je wat ik daarmee bedoel?
Het is niet de bedoeling van de ouder om daarmee pijn te doen lijkt me, hij wil wel van die kind-ouder-vorm af en dat klopt ook weer met de reactie:je bent een vrouw van 41. Denk eens over de communicatiewijze.
En ja, je komt wel aan het "vechten" om je toekomst vorm te geven. Kun je best en dat weet je.
Ik heb je blog nog eens overgelezen en kom tpt de conclusie dat het ook andersom kan zijn! Je ouder communiceert in de ouder-kind-vorm en dat is nogal tricky. Want dan reageer je automatisch in de kind-ouder vorm. Dat moet je zien te vermijden; probeer als een volwassene te reageren! Dan voel je je vast beter na een gesprek.
Lieve K,
Dank voor je woorden. Maar ik vrees dat het nog een beetje anders is.
Mijn ouders hebben het er moeilijk mee als ik hun hulp nodig heb.
Het is gemakkelijker als ik hun help. Een beetje voor de ouders van mijn ouders speel. Dat is heel lang zo geweest en ik denk zelfs dat het met mijn besluit te maken had naar Israël te gaan.
Nu heb ik ze heel hard nodig, en ik hoop, werkelijk met heel mijn hart, dat ze ook af en toe mij een beetje kunnen troosten.
Het is echt niet gemakkelijk.
Lieve Jezz. Je hebt zelf aan K. het antwoord gegeven waarom je boos zou moeten worden.Gun het jezelf, ik weet waar ik over praat, aan alle kanten.
Gun het jezelf….
Doorbreek het patroon Jezz. moeilijk, maar duidelijk voor iedereen en een stuk gezonder.
Heerlijk vermoeiend, de kind/ ouder relatie. 😉
Niemand voldoet ooit aan de verwachtingen van zijn/haar ouders, hoe en wat je ook probeert. En dat is maar goed ook want je hebt je eigen weg te gaan, je eigen leven te leiden en te lijden.Je hebt ze niet nodig, niet echt..ook al denk je van wel. Til jezelf op dat paard en galoppeer de wereld in. Er zijn anderen die je helpen en steunen, maak daar gebruik van. Je ouders zijn pilaren die langzaam afbrokkelen, die je niet meer de stevigheid en veiligheid kunnen bieden van weleer met de garantie dat het goed komt. Laat los…..loslaten is houden van.
kus, Asdale
Ai, niet ingelogd.
Dat doet pijn! Gelukkig heb je hierboven een paar mooie reacties staan die je zelfs zou kunnen reduceren tot mooie quotes die je vaker kunt lezen als je het even moeilijk hebt:
Loslaten is houden van. etc.
Lieve Jezz, volgens mij heb je meer behoefte aan die arm om je schouders dan aan een fysieke plek, heb ik gelijk? Het doet pijn,he? En dan ook nog bijna jarig…Sterkte!
Als ik je hand pak
En zachtjes vasthou
Kijk je dan even omhoog
En glimlach door je tranen
Kom even leunen Jezzebel, laat empatie de pijn absorberen ik stuur je er warme energie voor terug…
Als je een veilige plek zoekt heb je niks aan mooie, goed bedoelende woorden. Ik heb maanden geleden in mijn flatje waarop de politie het bordje ‘veilige woning’ heeft geplakt een orkaan van lawaai over me heen gekregen. Keurig nette allochtonen (toevallig), maar wel een soort dat het recht opeiste een ander zijn huis uit te dreunen.
Niks aan de hand wanneer je een betonnen plaat voor het hoofd heb. Maar ik heb toevallig een extreem gevoelig hoofd dat derhalve in een woning in de eerste plaats een soort nest ziet, dat warmte en veiligheid moet bieden in een chaotische wereld.
Het was een helse ervaring. De politie zegt dat je woning ‘veilig’ is en de eerste de beste misdadiger die geen mes of pistool hanteert maar een grote versterker, een paar boxen en wilde, agressieve oerwoudmuziek kan je zo dood slaan.
Hier op het web kreeg ik allerlei mooie woorden cadeau. Goed bedoeld. Maar je hebt er niks aan.
Het regelmatig bellen van de politie heeft een beetje geholpen. Maar je hebt meer aan instanties die je een rustig plekje aanbieden waar gevoelige mensen niet door harde doerakken kapot geslagen kunnen worden.
Nu ben ik punten aan het sparen voor een andere woning. Een nuchtere, harde bezigheid die met liefde niet veel te maken heeft.
Waarom geven ze je niet een paar mooie flapjes van duizend euro? Denk ik stilletjes bij mezelf. Ik had zoiets maanden geleden veel liever willen hebben. Lekker in je dooie eentje, zonder klef gedoe, even uitwaaien in een mooi rustig hotel…
Reactie is geredigeerd
ForT, de tijd heelt niets,
speel of je leven er van af hangt
huil, lach tot alles pijn doet
en laat los, dat je los kan laten
het kind in je weet het al lang
voor jou niet de makkelijkste weg
wel de mooiste toppen en dalen
zie je
Lieverds,
Is ze nog even.
@Gingy, boos worden is niet werkelijk een oplossing. We moeten proberen een manier te vinden dat we elkaar kunnen accepteren, met alle tekort komingen.
Ik probeer hard het patroon om de ouders van mijn ouders te spelen te doorbreken. Maar ook voor hen is het een nieuwe rol, want nu moeten zij opstaan als mijn ouders. Dat is niet gemakkelijk.
Ik heb aan mijn vader gevraagd of hij me over een paar dagen terug wilde bellen en gewoon iets liefs vertellen, ik heb het werkelijk nodig.
@Blacksmoker, het verbaast met telkens weer. Ik ben stoer, onafhankelijk, ik red het allemaal wel, maar eentje hoeft maar iets te zeggen en ik voel me geen knip meer voor de neus waard. Echt vermoeiend en moeilijk om je daar los van te maken. Een onvoorwaardelijke liefde, die blijkbaar altijd pijn blijft doen.
@Asdale, ik doe mijn best, echt mijn best. Weet je wat het allermoeilijkst is? Om niet te geloven in het beeld dat hij van me heeft. Die trieste vrouw van 41. 🙂 (Godzijdank ben ik het nog niet, nog twee weken de tijd om er voor te zorgen dat dit niet klopt.)
@Croisabel, dat is wat ik fijn vind aan bloggen. Ik heb best met dit verhaal in mijn maag gezeten, wist niet zeker of ik het op het blog zou ‘knallen’. Maar ik ben blij dat ik het wel gedaan heb. Het is fijn om te horen hoe anderen er tegenaan kijken en er mee omgaan.
Op het blog valt van alles te leren 🙂
@Moeder met hond, het doet zeker pijn en het is precies zoals je zegt. Ik hoef niet de hemel en de aarde, alleen het gevoel dat ze achter me staan en in me geloven. Misschien is dat wel de werkelijke ‘hemel en aarde’ en vraag ik dus toch teveel.
@Flaxorca 🙂 Niets lekkerder om te leunen bij iemand die je voelt. Dankjewel 🙂
@Astroloog. Het is waar er is ook een praktische kant en n.a.v. jouw verhaal begrijp ik goed hoe verschrikkelijk dat voor je moet zijn. Bij mij in de buurt wordt links, rechts en onder mij gebouwd en gerenoveerd. Israël is een land van lawaai en Tel Aviv van hels kabaal, maar ook daar valt mee te leven, als het werkelijk moet.
Soms is iemand die even een arm om je heen slaat (al is het maar in woorden) alles wat je nodig hebt om de kracht in jezelf te vinden en de werkelijkheid het hoofd te bieden. Toch?
@Hansan 🙂 Ja, de mooiste toppen en dalen… en weet je… Ik zou het voor niets gemakkelijkers willen ruilen.
Accepteer jij jezelf eigenlijk wel Jezzebel? Een negatiefje en de twijfel slaat gaten in je vertrouwen… Wees ook voorzichtig met het proberen te interpreteren van wat voor een beeld een ander van je heeft… Geef je jezelf wat je van anderen verwacht?
Weest boos, laaiend ,woedend !! leef het af! Houdt van je ouders zij weten niet beter. maak onderscheid in daad en dader. Want dat is er namlijk dat onderscheid.
Die plek zoeken we allemaal
soms kunnen we het proeven
voelen we ons veilig
gewoon omdat we er zijn
dan is het weer weg
de eenzaamheid grijpt naar de keel
m’n gedachten gaan met me op de loop
verdomme, begint dat gekooi weer
dan is het ook zo weer weg
voel ik de wind in m’n haren
voel ik me veilig bij iedereen
eindelijk thuis in mezelf
🙂 Wat echt lekker jullie reacties.
@Flax, Ieder mens heeft behoefte aan waardering, even weten hoe een buitenstaander er tegenover staat. Dat is leuk en aardig, maar niet precies hetzelfde als door je ouders geaccepteerd en gewaardeerd te worden voor alles die je bent. Dat bedoelde ik, mijn vader of mijn moeder, hoeven me maar heel even het gevoel te geven dat ik niet echt deug en ik kan bijna niet anders dan dat te geloven. Ik weet natuurlijk dat het onzin is. Maar in hoeverre maken we ons werkelijk los van onze ouders?
Het is niet gemakkelijk.
@Dorus, Ja, ik ben het met je eens. Maar weet je, waarschijnlijk (ik ga er voor het gemak maar vanuit) als ik werkelijk over een paar maanden in Nederland sta zonder dak boven mijn hoofd, hoop ik dat mijn ouders met hun hand over het hart willen strijken. Wat me pijn doet is waarom deze scene nodig was. Waarom had hij niet kunnen wachten totdat ik er ben en dan zeggen: "Luister eens, ik hoop dat dit niet te lang duurt want dat is voor niemand goed."
Het klinkt zo anders.
@Peter, Over het algemeen lukt het me best, om me werkelijk vrij als een vogel te voelen. Maar er zijn momenten dat je iemand nodig hebt die je misschien enkel het gevoel geeft dat het fijn is dat je er bent en dat je er mag zijn, én dat er steun is als je die eventueel nodig zou hebben.
Je hebt gelijk, daar zoeken we allemaal naar.
ik zeg- hoe oud ben je nu zeg ik, 41! ik zeg:
wordt het geen tijd om die ouders eens van je rug af te gooien? dat zeg ik, ik zeg:
voordat je het weet ben je zelf een soort omaatje..zeg ik. jazeker dat zeg ik.
zegt zij..etc
Maar je bent het zelf die het gevoel dan krijgt dat je niet deugt… Begrijp me goed ik snap het met ouders, ik heb er zo ongeveer een andere taal voor moeten leren (figuurlijk) maar uiteindelijk ligt de keuze bij jou… Dat is wat ik wou zeggen, maar je gaf geen direct antwoord op mijn vragen…
Dat terzijde, laten we nog even lekker leunen en stilzwijgend genieten van wat morgen brengen kan.
@Partout, 🙂 (Ik zeg maar zo, ik zeg maar niets?) Ik zeg niets.
@Flaxorca, je hebt gelijk. Niet voor niets natuurlijk.
Het was wat mijn mooie vriendin me vertelde: "Een wond diep in jou." Daar heb je nog steeds geen direct antwoord mee, maar mijn vingers willen het niet optikken.
Morgen is mooi. 🙂
Dat hoeft ook niet, het is zo ook een antwoord. Ik heb misschien ook geen recht om te vragen, hoewel steun niet alleen zacht hoeft te zijn…
Morgen is mooi. 😀
We hebben elkaar even vrijgehouden (vastgehouden alleen dan anders 😀 )
Dank je.
laatst bracht en goede vriend va ons een fles wijn mee. Hij had er een briefje aan bevestigd waarop stond: Onze eerste levenshelft worstelen we met onze opvoeding; en de tweede levenshelft met die van onze kinderen.
Dus geniet even van een glaasje.
Hij kon het weten want hij was inmiddels 76.
Heerlijk K! Wat een bevrijding dat glaasje.
Rauw. Au. Door Eline alsnog gelezen.