Als water en vuur

De liefde heeft gesluierde gezichten vandaag en vele kleuren, deze godin van de elementen.
Zoals water en vuur, als lucht en aarde, zacht en koesterend, schrijnende schreiende altijd schrijdende moeder van alle harten, stijgend en dalend, eindeloos doordravend.
Want de aarde draait zoals ze draait, zoals ze al eeuwen lang draait, schoot van scheppen en vernietigen op eindeloos lange benen.

Op de achtergrond klinken de stemmen uit De Organisatie. Links en rechts worden me blind copy’s gestuurd van e-mails die al lang niet meer voor mij zijn. Ze proberen me terug te zuigen. Maar wat eenmaal gebaard is kan niet opnieuw geboren worden.
Ik begrijp het wel, nu ik niet meer de buffer ben, de boodschapper of het excuus, wordt er weer gesproken over de inhoud. De aandacht niet langer afgeleid, het draait weer om de zaken die er toe doen, maar die niet over mij gaan.
Het Hoogste Gezag is in paniek en roept een spoedberaad bijeen. Er dreigt hem een proces.
Daar achter staat iemand die werkelijk de touwtjes in handen heeft duivels in de schaduw te grijnzen. Het Hoogste Gezag heeft geen idee, roetzwart de sporen van het hart, soms.
Ook mij stuurt de Manipulator Pur Sang een zeer dringend bericht, hoewel hij zich niet wil opdringen zou hij het prettig vinden als…
Ik kijk er naar. Ik haal mijn schouders op. Het heeft niets meer met mij te maken.

De man die voor altijd mijn hart heeft geraakt belt me. Zijn oudste is ziek. Zeer hoge koorts, vanochtend waren ze in het ziekenhuis. Nu zijn ze weer thuis, of ik langs wil komen.
In zijn pyjamaatje staat hij in de deuropening, zijn dikke zwarte krullen door de war. Hij geeft me een lach zo breed als de aarde zelf, het kleine zieke krummeltje.
"Lieverd!" zegt hij op de sokken van zijn kindervoetjes met een Amerikaans accent.
Ik pak hem op en kus zijn lieve kleine mannetjes nek. Het is een geheim woord dat hij te pas en te onpas herhaalt. Hij is nog maar net twee.
"Turtle," zegt hij en wijst op het lampje in zijn slaapkamer. In mijn armen breng ik hem heel dichtbij. Met voorzichtige vingertjes knipt hij het lichtje aan en uit.
"Turtle," zegt hij nog een keer. Ik knuffel hem met al mijn liefde. Ik begrijp hem.
Hadden wij ook maar zo’n huisje waar je je nek in kon terugtrekken.
Even later wordt zijn nieuwe broertje wakker. Het is voor het eerst dat ik hem zie. Ik pak hem uit zijn wieg, hij is nog zo klein. Duizend kussen voor een mannetje dat mij nooit zal kennen.
In mijn andere arm heb ik het zieke kereltje, ook hij is heel lief voor zijn broertje en geeft de kussen van zijn hart, heel voorzichtig.
Zijn vader is er niet gerust op, de oudste bijt soms. Maar niet vandaag. We knuffelen met ons drietjes, eindeloos voor even en altijd.
Maar dan is het tijd, dit bezoek is maar stiekem, er kan heel wat gelazer van komen.
Ik ga naar huis, naar de rots.

Should’ve, could’ve, would’ve, golft het door mijn hoofd in de stralende zon. Het is bijna dertien jaar geleden dat we op een bankje aan de Kineret met onze vingers hand in hand de liefde bedreven. Dat was alles wat we deden. In de palm van zijn hand, mijn vingers die gleden over de lijnen van zijn leven, de afdrukken van zijn bestaan.
No use crying over spilt milk, zoet ruikende waarheid, woorden uit het verleden. Ik weet het.
Big love no match, zo is het altijd geweest.

En ik spreid mijn armen, zo wijd dat de hele wereld er in past. 
Gloeiend heet, het verlangen van mijn schoot.

Tel Aviv,
Jezzebel

Top picture: www.shuqi.org
Bottom picture: Digicam Pictures.de