De zon schijnt, het is een prachtige dag, ik word vanzelf wakker gekust. Ik kijk natuurlijk weer op het blog, het maakt me allemaal blij. Ik ga er wat van maken vandaag. Ik heb een goed plan voor de dingen en de zaken die ik voor elkaar wil krijgen.
Het lukt goed, ik bel met mijn ouders, er draait een was, ik ga naar de bank en sjees door de stad naar het postkantoor om al mijn rekeningen te betalen. Nu kan het nog. Ik heb nog een beetje.
Het is zulk mooi weer, zonder jas op de fiets, het maakt me echt gelukkig.
Thuis moet ik eigenlijk eindelijk aan een zeer grondige schoonmaak beginnen en ook op de computer en het blog valt er nog van alles op te ruimen.
Maar het heeft me nu lang genoeg geduurd. Donderdag of vrijdag is ze teruggekomen – ik weet het niet eens. Mijn mooie vriendin die zo mooi kon denken heeft nog steeds niets van zich laten horen. Net als ik.
In grote woede hebben we de vorige keer de verbinding verbroken, elkaar weggedrukt. Vlak voordat zij voor een paar dagen naar de Dode Zee ging en mij van alles dat mooi en lelijk was uitmaakte, omdat ik niet hield van haar demonstreren.
Ik wil weten hoe het met haar is. Ze is me dierbaar. Al deze dagen heb ik haar werkelijk gemist.
We praten niet elke dag met elkaar, ook niet in de periodes van groot enthousiasme, als we wel elk moment iets samen willen ontdekken. Maar deze paar dagen, deze stilte, helemaal niets van haar, het weegt me loodzwaar op de strot.
Ik wil haar woorden, de klanken van haar stem. Ik bel.
"Hoe gaat het met je," vraag ik lief.
"Ben je voor dat je gaat vliegen, of ben je al geland," onderbreekt ze me.
Ik moet lachen. Ik ga pas volgende week. "Hoe gaat het met je, hoe heb je het gehad," probeer ik nog een keer.
"Voordat we op de oppervlakkigheid van deze vraag ingaan en het hebben over waarom jij en ik zo’n ruzie hebben, wil ik even zeggen dat dit niet over de telefoon gaat. We moeten elkaar ergens zien."
"Oké," geef ik onmiddellijk toe. Ik wil het ook uit de weg hebben, ik wil weer met haar kletsen en blij zijn, zoals we dat zo vaak deden.
"Wanneer," vraagt ze op een toon alsof ik toch nooit kan.
"Nu," zeg ik. Ze weet niet eens dat ik mijn baan er aan gegeven heb.
"Oké," zegt ze, "waar?"
"Bij Gotcha, hoek Dizengoff en Ben Gurion. Laten we samen lunchen."
"Kun je niet dichter bij mij in de buurt," gebiedt ze mij.
Maar dat pik ik niet. Nu is het haar beurt om toe te geven. Ik ga altijd naar haar toe. Ze hoeft er nooit iets voor te doen. Door wind en regen spring ik op de fiets om me zeiknat in een wild plan van haar te storten. Nu is het van haar.
Ze begrijpt het.
"Oké," zegt ze en bedenkt nog een paar excuses om het een half uurtje uit te stellen.
"Waar ben je," belt ze vijf minuten voor tijd.
"Ik ben onderweg, om de hoek," antwoord ik geïrriteerd. Alsof ik het vergeten was.
Daar zit ze, pontificaal op het terras in de weer met haar rolapparaatje om een sjekkie te draaien zo groot als een king size sigaret.
Ze ziet er fleurig uit, maar niet mooi. Ze heeft van alles over elkaar gepleurd. En later als ik de felheid van haar ogen niet langer kan verdragen zie ik dat ze op haar pantoffels is gekomen. Tijdens die ellendige demonstratie had ze zich opgemaakt en er mooie kleren voor aangetrokken.
We bestellen en ik vraag of ze wil dat ik ga beginnen of dat zij liever…
Ze laat het aan mij over.
Ik vertel haar dat het me pijn deed toen ze me een fascist noemde.
Ze schiet er meteen op af. Het is gelogen! Ze maakt me met de grond gelijk, dat heeft ze niet gezegd.
Ik laat het gaan. Oké, misschien heb ik het niet helemaal goed begrepen, misschien dat ik me vergiste in de hitte van onze woede.
Ik vertel haar dat ik het afschuwelijk vind dat ze me niet meer ziet, omdat ik niet langer in het plaatje pas. Maar haar en mijn denkbeelden zijn precies hetzelfde.
Ze pikt het niet.
Met miljoenen moeten we de straat op, nu, dit is het moment. Het kan niet langer wachten.
Keer op keer probeer ik haar uit te leggen dat ik het werkelijk echt heel belangrijk vind, maar dat het niet mijn manier is. Ik houd er niet van als mensen met het woord fascist bestempeld worden.
"Maar dat is die Lieberman!" Ze schreeuwt. Haar ogen spugen vuur. Ze is werkelijk niet mooi, het lijkt alsof ze nog veel meer rimpelt dan anders.
Ik kan het maar nauwelijks verdragen, de haat in haar gezicht.
En het is precies dit wat me niet bevalt aan die demonstratie van haar. Ik houd niet van mensen die zo blindelings kunnen haten dat ze niet meer zien wie er voor ze staat.
Ze probeert me met van alles te pakken. Oh, ik ben zo netjes, zo beschaafd, zo Europees. Ik houd niet van demonsteren en een beetje lege zinnen schreeuwen.
Oh, ik zit liever thuis, in de salon!
Op honderd verschillende manieren probeert ze me in de hoek te drukken. Het lukt bij elke poging. Ik kan me niet tegen haar woede verdedigen.
"Als ik niet naar die demonstratie was gegaan, dan had je wel gewoon met me kunnen praten," zeg ik op een gegeven moment.
"Ik wilde niet dat jij kwam! Ik heb nooit gewild dat jij daar naar toe zou gaan! Dat je er rond zou hangen alsof je een journalist was die apies kwam kijken!"
Het is een argument dat ze al meerdere keren heeft gebruikt tijdens onze woedende lunch.
En dan heb ik er genoeg van. "De waarheid is dat ik voor mezelf kwam, je wist me te overtuigen en ik wilde zien of dat voor mij ook klopte. Ik kwam voor mezelf, uiteraard, ik moet er ook de gevolgen van dragen. Maar jij was het die me met honderdduizend harde woorden vertelde dat het belangrijk was. En dus ben ik gegaan."
Ik vraag of we ook over andere dingen kunnen praten. Dat weet ze niet. Ze moet in haar hart kijken zegt ze.
Ik vertel haar dat ik mijn baan niet langer bestaat. Ze luistert weer, maar is er nog steeds op uit om op één of andere manier haar gelijk te halen. Dit is waarom ik het gedaan heb, het opzeggen van mijn baan, dat is waarom ik dit, of dat deed. Ze weet het allemaal.
En ze heeft gelijk, maar het is niet alleen haar waarheid, after all, het is ook van mij.
We nemen afscheid, ik geef haar een kus.
Ze is weer iets zachter, maar nog steeds boos. "Ik wil in mijn hart kijken of ik… of wij…"
Het is oké ik ga naar huis.
Ze doet me erg veel pijn, ik weet niet zeker of ze het weet.
Tel Aviv,
Jezzebel
Foto: Paspop met handen op de heupen die je alles aan kunt trekken.
een beetje lege zinnen schreeuwen….. kijk in elk stuk van jou springen er voor mij van die pregnante zinnetjes uit, dat vind ik mooi….( een mannequin was oorspronkelijk ook een paspop, een manneke…..)
Lieve Jezz, ik kan nu wel zeggen "laat gaan, een vriendschap moet meerwaarde geven (1+1=3), moet een quintessens zijn, moet je energie geven," maar dan zeg je waarschijnlijk toch weer dat dit wel weer over gaat en dat ze zo’n fijne vriendin is.
Maar wees eerlijk: nu kost het je energie en je krijgt er niets voor terug.
Anderzijds: soms werken die dingen zo en is het de volgende keer precies andersom.
Jee, wat moeilijk…
Lijkt er op dat er weinig ruimte is Jezz. Je vriendin ligt overhoop met de onmacht zaken te kunnen veranderen en volhardt in iets waarvan ze aanvoelt dat het niet werkt. Er is bij haar geen ruimte over voor de mooie dingen van het leven en dat is in feite heel triest. Bovendien is ze over je grens gegaan omdat ze voor jou wil beslissen wat jíj moet doen. Dan kan gewoon niet. Ze is nu niet genoeg in balans. Hopenlijk volgende afspraak wel.
Moeilijke relatie. Kost veel energie.
Niet te veel?
Groeten, Henk.
In de pijn voel je de vriendschap….
Een kleine reactie van iemand die je niet kent.
Citaat: Ze doet me erg veel pijn, ik weet niet zeker of ze het weet.
En ik weet helemaal niet hoe je dit zult ontvangen, maar Jezzebel, ik krijg sterk het gevoel dat ze precies weet hoeveel pijn ze je doet.
Goedemorgen Mooie Mensen 🙂
Ik ben nog steeds verdrietig. Het deed me veel meer pijn dan ik besefte.
@Cor, ja, iemand die je elk jasje aan kunt trekken, zolang ze het publiek maar pleziert.
@Jaap, het is moeilijk en ze kost me inderdaad veel energie. Het is eenzaam zonder haar. Ze kan ook heel lief en attent zijn, maar precies zoals K zegt, op dit moment zit ze vast in haar politieke gelijk.
@K, ik geloof dat je het precies raak zegt, het maakt me verdrietig.
@Henk, ik denk wel te veel.
@Gingy, ik geloof daar niet in, ik heb haar vriendschap altijd heel zuiver gevoeld in de blijdschap die we samen konden delen.
@Hans de Koning, mag ik vragen waarom je dat gevoel hebt?
dus er is pijn
dus er is woede
dus er is gemis
dus er is afwijzing
is er waarheid?
dat wat zo mist, de herkenning de veiligheid, zijn die niet meer, of nooit geweest
het laten zijn van wat is, het voelen van wat mag zijn. dankjewel voor je woede, want die laat mij voelen, er is niets op te lossen
heel diep ‘down the rabbit hole’ ligt de waarheid, dan is het goed in wat het is
één schouder voor begrip
één voor troost
je mag ze hebben, ik luister
O heerlijk tegenstrijdig mens dat je bent!
Je eigenzinnige woorden, het verdriet dat ergens anders vandaan stamt.
Ervaar je eigen pijn, een paspop heeft daar geen weet van en geeft ook de geest niet aan je vriendin.
Streef jezelf niet te ijverig voorbij, vuur en vriendschap gaan heel goed samen.
Literatuur is wijsheid en volwassenheid
Lieverds, is ze weer even:
@Hansan de reiziger, Wat me pijn doet is dat zij niet anders is dan de regering waar ze zo tegen te keer gaat. Die Lieberman van haar die het leed van de Palestijnen niet ziet, of het niet kan schelen. Zij die niet ziet hoe ze me werkelijk verdrietig maakt door me niet te laten zijn wie ik ben, wie ik altijd geweest ben.
Het is niet de eerste keer dat ze aan me gevraagd heeft om mee te komen demonstreren. Ik heb het altijd geweigerd totdat ook ik woedend werd over wat er gebeurde in dit werkelijk verrotte politieke klimaat. Het was belangrijk voor haar, zij is belangrijk voor mij en ik wilde weten of haar manier ook die van mij was.
Dat was het niet, daar ben ik haar mee kwijtgeraakt.
Dat doet pijn. En het maakt heel eenzaam.
Weer eentje minder, de laatste tijd verdwijnen de mensen die me leuk en aardig vinden als sneeuw voor de zon. Dat doet pijn, daar ontkom je niet aan.
Dank voor je schouder, allebei, er zullen nog heel wat tranen komen. Such is life.
@fravapa, ja vuur en vriendschap was wat we hadden, maar haar vuur is haat geworden. Ze weet niet of ze nog met iemand zoals ik om kan gaan. Op de valreep besluit ze dat ik eigenlijk niet zo leuk ben als zij dacht.
@Marjon, 🙂 En zo rotzooi ik maar wat aan, als een klein kind. 🙂
Just a gut feeling, inexplicable.
Je kunt haar misschien een brief sturen? Om uit te leggen hoe jíj het
ziet. Het is jammer om niet op een mooie manier afscheid te nemen.
Misschien speelt nog iets anders mee. Sommige mensen vinden afscheid
nemen zó moeilijk, dat ze daardoor ruzie gaan maken(ze doen het zelfs
onbewust). Op die manier wordt het afscheid namelijk "draaglijker". Ik
denk dat je vriendin heel veel van je houdt. Hoop dat het goedkomt.
Reactie is geredigeerd
Hier ben ik:>) De passies vliegen weer over het scherm! J’aime l’amour!
Ik herken mezelf een beetje in jouw problematiek. Ben door ‘de linkse revolutie’ van de jaren 70 in een isolement geraakt. Mensen waren zo druk bezig met het bestrijden van ‘het fascisme’ dat ze elkaar als enkeling niet meer zagen.
Daarom heb ik aleen maar bewondering voor die mensen die in staat zijn grootheidswaan (waartoe ook te grote idealen behoren) te relativeren.
Volkskrantblogger Theo Westhoff, die jij zo bewondert, gebruikt dezelfde woorden. Hij heeft ‘het jongetje’ van vroeger weer in zichzelf ontdekt en dat jongetje leert hem hoogmoed af te wijzen, in dienst van – en wie durft dat nog te zeggen vandaag de dag – de liefde…
In de linkse hoek trof me een uitspraak van kandidaat-kamerlid Jasper van Dijk (SP): "We zouden in Nederland een standbeeld moeten oprichten voor een ieder die niet ijdel is…"
Binnen een sfeer waarin ijdelheid wordt afgewezen gedijt fascisme (de mens die God wil worden) niet…
Reactie is geredigeerd
@Hans de Koning, ik geloof niet dat ze het opzettelijk doet. Daar wil ik niet aan denken.
Misschien dat ze inderdaad aan het afscheidnemen is onderbewust, op haar manier, maar ik geloof niet in opzet.
@K, ik heb net een mailtje van haar gekregen. Ze zegt dat het haar spijt. Niet veel meer eigenlijk.
Ik wil het even zo laten.
@Annet, fijn dat je er bent.
@Astroloog, voor een gedeelte kan ik met je mee gaan. Afzweren van ijdelheid vind ik veel te grote woorden, dat is ook maar een vervangbare waarheid.
Reactie is geredigeerd
Weet je Jezzebel soms, soms krijg ik ook de neiging om tegen je te schreeuwen. Er is iets waar ik nog niet helemaal mijn vinger op kan leggen. Waarom ga je eigenlijk mee in haar boosheid? Laat je je verleiden tot hetzelfde gedrag?
Hey Jezzebel. Ik ga je geen raad geven. Uiteindelijk doe je toch wat voor jou goed voelt en zo hoort het ook. Wat ik je wel kan zeggen is dat als er mensen verdwijnen uit je leven, er heel vaak ook nieuwe waardevolle mensen in je leven terugkomen. Niet een op een, niet onmiddellijk misschien, maar het gebeurt wel. Chin up, girl!
@Flaxorca, ik begrijp je wel, schreeuw maar lekker 🙂
Ik word soms ook doodmoe van mezelf. Maar pijn is pijn, hoewel het ook over gaat, toch heb je daar tijd voor nodig.
@Eline, het komt wel goed, er is heel veel om heel erg blij om te zijn. Dat is er ook. Maar soms is het belangrijk om te voelen waar het schrijnt.
Nee nee niet moe, er echoot iets maar ik weet nog niet precies wat. Het komt wel, ik ben daar normaal vrij aardig in. Alhoewel, dit is het internet en ik ken je verder niet.