En toen…

Het was geen prettig gesprek, zoals ik al dacht. Het was wonderlijk, dat wel. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik er iets van begreep. En nog kan ik er niet werkelijk mijn vinger op leggen.
Het maakt me ook eigenlijk niet zo veel uit. Ik geloof dat ik het op mijn instinct gedaan heb. Uiteindelijk.
Er werden vreemde nadrukken gelegd. Ik begreep er geen donder van, maar het maakte me wel woedend.

Zo was het heel belangrijk voor het Hoogste Gezag om te vertellen, ook al wist hij van te voren dat ik het niet wilde horen, dat mijn salaris best toereikend geweest zou zijn als ik een partner had…
"Tsja, ach… Het doet me werkelijk pijn om dit te zeggen," zei hij aan de telefoon wat later. "Maar zo is dat nu eenmaal in dit land," zuchtte en klaagde hij verder. 
Totdat ik hem vertelde dat het mij niet om het salaris ging, toen werd hij bang.

Het maakte me razend. Is hij helemaal belazerd! Had ie wel gewild! Hij en ik hebben een vreemde relatie. Ik kwam bij De Organisatie (Eerlijk gezegd wist ik niets van deze mensen, want ik ben niet zo erg dol op Hollanders in den vreemde) toen ik simpele verhaaltjes ging schrijven voor het clubblaadje.
Dat vond ik toen heel erg verdrietig voor mezelf. 
Dit was er van me geworden. Ik, de up and coming razende reporter, de televisieproducer, sieradenverkoopster, etaleuse en verkoopster in een mannenzaak, kunstenares in hart en nieren, er viel geen droogbrood mee te verdienen. 
Ik was iemand geworden die verhaaltjes voor een aalmoes schreef, voor een blaadje dat om te huilen was. 
Ik vond het zo treurig.
Maar ik had die paar beduimelde centen werkelijk heel hard nodig. Verkoopster zijn was niets voor mij. Ook al hield ik van de kunst. Ik houd niet van dat lamlendig in winkels hangen, wachten op klant of prooi met een baas die niet weet wat hij wil en ook maar wat doet, bij wie de passie al lang geleden gestorven is… en de rest is een kunstje.

Ik besloot er dus van te houden, van dat krantje en stopte werkelijk mijn hart in die verhalen. Ik kwam met ideeën en plannen en voordat ik het wist had ik ook een echte baan te pakken bij De Club.
Ik werd vrijwillig hoofdredacteur want dat vond ik leuk, zo zei men. Daar hoefde ze niet voor te betalen, zo vond men.
"After all, a salary is a compensation," heeft de Directrice van de Sociaal Werkers, de Moeder van alle Gevoelige Vrouwen – zij die ik zo in de maling heb genomen, de afgelopen tijd – wel eens gezegd.
Zo ben ik geworden wie ik was en ik heb werkelijk veel geleerd en er heel mijn hart en ziel in gestoken.
Maar ik kwam eerlijk gezegd niet om verneukt te worden. Ook niet door hem, hij van het Hoogste Gezag die een blauwtje liep. Zijn tanden bevielen me niet.

Vandaag heb ik de brief geschreven van mijn hart. Naar iedereen in De Organisatie die me dierbaar is en ook aan hen, de mannen van het Hoogste Gezag, dat kon nu eenmaal niet anders, regels zijn regels.
Ik had mezelf tot zondag de tijd gegeven, de deur op een kier, ik wilde het even laten rusten. Maar het moment was nu.

En vanochtend ben ik naar de tentoontstelling geweest van Acts of Innate Coquettery van Inge Pries. Je weet wel, nog niet zo lang geleden heb ik er een foto van geplaatst, zij, die op die krokodil ligt te koketteren. Het viel me tegen. Apen in mensenkleding… alsof een kunstenares een kunstje had geleerd.
Ik hield meer van de daarboven gelegen expositie van Zoya Cherkassky, maar misschien vertel ik daar later nog over, als ik er plaatjes van kan vinden.

🙂

Ik heb een brief geschreven aan iedereen die me dierbaar was, ik heb tegen het Hoogste Gezag, Hartelijke Groeten gezegd. En je hebt geen idee wat een mooie en prachtige reacties ik daar op heb gekregen. Mensen die werkelijk van me houden en blij voor mij zijn, omdat ze me de kans gunnen een beetje verder te dromen.

Ik heb trouwens ook een pakketje van mijn ouders gekregen. Echt heel lief. Ze weten inmiddels van mijn plannen. Ik heb zelfs om hulp gevraagd. 
En het was voor het eerst dat mijn vader zei: "Ik geloof in jou. We zullen je steunen."
Ik ken hem eigenlijk niet zo goed, mijn eigen vader, wel natuurlijk van de woorden waar ik hem ook dankbaar voor ben, hoewel ze me soms vreselijk beknellen.
Als ik weer eens met mijn wilde plannen en ideeën aankom houdt hij de werkelijkheid in het oog door te zeggen: "Pas, koop er maar een brood voor."

Nu heeft hij me een pakketje gestuurd en is daar zelfs voor naar de boekwinkel gegaan. Hij heeft zich laten voorlichten door iemand die er verstand van heeft.
En dus krijg ik van hem Geert Kimpen De Kabbalist (Boek dat ik zelf ook al had, maar na drie bladzijden opgaf, het lag me niet, maar dat durfde ik hem niet te vertellen. Ik heb gelogen. Misschien ga ik door hem toch nog eens beter proberen er doorheen te komen.), Joris Luyendijk Het zijn net mensen (beelden uit het Midden-Oosten, staat er als subkop boven een foto van Palestijnen in grote woede) en het boek van Manon Sikkel en Marion Witter Ik mis alleen de HEMA (Nederlanders in het buitenland, als ondertitel. Praktische handleiding voor elke emigrant in spe, wordt er aangeprezen op de cover. Het lijkt me daar een beetje laat voor. Maar ja, misschien komt dat ook nog, dat ik het begrijp.)
Verder een enorme zak drop en een groot, echt lekker stuk kaas. Ik leef er al een paar dagen op.
Maar ik heb hem nog niet durven vertellen dat er geen baan meer is. Want wat moet ik dan met die kaas?

It’s the cheese. Nederlandse kaas heeft een bite. Dat heb ik in het Land van de Grote Dromen geleerd. Amerikanen kunnen het niet helpen, volgens mij komt het door de kaas. Daar zit werkelijk geen kraak of smaak aan. En zelfs cheddar op een roerei of burger is niet meer dan een smeuïge hap watten.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: De woorden die ik op de stoep tegenkwam, een tijdje geleden, op de fiets onderweg naar een eerder onderhoud met het Hoogste Gezag.
Inmiddels is de stoep schoon geschrobd. De woorden bestaan niet meer, maar het beeld blijft.
Dat is van mij.

And the road is endless