Pijn van een buikdanseres

Je hebt geen idee hoe moeilijk het voor me is deze woorden op te schrijven.
Vandaag was een gevecht. En hoewel ik ongeveer weet waar ik het over wil hebben, verkramp ik. Ik ben zo godvergeten bang.
En af en toe ben ik moedig, komt er iets van een blije glimlach door al mijn zorgen gebroken.

Met de houtskooltekening hier boven heb ik ooit mijn moeder heel erg laten huilen.
Ik woonde in Amerika, Long Beach Californië, geweldig vlakbij Hollywood, Beverly Hills en op postcode 90210 woonde ook nog eens een leuke, leuk-mens-tante.
Maar ik ging langzaam dood. Ik vond het vreselijk daar.
We konden niet anders. De vader van mijn man was overleden, hij moest terug naar huis, zijn moeder en zijn broer in het bedrijf helpen van zijn vader.
Van de ene op de andere dag heb ik alles losgelaten wat me werkelijk lief was.
Ik werkte voor televisie, ik had een goed inkomen, ik was blij met de dingen die ik deed en voelde me gelukkig in het land waar ik voor gekozen had.
Land van mijn hart met de mensen van mijn bloed.
Maar door het lot werd ik snoeihard in de Amerikaanse droom gesmeten.
Nooit mijn droom geweest. Ik houd er niet van. En daar was ik, opeens, zo maar, in het centrum van gebakken lucht.

Ik heb voor het nieuws gewerkt en vreselijker beelden gezien dan er ooit op televisie vertoond zullen worden. Ik heb de geur van vernietiging geroken en op de puinhopen van smeulende haat gestaan.
Ik kan je er nog mooie verhalen over vertellen.
Ik was er op getraind om als er breaking news werd gezegd, mijn hele hebben en houden aan de kant te gooien en in vijf minuten klaar te staan om op  vliegtuig of in auto te stappen, om godmagweten hoe lang weg te blijven en te leven van slechts dat wat ik in een snelle tas had geworpen.
Het kostte me geen enkele moeite. Ik vond het heerlijk om met beepers en rinkelende mobiele telefoons rond te lopen, lang voordat het algemeen goed werd.
Hoewel het me ook benauwde, ik kon nooit veel verder dan een straal van 50 km van de studio in Jeruzalem zijn.
Ze hadden het me al honderd keer gezegd. Als ik mijn werk werkelijk serieus nam, dan kwam ik in Jeruzalem wonen.
Maar al na mijn allereerste bezoek wist ik het. Jeruzalem is een prachtige stad, niets liever dan te verdwalen in straten van Jeruzalem, werkelijk, je voelt hoe het belang op je schouders drukt, maar niet voor mij.
Te veel, te regelieus, te politiek, te heilig, te mysterieus en te extreem.
Ik koos voor Tel Aviv, waar losbandigheid de afgod was die werd aanbeden. Hier kon ik in elk geval vluchten naar het strand, de zon en een verlaten rots.
Ik doe het al een tijdje, naar mijn rots of een andere plek waar ik zo maar wat over de zee kan staren.

Dus toen er op het eerste moment dat ik aankwam in Amerika, met mijn koffer nog in de hand, dodelijk vermoeid van een werkelijk helse vlucht van 18 uur, bij mijn schoonmoeder de televisie stond te blèren op Fox News, lang voordat Europa kennis kreeg van deze entertaining zender, en er Breaking News werd geschald, stond ik stokstijf stil. Mijn ogen op de televisie gefixeerd. Hoeveel doden, hoeveel gewonden, waar is wat gebeurd, waren de vragen die goed geolied door mijn hoofd slierten.
Maar we gingen eerst naar de reclame. Cornflakes, wasmiddelen en power drills waren aan de orde voordat we weer zouden terugkeren naar de zeker te verwachten beelden van pijn en verdriet.
Ik begreep het werkelijk niet.
Het scherm werd gevuld met een clichéreporter, inclusief beige regenjas en dramatisch gezicht. Hij stond voor een inktzwarte achtergrond in de buitenlucht en maakte met zijn armen een prachtig, goddelijk, zeg maar wijds gebaar, alsof hij het ontstaan van een regenboog nabootste. 
"We just signaled some UFO’s coming by right here," gebaarde hij mij uit de droom.
Aha, breaking news in de States ging niet over doden en gewonden, maar over dromen en obsessies.
Het is voor mij altijd typerend gebleven.
Ik vond het er afschuwelijk, maar het heeft me misschien toch het mooiste gegeven wat ik ooit heb bezeten.

Op een dag reed ik in een steeg achter ons huis en zag dat iemand een stapel boeken bij de vuilnis had neergezet.
Ik was toen nog zo echt Nederlands.
Ik aarzelde. Ik vond het gênant om tussen de afdankertjes van een ander te rommelen.
Gelukkig had ik wel het lef. Er lagen de meest prachtige boeken, in leer gebonden verzameling van een volledige kunstcollectie.
Mijn God!
En er lagen ook een paar bakjes met houtskool. Ik vond het zo mooi. Ik hield me niet echt bezig met kunst en toch… van tekenen en prutsen had ik altijd gehouden. Altijd gedaan, maar telkens als er iets ‘belangrijks’ tussen kwam, snel in de hoek getrapt.
Dit was een cadeautje van de hemelen. Ik had nog geen greencard en geen manier om legaal te werken, ik hing wat in die ellendige suburb en voelde me doodongelukkig.

Net op dat moment dat ik aarzel en peins over goedfatsoen, komt de eigenaar van al die boeken naar buiten en sleept nog veel meer spullen mee. Verfpotten, kwasten, tubes, je hebt geen idee.
Ik kijk hem verschrikt aan en vraag of hij er bezwaar tegen heeft dat ik deze boeken meeneem.
"Heb je interesse," vraagt hij oprecht geïnteresseerd.
"Oh ja," vertel ik hem het hele verhaal, hoe ik houd van tekenen en kom uit dat land aan de andere kant van de wereld.
Hij is diep onder de indruk. De spullen waren van zijn moeder, ze was kunstenares en overleden. De familie wist niet wat ze aan moesten met de dingen en de zaken die niets waard waren. Ik mocht het hebben. Alles hebben.
Je hebt geen idee. Ze had alles. Ik heb haar prachtige ouderwetse, handgemaakte ezel, haar schildersdoos van echt hout en opklapbare vakjes, haar olieverf, haar acrylics, haar pastels, haar pennen, haar inkt, haar boeken en volgens mij heb ik ook een groot stuk van haar ziel meegekregen.

Daarna heb ik me er op gestort en ging er een andere wereld open.
Ik had mijn moeder er al veel over verteld. Dit was de eerste ‘echte’ van mijn hand.
Ze heeft heel erg gehuild. Ze zag mijn pijn.
Mijn pijn om niet thuis te zijn.

Iets meer dan een week geleden was het alsof ik opnieuw door een donderslag werd geraakt. Onderweg naar mijn rots – mijn versteende troost en keiharde steun – vond ik wéér een stapel prachtige kunstboeken, fotografie, Art Nouveau en verschillende boeken over Rodin. 
Het lot zit mij soms zo dicht op de hielen.

Zul je voor me duimen morgen? Niet op de afloop, laat dat maar zitten, hoop maar voor me dat ik moedig zal zijn, alsjeblieft?

Tel Aviv,
Jezzebel 

Art: Pascale, Pain