Ik word deze ochtend wakker en ik voel weer het trillen van mijn buik. Behalve dat ik ook gewoon ellendig ongesteld ben, ben ik ook nog eens vreselijk bang.
Ik ben lekker bezig geweest, zoals altijd. Ik heb weer overal bommetjes gelegd, nog even mijn vingerafdrukken in de realiteit zetten.
Mijn echte vrienden vandaag zijn boos op me. "Wat moet je daar in godsnaam? Je bent niet goed bij je hoofd!"
En de dwaas in mij moet lachen. Ja tuurlijk, ik heb daar niets te zoeken, dat weet ik zelf ook wel, vanaf het begin, maar ik wilde even kijken hoe dat klopte.
Er is ook nog iets anders. Mijn baan. Ik voel dat er iets broeit.
Er zijn twee belangrijke vergaderingen geweest, allemaal strikt geheim, achter gesloten deuren. En omdat ze tegen mij gezegd hebben – toen ik hysterisch huilend aan de telefoon hing – dat ik in elk geval voortaan niet meer moest komen, was ik er niet bij. Maar ik wist wel precies waarom ik zo ongelooflijk overstuur een bestuurslid heb gebeld.
Zo vreselijk huilen, dat doe ik normaal mijn beste vrienden niet eens aan. Als er echt gejankt wordt, dan doe ik dat alleen. Het is van mij, daar heeft een ander niets mee te maken.
Maar dit keer vond ik dat hij het verdiend had om mij zo over mijn toeren te horen.
Hij is er inderdaad flink van geschrokken, sindsdien blijft hij zoveel mogelijk uit mijn buurt. Ik ben levensgevaarlijk voor hem met mijn gierende losgeslagen emoties.
Ik vind het prachtig. Heel goed. Wees maar lekker bang. Dat gevoel ken ik.
En deze ochtend ben ik bang.
De aanval is de beste verdediging weet ik uit ervaring. Ik bel het Hoogste Gezag.
Treiterend vraag ik of ik hem wakker gebeld heb.
Hij klinkt heel slaperig en in elk geval hijgerig.
Hij is meteen boos, wat denk ik wel! Het is al half negen!
Ik negeer het en vraag hoe het met hem gaat, ik probeer werkelijk mijn best te doen, aardig te zijn, het is belangrijk.
Hij is verbaasd. Hij had mij net willen bellen, hij wil een afspraak maken, hij, die ander en ik. (Godzij dank, niet alleen met hem) we moéten praten.
Ik luister naar zijn stem. Dit is het moment. Het is al voorbij. Ik stem gelijk in.
Aanstaande woensdag om 10:00 uur een prettig gesprek. Hij vertelde er niet bij waarover.
En ik vroeg er niet naar.
Een vriend waarschuwt me. Ik doe wel stoer, maar als ze me werkelijk de nekslag geven, dan zal dat vast heel pijnlijk zijn.
Ik weet het, hij heeft gelijk. Ik ben zo kwetsbaar, het is niet moeilijk om mij diep in mijn ziel te raken. En met afwijzing dealen is nooit prettig.
Even later belt mijn mooi denkende vriendin. Ze komt nog even ruzie maken.
"Hoe is het met je," vraagt ze met een zachte, dramatische stem.
"Goed, eigenlijk helemaal niet verkeerd. Ik voel me oké," is wat ik antwoord. Dat is waar. Hoewel ik de angst voel, weet ik precies wat ik gedaan heb en waar ik mee bezig ben, dan hoef je behalve bang, gelukkig niet in paniek te raken. "En jij?"
"Goed, goed," praat ze er snel over heen.
"Je klinkt niet goed," trek ik haar weer terug.
"Hoezo?! Ik voel me echt goed. Ik heb net piano gespeeld. Mijn lover is langs geweest. En ik had zo’n mooi moment gisteren met Bracha, nadat wij jou hadden afgezet. We hadden elkaar al heel lang niet meer gesproken. Ik was blij om weer bij haar thuis te zijn. Ze liet me de catalogus en de foto’s zien." Ze heeft het over de psychologe.
Ik ben blij. "Ik hoorde hoe timide je klonk," zeg ik eerlijk.
Zij of ik, dat weet ik niet meer zeker, begint over gisteren. Zij wil weten hoe ik me voel over gisteren. Misschien voelt ze zich daar een beetje schuldig over.
Dat was trouwens het eerste dat ze zei in de auto waar de andere vrouwen bij waren. "Maar je bent hier niet voor mij naar toegekomen!"
"Natuurlijk niet!" antwoordde ik fel. "Ik heb naar je geluisterd. Ik hoorde de wanhoop in je stem. En omdat ik hoorde dat het belangrijk voor jou was, heb ik besloten om mee te gaan. Ik wil er naar kijken. Dat doe ik voor mezelf!"
Op het moment dat ze hoort dat ik inderdaad niet in de kreukels lig, wordt ze weer boos. Als ik verdrietig was geweest, dan had ze me zeker getroost. Nu besluit ze nog even verder ruzie te maken. Zij is ook op zoek. Ik hoor het aan haar woorden.
Ze vindt dat ik een luxeprobleem heb, ik vind het niet comfortabel genoeg om te demonstreren.
Dat is een leugen! Ik was er gisteren. Met gierende buikpijn, in de brandende zon, zonder broodjes of water, in mijn smerige spijkerbroek, ben ik op de valreep met haar meegegaan, want de tijd drong, zo had zij mij verteld. Ik was er omdat zij het belangrijk vond.
"En wat doe jij! Wat doe jij aan het onrecht als je niet gaat demonsteren," gaat ze provocerend door. Ze wil het weten. Ze wil het precies te pakken krijgen.
"Het is niet mijn manier. Ik doe andere dingen," zeg ik.
Ze treitert verder.
En dan zeg ik het gewoon: "Ik ben een blog begonnen. Dacht je dat je daar niet moedig voor moet zijn? Weet jij, heb jij enig idee, waar ik mee te maken heb?!"
"In Holland!" zegt ze smalend. "Wat doe jij voor die mensen die hier sterven?" Ze heeft me als een hemels prinsesje weggewimpeld.
Nu word ik echt boos. "En wat doe jij voor de honger in Afrika?! Of het politieke beleid in Haïti?!"
Is ze helemaal belazerd! Ik kan de wereld niet redden. Ik doe wat ik kan. Op mijn manier.
Dan zegt ze dat we het er over moeten hebben. Ze wil het precies weten. Op een moment dat we samen zijn en lief tegen elkaar kunnen doen, want op dit moment zijn we alleen maar aan het ruziën.
En ik begrijp dat ook zij aan het zoeken is waar haar eigen waarheid ligt.
Maar een afspraak maken we niet.
Jezzebel,
Tel Aviv
Foto’s: Yesterday
Hmm, ze zoekt krampachtig solidariteit. Niet alleen naar het damestoilet, maar met z’n tweeën, anders is er niets aan.
Niet zo handig, bij een mondig en zelfredzaam meisje als jij.
Je geeft je weer helemaal Jezz, zij het dat ik soms even wat dieper moet zoeken. Die afspraak heb je niet gemaakt. Zullen we hierbij dan wél afspreken dat je je blijft ‘geven’ in je bijdragen, ook al moet ik soms even ‘zoeken’? Want je weblog maak je voor ons, voor jouw dierbaren in Israël, voor onverwachte mensen daarbuiten en niet te vergeten…voor jezelf. Let’s go girl!
Goedenavond Lieverds,
Jullie hebben gelijk. Maar het maakt het soms heel erg eenzaam. And the road is endless…
@Jaap, ik weet niet zeker of je gelijk hebt. Ik wil haar niet als een hemels prinsesje wegwimpelen. Ik denk dat ze aan het zoeken is waar haar eigen waarheid ligt. Ik geloof dat ze me daar voor nodig heeft. En als ze me de kans geeft, dan zal ik het haar geven. Ook ik zal mijn best doen. Ze is een vriendin die ik zelf heb uitgekozen. Ik houd van haar. Ik weet dat het ook voor haar belangrijk is.
@Jos, je hebt heel erg gelijk. Maar ik geloof dat het hoogste goed is dat ik voornamelijk voor mezelf blog. Ik wil het graag heel precies begrijpen.
Beslissende momenten. Is onze strijd dezelfde. Daar kunnen de beste vriendschappen op sneuvelen. Hemels wegwimpelen is als krabben met roodgelakte nagels. Jezz, je hebt alleen jezelf. (en what the …) de ander is te leen.
@ Jezzebel
te moe om iets zinnigs te zeggen, dus just a smile ;-))
and by the way prachtige foto’s!
Reactie is geredigeerd
@Daan, grappig dat je dat zegt, ik moest er de hele dag aan denken. Zo maar, uit de losse pols dacht ik: "Ik heb gelukkig geen lange nagels, ik kan schilderen en schrijven." 🙂
@Anna, dank voor je warmte, je maakt me blij. 🙂
Met één stem kun je een intrigerend blog schrijven. Hoor vooral je eigen stem.
Je durft nogal door over je blog te reppen. Ik tetter ook overal rond dat ik een blog heb, ook op mijn werk, maar daarom kan ik er niet over schrijven, terwijl ik daar elke dag een smakelijk blogje over kan maken. Tant pis, misschien als ik er weg ben, ooit. Maar dan mist het weer de urgentie, die spat er bij jouwel heftig vanaf.
groetekus
viktorrené
sommige mensen vinden het fijn als je een zwak en verdrietig moment hebt, dan kun ze je fijn troosten, dan hoeven ze het werkelijke probleem niet onder ogen te zien( goeie informatieve foto’s)
Goed zo! Kol hakavod.
jij laat jouw stem horen op jouw manier, vriendschap is elkaar daar de ruimte voor geven.
maar ook de ander durven confronteren met jouw mening
blijft moeilijk, vooral als het over dingen gaat die recht uit het hart komen.
goeie foto’s
Ik krijg de indruk dat je vriendin ook niet meer zeker weet of dat demonstreren wel zinvol is. Maar ze wil de emotie kwijt over het gebeurde en ze ziet geen andere mogelijkheid om dat te uiten. Het heeft geen zin elkaar verwijten te maken over de manier waarop, of dat jullie daar anders over denken. Het is ook niet mogelijk om overal hetzelfde tegen over te staan, ook al is het een hartsvriendin.
Voor het gesprek woensdag kun je je maar beter emotioneel wapenen, ook al is het een prettig gesprek.(hoe weet je dat eigenlijk?)
Zelfs met deze beelden roep je bij mij heimwee op….
Ik blijf je volgen….
Goodmorning All, dit is een moeilijke nacht.
Soms moet je zwalken en soms is het spoken 🙂
@Oliphant, ik geloof dat daar het probleem ligt. Ik pas niet zo goed in deze of gene mening. 🙂
@Victor, hoe waar je woorden. Ik denk dat daar mijn grootste kruidvat ligt. Ik heb geen idee wie het allemaal volgt en op zichzelf betrekt, of erger nog, van mening is dat ik gestopt moet worden. Oi va voi li!
@Cor, ik denk dat die woorden niet op mijn vriendin van toepassing zijn. Ze wist hoe het me dwars zat allemaal gisteren en ik geloof werkelijk dat ze oprecht was toen ze vroeg hoe het met me ging. Niet om haar eigen vragen te verhullen, want ik ken haar, die waren toch wel gekomen. Zij laat het er nooit bij zitten. Gelukkig 🙂
@Eline, blij met je woorden. Hoewel ik niet zeker weet wat jij vindt dat ik goed heb gedaan. Daar ben ik wel benieuwd naar.
@Doranne, ja dat is inderdaad moeilijk, maar ik heb het haar wel gezegd, ookal schreeuwde ik: "Ik heb ook het recht om niet naar zo’n demonstratie te gaan!"
Net zo goed als toen ik haar vertelde dat ik denk dat we het alleen mét Lieberman kunnen redden, als we het hem met liefde kunnen laten doen.
Zij antwoordde toen zachtjes: "Dat kan ik niet…"
Ik weet dat ze er vanaf dat moment naar is gaan kijken. Het komt vast wel, ik ken haar. 🙂
@K, ik denk dat het wel zin heeft. We proberen in elk geval elkaar te begrijpen, hoe onbeholpen ook, dat heeft altijd zin.
Ik weet niet hoe dat moet, je ergens emotioneel voor wapenen. Dat gesprek zal zeker niet prettig zijn. Ik ben niet zo goed in prettige gesprekken met het Hoogste Gezag. Als ik alleen met hem praat, dan is de stemming prettig maar weet hij niet waar het over gaat.
Als ik met een ander er bij met hem praat dan schreeuwt hij tegen mij en weet nog steeds niet waar het eigenlijk over gaat. 🙂
Such is my luck 🙂
@Gingy, Ik ben zo blij dat je er bent. Maar ik ben benieuwd wat je bedoelt met het woordje ‘zelfs’, doen de beelden je pijn Gingy?
Ik was verbaasd toen ik thuiskwam over de foto’s moet ik je eerlijk zeggen. Ik begreep opeens dat ik veel dapperder geweest ben, daar op die demonstratie, dan ik dacht. Want ik heb wel degelijk scherp rond gekeken.
Nog meer eenzaamheid… zelfkastijding? Waarom toch deel je je boosheid met iedereen maar je verdriet niet? Ik heb een week of wat geleden zelf een gesprek gehad met de "baas" ik heb er de stekker uit getrokken. Maar ik heb me niet laten verleiden, niet laten leiden, niet erin laten zuigen ik won, zij verloor het is gebeurt, het is beter. Het is altijd een keuze niet waar? Ik weet het, ik heb makkelijk praten (een fateuille filosoof met idealen die niet in een hokje passen), maar praten doe ik toch.
@Flaxorca, we will see. Misschien is er niets aan de hand. Dat kan ook.
En die hokjes, hoe ik ook mijn best doe, ze passen nooit helemaal. 🙂
Het uitzoeken van de hokjes… daar krijg je hoofdpijn van (met dank aan Doe Maar). Woensdag komt snel genoeg we wachten het af ;-). Toch maak je een keuze voor eenzaamheid, door dat verdriet voor jezelf te houden. Misschien is het delen van zulk verdriet wel moediger, echter, en minder eenzaam dan boosheid.
Flax, mooie woorden, maar er blijven steeds minder mensen over om mijn verdriet mee te delen.
Ik had net weer mijn mooidenk vriendin aan de telefoon. Ze kwam opnieuw ruziën.
Ik vroeg haar er mee op te houden omdat ze op een gemene manier aan het proberen is mij te raken en te overtuigen.
Ze is razend op mij omdat ik er niet van houd Lieberman een fascist te noemen.
Nu noemt ze mij een fascist.
Wat schiet ik er mee op?
Geen donder.
En pijn doet het.
Dit was mijn mooie vriendin.
Professioneel geschreven Jezzebel!
Het is niet makkelijk, dat weet ik maar al te goed. Ik heb geen wijsheid in pacht, alleen mijn eigen ervaringen, en uit die ervaring leer ik langzaam dat ik zelf teveel verwacht. Ik kan mensen niet beoordelen vanuit mijn eigen standaard, dat is niet eerlijk voor hun noch voor mijzelf. Ik zou graag een Atlas voor je willen zijn, maar ik kan je verdriet niet wegnemen (ook dat zou niet eerlijk zijn).
Toch, ik voel je pijn, hopelijk helpt dat een heel klein beetje.
Weet je….mijn pijn is de manier waarop de Israëlische regering handelt….en mijn heimwee blijft "zelfs" met deze regering….
Wat kan ik zeggen…..over jullie daar. Alleen dat mijn hart soms breekt in kleine stekende splinters over zoveel geweld, zoveel onrecht. Ik heb niet het recht te zeggen dat je móet demonstreren, jouw vriendin ook niet.
Schrijf Jezz, Schrijf!
@Annet, oi wat een grote woorden, ik klungel ook maar wat aan.
@Flaxorca, dankjewel, lief je woorden, maar het is beter om op mijn eigen eindeloos lange benen te staan. After all, ze zijn van mij 🙂
En ik geloof dat inderdaad in de verwachting mijn teleurstelling ligt, misschien had ik meer van haar verwacht.
Zij is net zo teleurgesteld in mij.
@Gingy, ja, ik zal ook altijd heimwee hebben, het is werkelijk een land dat in mijn bloed zit, liefde op het eerste gezicht.
Nu worden er andere etiketten op me geplakt. Van ‘dromer’,’fantast’, ‘fascist’ tot iemand die aan ‘zelfhaat’ lijdt en alleen nog maar handelt uit het motief dat ik toch alles achterlaat.
Ook dat past me niet. Ik houd van dit land. Dat blijft.
@Asdale, dankjewel As, ook mijn hart breekt, daar zit mijn pijn.
Waarom elkaar zoveel pijn doen? En maar doorgaan met je ‘gelijk’ halen.
Links of rechts, het is allemaal hetzelfde.
Dat maakt me verdrietig.
Op deze demonstratie was wat je de elite van Israëlisch links kunt noemen opgestaan. De mooie mensen, de denkers, de dromers, kunstenaars en intelligentia… en wat blijkt… het is niet anders dan dat ik naar een voetbalwedstrijd ga van Beitar Yerushaliem, waar ze dood aan de Arabieren schreeuwen. Hier moet Lieberman verdwijnen.
Het is zo triest.
Reactie is geredigeerd
Hoe je je emotioneel kunt voorbereiden? Je weet toch wel zo’n beetje wat besproken gaat worden.
Ga in gedachten al vooraf het gesprek aan en overdenk wat je zelf beslist wil zeggen. dat noem ik emotioneel voorbereiden. Zo loop je minder kans dat A. je meegezogen wordt als er geschreeuwd gaat worden en B. je zelf te emotioneel wordt, waardoor je "vergeet" te zeggen wat je kwijt wilde.
Weet je Jezz. ook al is het onderwerp van de
haat fout in onze ogen, de haat zelf is destructief….
De waarheid is wat we in staat zijn te geloven.
Jezz, begin maar met vertrouwen in jezelf dat
lukt je af en toe best aardig.
Che Guevara,..
aanbevolen!
@Gingy, ja, dat maakt zo verdrietig. Gister haatte mijn mooie vriendin de regering en vooral Lieberman, vandaag ben ik het. En misschien is het woord te groot. Maar ik houd er gewoon niet van.
Dat mag ik niet meer zeggen van haar "I don’t like it." Ze wil het niet meer horen.
Ze is nu voor een paar dagen naar de Dode Zee, ik hoop dat ze het los kan laten. Want ik zou het zonde vinden om haar kwijt te raken.
@Fravapa, dank voor je woorden. Dit waren de woorden die me het meest steunden.
Ik kan best aardig af en toe op mezelf vertrouwen. 🙂
@Koen 🙂
"Ik kan de wereld niet redden. Ik doe wat ik kan. Op mijn manier."
Jezzebel, dat is je mooiste zin in je verhaal. Zo doe ik het ook. Er is geen andere manier.
Dag!
In je blog schrijf je:
Nu word ik echt boos. "En wat doe jij voor de honger in Afrika?! Of het politieke beleid in Haïti?!" Is ze helemaal belazerd! Ik kan de wereld niet redden. Ik doe wat ik kan. Op mijn manier.
Dat vind ik mooi. Want zo is dat. Ik was gisteren nogal confused. Je schreef in je vorige tekst veel woorden die erop duidden dat je niet op je gemak was (en daar kon ik me iets bij voorstellen, bij sommige dingen zelfs erg veel), aan de andere kant lachte je het weg in je reacties verderop. Dat verwarde me. Het kan best zijn dat ik je helemaal verkeerd zie, maar ik heb een (al dan niet correct) levendig beeld bij jou, en het leek me gewoon niet jouw ding, jouw manier om dingen aan te pakken. Je schrijft soms: "IK MOET NIETS" en zo is dat. Je "moet" doen wat voor jou goed voelt. En gisteren kreeg ik sterk het idee dat je in iets werd meegesleurd, eigenlijk tegen je zin.
en wat moet ik, jouw prachtige vriendin ø))), hier nu nog verder aan toevoegen, anders dan voor de tigste keer te herhalen dat je de eelt op je rug moet laten groeien, het verdriet moet dragen en het moet omdraaien naar het positieve, boosheid van anderen moet verdragen en proberen te begrijpen waarom en waarvoor en waartoe…..en nog veel meer….dat alles om met alle liefde in je hart en lijf die dingen te doen, waarvan jij vind dat ze gedaan moeten woorden…..wees moedig, strijden is altijd zwaar en weet ook dat dat nooit zal ophouden als je voor de liefde kiest!!
btw: de foto’s zien er aardig (vredig) uit…