Shadows are memories
צל אדם אינו אדם
Vandaag is een dag vol. Ik voel onrust en ben bang. Misschien dat het me overweldigt, zo veel, zo alles.
Natuurlijk, het is weer zover, het is weer stuiteren op mijn hormonen. Hoe noemden ze dat ook al weer? Als een vrouw ongesteld is, is ze dichter bij God.
En hoewel het nog niet zo ver is, is mijn hele lichaam prikkelbaar.
Op de rots wist ik wat ik hier in dit land kwam doen. Hier heb ik mijn moeder gevonden. Nu is het tijd om mijn vader te zoeken.
Er was nog meer wat er werkelijk toe deed, maar dat ben ik vergeten.
@Chris, toen jij over de liefde, likken en smeren sprak, toen moest ik zo ontzettend om je lachen, ik vond je zo mooi en ik wist heel zeker, dat wil ik ook.
Zondag ben ik er ‘s ochtends niet, zeg het maar tegen niemand 🙂
Weer later moest ik denken aan het moment van mijn tweede oelpan (intensieve Hebreeuwse taalcursus). Toen ik op 1 april 2004 na meer dan elf jaar eindelijk officieel inwoner werd van Israël en opnieuw besloot de taal te leren. Tot die tijd had ik het op tijdelijk gehouden.
Ik kan mezelf soms zo mooi in de maling nemen.
Er zit me ook nog steeds één en ander dwars. Ik kreeg weer een schrikkelijke e-mail van de IDF-propagandamachine (Israeli Defense Force). Ze hebben de bezette gebieden weer dichtgegooid. ‘Wegens veiligheidsoverwegingen,’ werd er bij gezegd.
Het houdt niet op. Het gaat maar door. Alsof het niet genoeg is dat twee dagen geleden 19 mensen onschuldig in hun bed zijn vermoord. Mijn God, when will they ever learn…
In de winter zijn er bijna geen bloemen te vinden, je moet er echt je best voor doen, hoewel er van alles groeit.
Ook op de rots zag ik dat de doornstruik jonge, groene twijgjes had gekregen, ik kan ze nu nog uit de weg buigen, over een paar maanden zullen ze venijnige stekels hebben, weer een stukje verder mijn rots veroverd.
Over mijn tweede oelpan dus. Er zat een meisje bij ons in de klas, ze kwam uit Duitsland en was waarschijnijk niet Joods. Niemand wist waarom ze was gekomen. Geen vriendje zoals de andere meisjes die met het land op zich niet zoveel hadden. En zij deed er heel geheimzinnig over.
Ze was waarschijnlijk orthodox geworden, ze kleedde zich in elk geval zo. In lange degelijke rokken, alles keurig. (Rokken van goede kwaliteit, duidelijk uit Duitsland en eigenlijk een beetje té voor een religieus iemand, hoewel haar kleding verre van opzichtig was. Maar ik ben een dochter van een middenstander, een confectieboer – ik houd niet van winkelen, als ik al ga shoppen dan heb ik in twee seconde wat ik hebben wil. Ik ken het klappen van de zweep en kwaliteit kan ik herkennen, dat is er bij ons thuis met de paplepel ingegoten.)
Ze had een naam, maar die ben ik werkelijk vergeten. Ik weet alleen dat ze die plotseling veranderde in een nogal provocerende echte Joodse en ook die naam ben ik volledig kwijt.
Ze zat een stoel voor mij, met haar rug naar me toe. Ze was niet helemaal lekker, dat wisten we allemaal, ze kon soms heel vreemd doen. Meestal niet gewelddadig, behalve die ene keer tegen mij.
Ze moest me niet, vanaf het begin, hoewel ik bleef proberen mijn best te doen haar bij de rest te betrekken. Maar toen ik zei dat mijn grootste droom was te schrijven over de liefde in een land van haat, werd ze razend. Een reactie die ik trouwens zelfs bij mijn mooiste vrienden opwekte met die titel. Ze vond het onethisch. Hoe haalde ik het in mijn hoofd dit ‘een land van haat’ te noemen!
Op een keer, ik weet werkelijk niet meer waarom, misschien had ik er weer iets uitgeflapt, of juist niet, misschien was ik stil, draaide ze zich om, stond op en vloog me bijna aan. Ik weet niet waarom ze het niet heeft gedaan. Waarschijnlijk heb ik haar aangekeken. Wat ik me kan herinneren was dat ik werkelijk bang was, ik wist dat er geen enkele rem meer op zat bij haar. Toch kon ze zich op één of andere manier beheersen. Voor de zekerheid ben ik op een andere plek in de klas gaan zitten. Ook al zag ze me niet, ze moet me waarschijnlijk met alles gevoeld hebben. En ik wilde haar liever niet langer storen.
Toen ik vorige week langs mijn oude oelpan liep, op weg naar de rots, daar mijn tweede schat vond – waar ik het nog steeds niet over gehad heb – toen moest ik weer aan haar denken, toen ik deze beelden in de tuin van mijn oude schooltje zag.
Shadows are memories. (Een titel die ik steeds andersom onthoud – gek genoeg – Memories are shadows, maar dat zal wel aan mij liggen.) Dit is de naam van het kunstwerk waar ik haar voor het laatst gezien heb toen ze haar matras er tussen had gesleept en zichzelf voor een paar dagen verloor en daarna verdween.
De lerares vond het mijn verantwoordelijkheid om haar te zoeken, dat heb ik gedaan, maar ik wilde niet bellen. Het was niet van mij. Als de lerares het belangrijk vond dan kon zij het doen. Ik wenste me niet langer voor dat karretje te laten spannen.
Het maakt me verdrietig.
En ik heb inderdaad ook een vraag. Is er iemand die voor mij de precieze Hebreeuwse woorden kan vertalen? Er komt twee keer het woord Adam in voor. Het lijkt me belangrijk.
Shabat Shalom,
Jezzebel,
Tel Aviv
Lieve Jezzebel…….jij bent zo belangrijk! Ik hoop dat je antwoord krijgt op je vragen.
Memories are Shadow(s). Altijd, immer…
Mijn iwriet is niet denderend, maar ik lees : tsel adam ejno adam . Dat kun je misschien vertalen in : de schaduw van de mens is de mens niet
Dank Gingy, het helpt me weer een beetje verder. Ik vreesde al zoiets. Niet voor niets dat mijn ogen er aan bleven haken.
Tsel is ook beschutting, bescherming, wolk, geest en iets negatiefs, vertelt Babylon me.
In de beschutting van de mens bestaat de mens niet.
Hoe waar die woorden.
@Zwollywood, dank voor je lieve woorden die werkelijk steunen. En volgens mij het verschil maken, alleen de wens is soms genoeg. Ik denk dat ik de antwoorden zal vinden, met de hulp van alles en iedereen.
@Kumari, ja, dat dacht ik precies zo.
@) Jezzebel….alles komt goed……..en op een dag komt alles goed!
alvast aanbevolen, moet er nog over nadenken;….de herinnering is een schaduw, van wat er niet meer is, van mensen die er niet meer zijn van dingen die nooit meer……..!!!
"Ik kan mezelf soms zo mooi in de maling nemen :-)"
Hoe herkenbaar! 😉
Dag Jezzebel, het antwoord op je vraag kan ik je nu niet geven, wellicht later, ik ken wel een paar mensen die Hebreeuwse woorden kunnen vertalen.
‘Shadows are memories’, dat is vaak wel waar denk ik, mooi gezegd en wat is er op tegen om te schrijven over de liede in een land vol haat? Dat is juist erg hard nodig! Misschien had je klasgenoot nog ‘een weg te gaan’.
Aanbevolen!
Reactie is geredigeerd
Het is nog net even te vroeg voor mij, maar het heeft ergens iets aangeslagen, misschien kom ik er later op terug
ps
..ben niet te verdrietig, je bent een waardevol iemand die er mag zijn. Vertaal je verdriet in iets creatiefs, dat kan je goed, geef het vorm! Misschien wordt het dan minder.
koen
Je hebt iets goeds gedaan voor me door dit beeld naar voren te brengen en er je gedachten aan toe te voegen (of is het andersom?). Indrukwekkend is die mens in zijn knullige onbeholpen verschijning, gehouwen in steen, spreekt hij. Goed om in te zien hoe de inhoud van zijn woorden geproefd moet worden, en de smaak met je mee moet gaan. Adam en zijn schaduw. Schaduw die pas kunt zien als de mens in het licht staat. Wat een krachtige achtergrond voor je eigen verhaal dat ontroert.
bedankt, en trek verder, of liever blijf nog even
Verdrietige herinneringen roepen automatisch dat gevoel op. Maar het is
ook goed te relativeren en weer voorbij te gaan aan het verdriet. Erger
zou toch zijn als je wéét dat er verdriet is maar dit níet meer kunt
voelen. In die zin is de gevoelswaarde een rijkdom en het verdriet iets
incidenteels.
Vandaag een liefdevolle dag toegewenst!
Reactie is geredigeerd
Lieve allemaal,
Ik heb mezelf weer eens verrast, vandaag. 🙂 (En dan weet je het wel.) Maar daarover later meer.
@Zwollywood, ik geloof er heilig in, maar nu ben ik op zoek naar de manier hoe.
Hoe doe je die dingen? Wanneer sta je op? Wanneer blijf je zwijgen? Wanneer stap je uit je eigen schaduw?
Ach van die dingen en zaken. Heel erg bedankt voor je woorden die me werkelijk hielpen 🙂
@Cor, het is voor mij niet zo zeer het woord herinnering, maar het woord beschutting, bescherming, wolk, geest etc. Dat is wat ik bedoel. Wanneer stap je uit je eigen schaduw, wanneer ga je kwetsbaar in het zonnetje staan, in het volle licht…
@Jerunda 🙂 Vertel eens…
@Koen, dank voor je lieve woorden, we hebben allemaal een lange weg te gaan, the road is endless en zo stond ik vanmiddag bij de Erez grensovergang naar de Gazastrip. Oi va voi li!
Maar daarover later meer, dat moet eerst even op de juiste plek vallen.
@Kees van Dongen, vooral jouw woorden hielpen me om mezelf een beetje beter te begrijpen. Ik wist niet zeker waarom mijn ogen bleven haken aan de beelden, het bordje en de herinnering.
@K, wat verdrietig is, is dat het me niet gelukt is om dat meisje uit mijn klas de hand te reiken. Dat doet pijn. Maar ik ben het inderdaad met je eens, verdriet hoort er ook bij, ik voel, dus ik denk 🙂
Vandaag is al net zo verwarrend als gisteren, dus het zal inderdaad wel met de liefde te maken hebben 🙂
Ik ben nog even de rots op, even naar de verte staren in de richting van Europa.
Dag Mooie Mensen tot later.
🙂
Overleven. Mentaal dan, maar dat is niet minder verwoestend. Het is mij zelf gelukt, en ik heb dus van mijzelf geleerd dat ik het hanteren kan. Goed om te weten voor een volgende keer, want die komt ongetwijfeld. Ik weet nu dat ik het aankan, dat ik kan vertrouwen op mijn eigen intuitie en dat ik het niet meer zover hoef laten komen en dat niemand ooit meer zo’n negatieve invloed op mij zal krijgen etc etc etc. Hoe is volgens mij daarin niet de grootste vraag geweest, er zijn vele manieren, belangrijker was het besluit om het te doen. Zonder erg zweverig te worden (wetenschappers zouden daar allergisch voor moeten zijn) zie ik in de schadowmemories een collectief bewustzijn, alhoewel dat verre van een goede omschrijving is, maar dat is misschien een andere discussie.
In Brazilie en Afrika zijn kinderen van zes jaar (met vaak al gruwelijke levenservaringen achter zich) al geheel en al: selfsupporting
..wordt het voor jou ook niet zo langzamerhand eens tijd Jezzebel?
Flaxorca, ik geloof dat ik het lang gedaan heb en er nog steeds mee bezig ben, maar ook ik weet dat ik het uiteindelijk wel zal redden.
Ik weet niet of ik het nooit meer zo ver hoef te laten komen.
Maar dat heeft eigenlijk niet zo veel met deze bijdrage te maken.
Net als dat meisje uit mijn klas stond ik heel lang in de schaduw van mijn herinnering, maar toen zij ging liggen ben ik uit die schaduw gestapt.
En dat blijft verdrietig, ik wou dat ze ook voor zichzelf als mens had gekozen.
@Partout, ik heb mijn eigen tijd, after all, it’s my life.
je kunt niet alle mensen je hand reiken….handen worden soms niet aangenomen!!
ieder zal zo zijn reden hebben waarvoor…..
zie het als een shaduw…die verdwijnt op den duur…loop er aan voorbij en schenk je hart aan degene die wel willen ontvangen…..
misschien begrijp je het ooit…later..of mischien nooit….alles valt niet te begrijpen, alleen jouw eigen hart…dat ligt het dichtste bij om door jou te worden begrepen…volg het… ook de schaduw daarvan blijft altijd bij je ;))
Reactie is geredigeerd
Lieve Jeg, ik ben elke keer zo blij als jij komt buurten. Je geeft me altijd het liefdevolle perspectief (hoe heftig ook).
Weet je, je kunt niet altijd in de brandende zon staan staan, soms moet je ook de beschutting zoeken. Ook dat heeft dit prachtige land me geleerd. 🙂
Ook al reik ik je WEER te laat je hand (ik zal eens op regelmatiger tijden bij je komen kijken) vielen me al snel jouw woorden op:
-Hoe noemden ze dat ook al weer? Als een vrouw ongesteld is, is ze dichter bij God.-
Wanneer komt een man dan dichter bij God? NIET antwoorden dat ik me moet laten ombouwen Jezzebel…;-)
Dikke zoen, die je adem niet beneemt maar laat doorzweven……
Ik denk, dat een man alleen maar dichter bij God kan komen als hij dichter bij ‘de vrouw’ komt. After all, bone of his bones.
En zo is de cirkel weer rond en draait de aarde zoals die draait, zoals die al eeuwen lang draait.
Op die kus zweef ik er weer even tussenuit 🙂
Ik heb nog iets te vertellen.
Straks.
Toch nog maar even een snelle conclusie dus.
Eentje waar ik om moest lachen, het zal dus wel goed zijn.
man=mens=vrouw
Toedeloe
🙂
Jezz… bedankt voor je woorden. Vroeger en nu, het ligt dichtbij. Kus
Erg mooi Jezzebel, het roept ook bij mij van alles op, ik wil er over nadenken. Heel mooi!
@ Jos – in de maand Tisjri (rond september, oktober) komt G’d dichter bij ons. Reken je dat ook goed?
@ Jezzebel – 2e alinea vind ik mooi gezegd. Wie is Chris? Wanneer ga je over je tweede schat vertellen? Wat heb je voor moois gedaan? Je blog roept vandaag veel vragen bij me op, maar heb het weer in een adem uitgelezen. De betekenis van de Hebreeuwse tekst heeft Gingy al uitstekend uitgelegd. Ik las het ook als "De schaduw van een mens is geen mens".
Je schrijft prachtig Jezz.