Kun je me helpen?

Shadows are memories

צל אדם אינו אדם

Vandaag is een dag vol. Ik voel onrust en ben bang. Misschien dat het me overweldigt, zo veel, zo alles.
Natuurlijk, het is weer zover, het is weer stuiteren op mijn hormonen. Hoe noemden ze dat ook al weer? Als een vrouw ongesteld is, is ze dichter bij God.
En hoewel het nog niet zo ver is, is mijn hele lichaam prikkelbaar.

Op de rots wist ik wat ik hier in dit land kwam doen. Hier heb ik mijn moeder gevonden. Nu is het tijd om mijn vader te zoeken.

Er was nog meer wat er werkelijk toe deed, maar dat ben ik vergeten.

@Chris, toen jij over de liefde, likken en smeren sprak, toen moest ik zo ontzettend om je lachen, ik vond je zo mooi en ik wist heel zeker, dat wil ik ook.
Zondag ben ik er ‘s ochtends niet, zeg het maar tegen niemand 🙂

Weer later moest ik denken aan het moment van mijn tweede oelpan (intensieve Hebreeuwse taalcursus). Toen ik op 1 april 2004 na meer dan elf jaar eindelijk officieel inwoner werd van Israël en opnieuw besloot de taal te leren. Tot die tijd had ik het op tijdelijk gehouden.
Ik kan mezelf soms zo mooi in de maling nemen.

Er zit me ook nog steeds één en ander dwars. Ik kreeg weer een schrikkelijke e-mail van de IDF-propagandamachine (Israeli Defense Force). Ze hebben de bezette gebieden weer dichtgegooid. ‘Wegens veiligheidsoverwegingen,’ werd er bij gezegd.
Het houdt niet op. Het gaat maar door. Alsof het niet genoeg is dat twee dagen geleden 19 mensen onschuldig in hun bed zijn vermoord. Mijn God, when will they ever learn…
In de winter zijn er bijna geen bloemen te vinden, je moet er echt je best voor doen, hoewel er van alles groeit.

Ook op de rots zag ik dat de doornstruik jonge, groene twijgjes had gekregen, ik kan ze nu nog uit de weg buigen, over een paar maanden zullen ze venijnige stekels hebben, weer een stukje verder mijn rots veroverd.

Over mijn tweede oelpan dus. Er zat een meisje bij ons in de klas, ze kwam uit Duitsland en was waarschijnijk niet Joods. Niemand wist waarom ze was gekomen. Geen vriendje zoals de andere meisjes die met het land op zich niet zoveel hadden. En zij deed er heel geheimzinnig over.
Ze was waarschijnlijk orthodox geworden, ze kleedde zich in elk geval zo. In lange degelijke rokken, alles keurig. (Rokken van goede kwaliteit, duidelijk uit Duitsland en eigenlijk een beetje té voor een religieus iemand, hoewel haar kleding verre van opzichtig was. Maar ik ben een dochter van een middenstander, een confectieboer – ik houd niet van winkelen, als ik al ga shoppen dan heb ik in twee seconde wat ik hebben wil. Ik ken het klappen van de zweep en kwaliteit kan ik herkennen, dat is er bij ons thuis met de paplepel ingegoten.)
Ze had een naam, maar die ben ik werkelijk vergeten. Ik weet alleen dat ze die plotseling veranderde in een nogal provocerende echte Joodse en ook die naam ben ik volledig kwijt.
Ze zat een stoel voor mij, met haar rug naar me toe. Ze was niet helemaal lekker, dat wisten we allemaal, ze kon soms heel vreemd doen. Meestal niet gewelddadig, behalve die ene keer tegen mij.

Ze moest me niet, vanaf het begin, hoewel ik bleef proberen mijn best te doen haar bij de rest te betrekken. Maar toen ik zei dat mijn grootste droom was te schrijven over de liefde in een land van haat, werd ze razend. Een reactie die ik trouwens zelfs bij mijn mooiste vrienden opwekte met die titel. Ze vond het onethisch. Hoe haalde ik het in mijn hoofd dit ‘een land van haat’ te noemen!

Op een keer, ik weet werkelijk niet meer waarom, misschien had ik er weer iets uitgeflapt, of juist niet, misschien was ik stil, draaide ze zich om, stond op en vloog me bijna aan. Ik weet  niet waarom ze het niet heeft gedaan. Waarschijnlijk heb ik haar aangekeken. Wat ik me kan herinneren was dat ik werkelijk bang was, ik wist dat er geen enkele rem meer op zat bij haar. Toch kon ze zich op één of andere manier beheersen. Voor de zekerheid ben ik op een andere plek in de klas gaan zitten. Ook al zag ze me niet, ze moet me waarschijnlijk met alles gevoeld hebben. En ik wilde haar liever niet langer storen.

Toen ik vorige week langs mijn oude oelpan liep, op weg naar de rots, daar mijn tweede schat vond – waar ik het nog steeds niet over gehad heb – toen moest ik weer aan haar denken, toen ik deze beelden in de tuin van mijn oude schooltje zag.

Shadows are memories. (Een titel die ik steeds andersom onthoud – gek genoeg – Memories are shadows, maar dat zal wel aan mij liggen.) Dit is de naam van het kunstwerk waar ik haar voor het laatst gezien heb toen ze haar matras er tussen had gesleept en zichzelf voor een paar dagen verloor en daarna verdween.
De lerares vond het mijn verantwoordelijkheid om haar te zoeken, dat heb ik gedaan, maar ik wilde niet bellen. Het was niet van mij. Als de lerares het belangrijk vond dan kon zij het doen. Ik wenste me niet langer voor dat karretje te laten spannen.

Het maakt me verdrietig.

En ik heb inderdaad ook een vraag. Is er iemand die voor mij de precieze Hebreeuwse woorden kan vertalen? Er komt twee keer het woord Adam in voor. Het lijkt me belangrijk.

Shabat Shalom,

Jezzebel,
Tel Aviv