Wat ga ik doen?

Waarschuwing: Deze foto’s kunnen schokkend zijn voor sommige kijkers, net als de inhoud van de tekst.

“Hallo Lieverd, hoe is het met je,” de woorden klinken aardig en warm, maar ik heb geen idee wie ik aan de telefoon heb. En precies op het moment dat ik die woorden uitspreek, weet ik het. Dat doet ze wel vaker, alsof er niemand anders in mijn wereld bestaat dan zij.
“Met wie spreek ik?”
“Met haar die je gisteren niet hebt teruggebeld.”
Ik moet er om lachen. Ik heb haar gisteren inderdaad niet teruggebeld (Vergadering die me niet in de koude kleren ging zitten.) Maar ik heb haar wel deze ochtend gebeld, toen was zij er niet en heb ik bij haar man een boodschap achtergelaten, helemaal verdwenen was ik dus niet.
Ze vraagt het nog een keer. “Heb je weer gesodehannes?”
En weer moet ik lachen. “Je kent me toch, ik heb altijd gesodehannes, maakt niet uit waar of met wie.”
Ik klets met haar, vertel de feiten over mijn weigering nog langer mee te werken en ze begrijpt het. Haar hersens zoeken naar een oplossing. “Hoe kan ik je helpen?”
Ik heb geen flauw idee. Voor mij is er geen plek waar ik mijn gelijk kan halen, zo is het systeem.
Dan weet ze het opeens. Ze vindt dat ik naar de controlecommissie moet. Wat er aan de hand is, is werkelijk grimmig en ernstig onrechtvaardig.

Het hele weekend denk ik er over na. Is dat wat ik moet doen? Nagelen tot in de hoogste boom?
Het is voor mij hetzelfde dilemma als de politiek van het land. Niet voor niets heb ik het er liever niet over. Niet  omdat ik geen mening heb – dat heb ik al eens uitgelegd – die heb ik wel. Ik wil het er niet over hebben omdat het me zo godvergeten woedend maakt. Net als de zaken die zij wil dat ik aan de kaak ga stellen.
En de vraag die door mijn buik blijft snijden, zoals het prikkeldraad op de foto’s is, wat wil ik? Is dit mijn gevecht? Kan ik een verschil maken?
Als ik er aan denk dat word ik al moe. Het betekent heel veel energie en waarschijnlijk heel veel tijd.
Het is niet van mij, besluit ik. Ik wentel mij in ignorant bliss.
En het is niet zo dat ik er niets aan wil doen. Maar niet hier en niet nu. En dus ben ik alweer een stapje dichterbij huis.

Mijn Lijstje:
A’dam
e.v.a.
mentaliteit die ik begrijp
mentaliteit die ik haat
waar ik niets van begrijp
kunst
leren
eigen taal
grachten in de nacht
luxe
comfort
werk zoeken
werk vinden
auto
ontsnappen naar het strand
terrassen
musea
beklemmende winternachten
alles geregeld
schrijven
blijven
vrijheid kopen
verraad
vrienden die ik achter moet laten
weer helemaal alleen
kunst
mogelijkheden
bereikbaar
aanraakbaar
raakbaar
kwetsbaar
ouders
oude gewoonten
nieuwe grenzen
land van mijn zijn
land van mijn hart
land van liefde
en land van haat
genoeg geld
op en neer vliegen
nieuwe weg ontdekken
iets betekenen
verschil kunnen maken
dicht bij het vuur
in de kou
ontwikkeling van mijn schoot
buitenstaander blijven/zijn
schrijven
kunst
de laatste twee
blijft overeind
nieuw kind geboren

Weet je dat ik bijna nooit schoenen heb gekocht hier? Ze waren me net te lomp, die enorme plateau’s waar je op stond. Ik houd er van de grond te raken. Mijn lichaam en de aarde steeds opnieuw met elkaar in voeling.

Jezzebel,
Tel Aviv

Art: Sigalit Landau uit haar expositie My country