Naakt

Het is alweer een tijdje geleden. En op deze winterse, regenachtige dag dat het hart gloeiendheet in mijn schoot klopt, moet ik er weer aan denken.
Ze luistert naar mijn verhaal en heeft een goed plan. We gaan naar het Noorden, nog even, voordat het winter is, het echte strand opzoeken en ons door de hitte van de zon laten strelen zonder dat de beschaving er tussen zit. Een strand dat ongerept is gebleven. De stad uit, even vluchten.
Ze heeft al een plek in gedachten. Precies daar waar we elkaar ontmoet hebben. Maar ik vind het te veel gedoe. Het enige wat ik wil is mijn lichaam door de zon laten wiegen en daar niet noodzakelijk een paar uur voor in de auto zitten. Ze is blij. Het brengt haar op een ander idee. 
Ze brengt me naar het strand van haar minnaar. Hij die al een tijdje geleden is weggestuurd toen het niet wilde lukken en zij lief was, hij lief was, maar niet aan haar verwachtingen voldeed. Het naaktstrand.
Ik slik. Dat is niets voor mij.
Maar hoe vaak, vraag ik me af, hoe vaak heb ik er niet naar verlangd ergens een strand voor mezelf te hebben waar badgoed en fatsoen niet gelden. Waar je kunt liggen in elke houding die je lichaam verlangt. Ook in mijn keurige bikini lig ik niet met mijn armen en benen wijd open.
Ik besluit dapper te zijn. Ik ken haar, ze is mijn mooiste vriendin en vaak net zo bang als ik. Dat helpt, het troost.
Maar het strand is natuurlijk niet leeg, om de paar meter ligt wel iemand. En naakt zijn in Israël is toch iets anders dan puur zonder kleding. Zij lijkt zich er niets van aan te trekken, trekt alles uit en rent met haar prachtig verschrompelde lichaam als een klein kind de zee in. Ik kijk haar verbijsterd na. Ik dus ook. Maar zodra ik onder de stralen van de zon ben, zwermen mannen als vliegen dichterbij. Ik probeer te negeren. Ik wil bij haar zijn, in dit moment van ons. Ik wil me niet door wellustige mannenogen de harde realiteit in laten trekken. Dit is van mij. Mijn lichaam onder de zon. Soms lukt het me en ben ik volledig bij haar. Maar de mannen zwermen en ook zij bedekt zich.
Een paar dagen later word ik in de stad aangesproken of ik in Ga’ash was. En blozend moet ik hartelijk lachen. Het naaktstrand in Israël is de plek om te scoren. In al je kwetsbaarheid.

Tel Aviv,
Jezzebel

Art: “Ruminating Peacock” van Sigalit Landau uit de installatie “The endless Solution”