Eindeloos

Vandaag was zwaar. Dat wist ik van te voren. Ik had me er op gekleed. En toch viel het tegen. Ze zijn zo boos, zo verdrietig en zo teleurgesteld. Ik heb ze in de steek gelaten. Elke gelegenheid wordt aangegrepen om pijn te doen. Nog even inwrijven. Maar opluchten doet het niet.
Ik verlies me in trivialiteiten. Twee dreigen op te stappen. Even later doe ik hetzelfde. Allemaal blijven we zitten, zo goed en zo kwaad als het gaat.
Daarna wordt er tijdens de lunch – even niet werken, maar gezellig kletsen – gesproken over het drugs-rape complot in Eilat. Meisjes die er om vragen! Het maakt me alweer ziedend. Hij staaft het met allerlei rechtbankprocessen waar hij mee te maken heeft. Ik explodeer. Wie denkt hij wel dat hij is?!
Daarna hebben we het ook nog eens fijn over de politiek. Het onderwerp dat ik zoveel mogelijk probeer te vermijden. Elke boerenlul heeft er wel een mening over. Ik wil het niet horen. Niet van de taxichauffeur, niet van de nieuwslezer, niet van schrijvende pers en  niet van hen. 
Nee, ik was niet zo aardig. We hebben ons zo goed en zo kwaad als het ging door alle taken heen geworsteld. Mijn laatste keer met deze mensen voor wie ik mijn best heb gedaan. Het maakt me verdrietig.
Daarna heb ik mezelf getroost. Het Tel Aviv museum, ik had lucht nodig.

Tel Aviv,
Jezzebel