Zongestreeld

“Hoe is het met je?” Dit keer vraag ik het.
“Vandaag beter,” zegt ze, maar haar stem klinkt nog steeds droevig. “En jij?”
Ik heb ook een katterig, verdrietig gevoel. “Ik ben oké,” zeg ik zo goed als ik kan.
“Ja,” zegt ze, “ik weet niet waarom ik gisteren zo treurig was. Je weet niet… je weet niet…” Ze probeert het een paar keer en geeft het dan op. “Ik kan het niet uitleggen. Ik voelde me zo verloren, verraden.”
“Ja,” zeg ik, “ik weet het. Ik kon je niet troosten. Ik ben ook verdrietig.”
“Het komt ook doordat je weggaat. Dat vertelde je me ook gisteren. Ik benijd je…”
“Nee,” zeg ik, “er valt niets te benijden.” En mijn gedachten maken een sprong. “Oh, en ik heb ook die praatafspraak afgezegd. Ik weet dat er gewerkt moet worden. Dat zal ik zeker doen. Maar ik ben ok, dat wil ik even zo houden. Later kunnen we de boel weer openbreken. Niet nu.”

Ik vertel haar over de moeder van alle gevoelige vrouwen, hoe ze het eerst geen goed idee vond, maar het later wel met me eens was toen ik haar alles vertelde. En hoe ze nu deze nieuwe beslissing opnieuw geen goed plan vindt. 
Ook haar heb ik in de steek gelaten, op het verkeerde been gezet. Het spijt me, ik kan niet anders. Ik moet dit doen met alles dat ik heb. 
En zij is me af en toe net te tricky, ze heeft ook eigenbelang. Ik begrijp het, ze bedoelt het goed, maar het is niet hetzelfde als een echte vriendin.

“Oh!” zegt ze, “ik verheug me er op! Ik krijg een appartement in Amsterdam. Je moet zorgen voor een extra bed. En jij hebt er een in Tel Aviv. In de stad! Niet daarbuiten.”

En verder was het of de wereld vandaag oké zei en de zon gestreeld werd.

Jezzebel,
Tel Aviv

Foto: Pascale, Vandaag