Op weg naar huis

We zijn er weer even tussenuit gesneakt, zij en ik.
Op een ander terrasje, de stoelen dicht naast elkaar, bespreken we onze beslommeringen in de snel zakkende zon. We moesten een nieuw onderkomen vinden voor de laatste minuten van deze dag. De plek van ons, van de afgelopen zomer, heeft zijn deuren gesloten.
Het is winter.
We hebben allebei een trui meegenomen, vernikkelen en drinken een biertje voor de vorm. Samen zijn we blij als zij een café afoech (koffie verkeerd) en ik thee met nana (muntblaadjes) bestel.
“Wat is er,” vraag ik.
Ze wimpelt het weg. Niets. Dat doet ze al de hele week. Aan de telefoon kom ik er niet meer doorheen.
Ik draai me naar haar om. “Vertel eens,” dring ik aan.
Ze pakt de mobiel en belt haar man. Hij moet even van de kleuren van de zon genieten.
Ik probeer het opnieuw.
“Niets. Laat maar.”
“Luister eens,” geef ik nog steeds niet op. “Ik voel dat er iets is. Misschien is dat niet juist. Maar ik voel dat ik het wel juist voel.” Ik hoor mezelf machteloze woorden brallen.
“Nou, dat je weggaat.” Even zegt ze niets. “Maar zo ver is het nog niet. Daar heb ik nu nog geen last van. Dat komt later. Die laatste weken. Dan zal ik het moeilijk krijgen.” Ze is alweer met iets anders bezig. Ze wil nog wat bestellen, maar de serveerster komt niet.
Ik knik. Ik weet het. Het is al begonnen. Ik hoor er nu al niet echt meer bij. Ik ben een van hun geworden. Zij die geen aliya (immigreren, letterlijk ‘opstijging’) maar yerida (emigreren, letterlijk ‘afdaling’) maken. Ik ben aan de neerwaartse beweging begonnen, een afvallige.
Ze probeert me nu al een beetje los te laten. Maar later pakken we de draad weer op. Het is nog niet zo ver. Het hoeft nog niet. Het is voor later.

In het donker loop ik alleen langs de vloedlijn naar huis, van zuid naar noord. Geen verdwaalde toeristen of joggers meer, ik ben de enige.

Jezzebel,
Tel Aviv

Foto: Pascale, Deze avond