Vandaag is zacht

Waar anders?

Op de rots neem ik de flarden van vandaag nog even mee. Vandaag was mild. Weer een stapje verder. De wind streelt en geeft mijn gedachten vleugels. De zee is wijd open. Dertien jaar bijna dat ik dit land tot in mijn botten voel. De kleuren zijn grijzer vandaag, een beetje grauwer. Wolken breken de zonsondergang in stukken. Een gewone herftse dag.

Ik zal je missen. Het mysterie en het grote verband. De opgefokte snelheid van leven en de bijtende tand, destijds.
Waar anders kunnen mijn gedachten zo mooi zwerven? Waar anders kan ik voelen hoe de wereld draait?

De sjoek. Zonder de sjoek verder. Ik besef het met een schok. Zonder de echte geuren van rottende groenten, verbrande kippenveren en ontbindend vlees. Ik hield van het achteloos in de goot geworpen afval.

Ik zal ze missen de zwervers in het parkje. Mijn gedachten dwalen naar nog niet zo lang geleden. Toen ook dat drastisch anders werd. Weer een stapje verder.
Ik zou kunstenaar worden. Groots en meeslepend wil ik leven, had ik bedacht. Ik had mezelf een flutbaantje aangesmeerd en werd verkoopster in een juweliershop in het David Intercontinental Hotel. Dan hoefde ik niet te denken en kon ik me mooi in kunst uitleven.

Ik heb me er op gestort. Op de verkooptechnieken, zo glad voorgeschoteld op de video in het keukentje. Tussen de praktijk door kregen we theorie van een echte Amerikaan. Ik vond het prachtig. En ik was er goed in. Ik kan goed luisteren en soms best mooie verhaaltjes vertellen. Daar kun je mee scoren.
Maar wat ik haatte was dat rottige hotel met zijn landerige vaste gasten. De poenerige mannen met veel te jonge vrouwen. En de ouwe bokken die zo lekker naar me luisterden.
Full hair and full make up, gelakte nagels en wel. Het was een wereld die ik niet verdragen kon. Elke dag ging ik op mijn hoge hakken een eindje om. Eerst door de sjoek waar de mannen net hun groenten aan het stallen waren. Soms dronken we een glaasje limonade met muntblaadjes en moesten we lachen om de rotzooi van een ander.
De volgende stop was het parkje voor mijn schone gevangenis. Nog even zitten in mooiste kleertjes tussen de landlopers. Nog een paar sigaretjes roken voordat de nieuwe shift begon. Ik kwam er expres te vroeg voor.
Ik heb het niet zo lang volgehouden. Ik ben nu eenmaal niet zo goed in de schone schijn.

En waar anders ruik ik de Dame de Noche op een gewone grauwe herfstdag als vandaag terwijl ik naar huis loop?

Jezzebel

Foto: Own Art