Ik weet het niet goed

“Hoe gaat het met je,” ze vraagt het lief en vol aandacht. Niet overbezorgd, ze geeft me ruimte.
Ik probeer te vertellen. “Ik weet het niet goed,” zeg ik zacht, alsof ook mijn stem veranderd is, zoekend, met zachtere vingers. “Ik weet niet goed meer waar ik sta. Soms is het moeilijk tussen al die luid uitgesproken woorden te vinden wat van mij en nog waar is, welke me passen en welke een maatje te groot.
“Ja,” zegt ze, “dat hoort er een beetje bij. Je moet weer even zoeken.”
“Maar ik heb leugens verteld,” zeg ik verdrietig.
“Ik vind het niet fijn dat je ze zo noemt,” zegt ze oprecht. “Je hebt je meest werkelijke en eerlijke woorden gegeven, die van je hart. Dat zijn geen leugens. Liegen doe je als je de boel bedriegt.”

Ik weet het niet zeker. Ik word van links naar rechts geslingerd. Van momenten van duidelijke klare taal tot het opeens weer volledig vergeten zijn.
“Ja,” zegt ze nog eens extra lief. “Dat hoort er een beetje bij. Je bent aan het zoeken.”

Tel Aviv,
Jezzebel

Art: Ori Reisman, reclining woman