Sommige patronen herhalen zich

“Hi, Pascale,” zegt ze met een lieve langzame geruststellende stem op mijn antwoordapparaat. In gedachten zie ik hoe haar prachtige lippen de woorden vormen.
“Je hoeft me niet te bellen. Ik wilde alleen zeggen dat ik van je houd. Dat ik hier ben en dat ik geloof in je kracht. Ik wilde je even laten weten dat ik hier ben, op je wacht en van je houd.”
Zij is mijn vriendin die ik heb uitgekozen, een andere keer toen hemel en aarde op elkaar donderden.
Ik vond haar prachtig, op het eerste gezicht. Zij met haar lange blonde haren en haar verkreukelde wangen. We deden samen per ongeluk een cursus Vipassana. En zij en ik hadden elkaar meteen gevonden. Tijdens de Vipassana, een soort meditatiecursus die als doel heeft ‘helder te zien’, rookten we samen stiekeme sigaretjes onder een afdakje in de regen. En zij vertelde mij verhalen. Over hoe de bedouïnen tijd en afstand meten aan de hand van sigaretten.
“Als je ze vraagt naar het volgende dorp dan zeggen ze: ‘Oh, niet zo ver, twee sigaretten die kant op.'” Ze vertelt het me met haar prachtig, zwaar geaccentueerde stem, die stem die al heel wat sigaretten verder is.
Van al die mooie, lieve, zweverige mensen die ik daar ben tegengekomen, is zij de enige die over is. Zij met haar doorleefde gezicht. Later heeft ze me het verhaal verteld. Haar baarmoeder moest verwijderd worden en in die tijd was er nog niet veel onderzoek naar gedaan. Toen werd ze oud. Zij, die in haar jeugd en in haar latere leven veel op Brigitte Bardot lijkt. Ze is prachtig.
Ze zegt dat ik haar heb uitgekozen. En op een bepaalde manier heeft ze gelijk. Maar dat is niet helemaal waar, besefte ik me later. Toen ze me vertelde hoe haar moeder haar in een weeshuis stopte, omdat er even geen ruimte voor haar was.
Zij, mijn mooie vriendin, is net als ik een kind van de aarde, zwervend op de wind.
Op het strand moet ik huilen, heel veel tranen vandaag, om niets, om alles. Maar het is tijd. Ik weet dat het tijd is en ik stap op. Tijd om het maar eens op te schrijven.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Pascale, Piled empty chairs of today