Hunkering van mijn schoot

Ik heb de spetters op mijn gezicht gevoeld 

Deze ochtend word ik opnieuw om half zes wakker, mijn buik knijpt zich samen. Gedachten schieten door mijn hoofd, maar blijven nergens hangen. Ik kan ademhalen. Daar heb ik een vrije dag voor genomen.
Maar mijn oren vangen geïrriteerd de eerste geluiden van de stad op.
Vuilnismannen maken asociaal lawaaierig onze bakken van gisteren leeg. Ik ben wakker.
Er hangt warm geel licht door het huis. Ik weet wat er komen gaat. Die eerste regen van het jaar is de mooiste die er is.
Als ik mijn bed uitstap vang ik een blik van mezelf in de spiegel op. Ik bekijk haar met een blije lach. Zij is mooier geworden.
Later als de temperatuur killer wordt, de dagen in elkaar krimpen en er bijna geen licht meer is in het huis waarin ik woon, leef en werk, zijn dat de moeilijke dagen. 
Maar vandaag is dit goddelijk goud van mij.
Ik houd van het licht. 
Ook een belangrijke reden waarom ik Nederland de rug heb toegekeerd. Daar heb ik het gevoel dat de hemel elke godganse dag op mijn godvergeten hoofd gespijkerd zit, ik heb er geen ruimte.
Even later valt de belofte met bakken uit de hemel. Met een grijns sluit ik de twee openstaande balkons af, het is begonnen, de winter gaat komen. De aarde snakt er naar.
Ik wil deze eerste regen ruiken. Ik douche niet, ik wil ook gisteren nog even bij me houden, gisteren was prachtig.
Zo’n liefde waarmee je te pletter slaat, schiet er door mijn hoofd. Ik heb het over mezelf afgeroepen. Ik houd er van. Het maakt me stralend blij. En mooi, dat ook. Here we go! Dit gaat prachtig worden, ik weet het heel zeker, ik ga er mijn best voor doen.
Tel Aviv slaapt nog als ik de straat oversteek. De eerste regen op het asfalt ruikt zilt, een beetje bitter. Oh mijn God, wat houd ik hier van.
Onderweg naar de rots is de supermarkt – waar ik niet vaak naar binnen durf – gelukkig nog dicht. Ik hoef me niet af te vragen waarom. Het is nog te vroeg.
Ietsje verder stap ik alweer over de woorden die blijven. Maar er is iets nieuws bijgekomen. Iemand heeft op de traptreden voor de achterkant van de synagoge drie cijfers gespoten. Ik sta er bij stil en kijk. Ook hier is fluorescerende spray paint gebruikt, maar dat licht nu niet op. 
Ik kijk er met een glimlach naar. Mijn nachtelijke gang naar de rots gaat schrikken worden, later. Ik verheug me er op.
Op de rots kan ik het niet helpen dat ik moet lachen als ik de regenboog zie die door de donkere opgestapelde wolken voor mij de Middelandse Zee komt raken. Precies op dat moment vliegt een gecamoufleerd zwaar legervliegtuig – ik weet niet welke – het prachtige beeld naar een andere realiteit.
Gelukkig ik kan het toch gebruiken.
Vandaag wordt mooi, ik heb de spetters op mijn gezicht gevoeld.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Pascale; Onderweg naar de rots vandaag