Eat Meat

Ik heb een interview met hem aangevraagd. Dat wilde hij graag doen. Alles wat je hem vraagt doet hij met een graagte die ontroert.
Wel wilde hij van te voren de vragen inkijken. 
Dat was de eerste keer in mijn leven. Dat ik de vragen van te voren stuurde. Ik houd daar niet van. Ik houd van het moment. Zoals het gaat. 
Maar dat was hem blijkbaar iets te vrij. Misschien beangstigde het hem. After all, hij heeft een positie te rechtvaardigen. Daar heeft hij voor gekozen. Nu heeft hij besloten dat waar te maken.
Ik leg me er bij neer. Misschien dat ik hem ergens, tussen al die van te voren gewikte woorden toch ergens kan raken.
Het begin verloopt stroef. Het gaat nergens over. Hij wil de dingen vertellen die hij in zijn hoofd heeft gezet maar vergeten is met zijn hart te bekijken.
En ook mijn aandacht dwaalt.
Totdat hij me opeens wakker schudt en ik later op de tape terughoor hoe mijn hersens er weer volledig bij zijn.
Ik vraag hem wie de persoon is die hem het meest inspireert. Dan valt hij genadeloos door de mand. Ik heb hem, bij zijn ballen. Hij geeft me zijn hart.
“Slauerhoff,” zegt hij.
En nu ben ik bang.
Ik wil hem beschermen. Alles in mij schreeuwt om hem te beschermen.
Maar onderweg naar de rots weet ik wat het antwoord is.
Eat Meat.
Hij is niet mijn verantwoordelijkheid. Niet aan mij om hem in bescherming te nemen. Dat moet hij zelf doen.
Hij gaf me een stuk van zijn hart. Het zou een belediging zijn om het niet aan te nemen.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Pascale, Deze avond onderweg naar de rots.