Mijn Leegte

Als ik het over mezelf heb, dan heb ik het over jou.
Als ik het over jou heb, dan heb ik het over mezelf.“Ik ga vasten,” zeg ik met een stralende glimlach. “Ik ga het helemaal doen. Niet eten, niet drinken, niet roken, geen alcohol en geen computer. Geen wiet ook, trouwens,” lach ik snel. “En als ik het niet doe, dan wil ik weten waar ik de leegte mee ga vullen.”
Ik hoor mezelf kletsen en schrik er een beetje van. Maar ik meen het wel. Ik ben dat echt van plan. Ik wil zo graag eens sterker zijn dan mijn behoeften. Eén keer maar.
Dat ik boven mezelf uit kan stijgen.

En om me heen zie ik hoe de voorbereidingen worden getroffen om met een heel land tegelijk de leegte in te gaan. Dag van Gerechtigheid. Jom Kippoer.
Ik loop hopeloos achter. Ik besteed weer veel te veel tijd aan het blog. Ik had zo’n strak schema, maar er komt geen donder van terecht.

En ook hij belt aan. Hij man van een ander, man van mij. Hij heeft zich voorgenomen om mij mee uit boodschappen te nemen. Maar ik heb niets nodig. En ik wilde zo graag vier dagen zonder de wereld zijn. Ook zonder hem. Ik zucht.
Het is een mitswe om net voor Jom Kippoer een echte feestelijke maaltijd te eten. Laat ik me daar maar aan houden.

Het is een toestand in de supermarkt. Iedereen is gekomen om de lege mandjes te vullen en als dan ook de verbinding met het netwerk verbreekt, breekt het zweet me bij de kassa uit. De wereld en ik hebben soms niet hetzelfde tempo.
Als we dan toch eindelijk buiten staan. En ik hem op de lippen kus. En hij glimlacht tegen mijn mond. Wens ik hem Gmar Chatima Tova. Dat dit een jaar mag zijn waarin ook hij weet dat je het wagentje kunt vullen met alles dat je kiest. Ik probeer het hem te zeggen, maar ik weet niet zeker of hij me gehoord heeft. De liefde zat er tussen.

Haastig is het is al bijna tijd. Gelukkig staat er in de koelkast nog een maaltijd die opgewarmd kan worden. Het is misschien niet de feestelijke maaltijd zoals die bedoeld is, maar wel ééntje waar ik mijn best op heb gedaan, eerder. Misschien telt dat ook. En na de douche beloof ik mezelf dat als ik iets lekkers eet, ik ook een nieuw blog mag schrijven. Dat is voor mij feestelijk. Ik vind het fijn om hier te zijn. Maar waar ga ik het over hebben? En ik begrijp dat het vandaag eigenlijk maar over één ding gaat.
Dat je goed opgetekend mag worden.
Dat hoop ik ook.

Buiten is het verkeer stilgevallen en zijn de kinderen op de fiets gestapt. Ze rijden dwars door mijn drukke straat. En overal lopen mensen in nederig wit. En ik hoor ze schreeuwen en lachen. Vrienden hebben dit moment uitgekozen om nog heel even samen te zijn, na het Kol Nidré.
Een solidair gebed; We vragen niet alleen vergeving om wat wij persoonlijk hebben gedaan, maar ook wat anderen hebben gedaan. We zijn schuldig, we zijn ontrouw geweest, hebben gestolen, hebben lastertaal gesproken, wij hebben verkeerd gehandeld, we hebben slechte dingen gedaan…” vertelde ze mij.

Maar al die mensen zitten me in de weg, ik hoor ze. Ik vlucht naar de rots. Midden in het donker zit ik alleen over de zee te staren en hoop dat ik de leegte te pakken krijg. Ik kan er maar nauwelijks bij. Mensen lopen langs, ik voel me slap. 
En dan besluit ik maar te gaan vullen. Ik steek een sigaret op. Ik drink een slok water uit de fles die ik voor de zekerheid toch maar meegenomen heb. De één na de ander komt nu een praatje maken. De ene na de andere sigaret deel ik uit totdat ik er horendol van word. Ik ga naar huis, mijn lege huis, de echte leegte in.
En dan blijk ik ook nog ongesteld te zijn. Mijn buik doet pijn, mijn zenuwen zijn itchy. Ik kan het allemaal maar nauwelijks verdragen. En ik probeer mezelf voor te houden wat de legende zegt. Op díe dagen is een vrouw het dichtst bij de kern, van de wereld. Ik drink een borrel.

Deze ochtend is het nog steeds moeilijk om niet moedeloos van mezelf te worden. Waar blijf ik nou met mijn grote mond. Ik, die het allemaal wel even zou doen. Maar dan herinner ik me mijn eigen woorden. En als ik ‘m ga vullen, dan wil ik weten waarmee.
Blog. Het blog is belangrijk voor mij. Omdat het over de liefde gaat.
Sigaretten. Blijkbaar houd ik er van mijn longen vol te zuigen, ook met rommel. 
Alcohol. Ik vind het prettig om een beetje in een roes te zijn, omdat ik dan beter los kan laten, de werkelijkheid die me soms zo strak op de keel zit.

Het kostte me moeite om mezelf niet met allerlei verwijten volledig onderuit te halen. Mijn eigen gelijk door mijn eigen strot te rammen. Mijn leegte.
Totdat ik het, heel even, eindelijk begreep. 
Ik houd van de liefde. Ik ben er altijd naar op zoek. Gewoon omdat ik van het leven houd. Je kunt namelijk kiezen waarmee je je leegte opvult.

En toen ik mijn eigen bijdragen nog eens teruglas, vanochtend, toen zag ik dat er iets niet klopte. Ik was iets kwijt. Ik had ‘rommel’ niet bij de infoblokken gezet. Dáár zat het! In de rommel. Ik had de rommel nodig om weer te begrijpen hoe het zat.

En later ben ik met al mijn kracht klaargekomen. Omdat de liefde soms ook gehoord moet worden.

Shana Tova!

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Mijn Leegte

@Zwollywood, ik kan je niet redden. Dat heb ik ook Isis al eens geprobeerd uit te leggen. Ik kan de dingen niet mooier of lelijker maken dan ze zijn. Ik kan niet goed met een leugen leven. Ook niet die van mezelf. Het enige dat ik kan is je vertellen hoe het voor mij is.

Als jij het over mij hebt, dan heb je het over jezelf.
Als jij het over jezelf hebt, dan heb je het over mij.

Als ik het over hem heb, dan heb ik het over mij.
Als ik het over haar heb, dan heb ik het over hem.
Omdat hij – en zij – nu eenmaal net als ik zijn.