De volle leegte van morgen en ook vandaag

We hebben alweer een telefoongesprek. Bijna elke dag moet ik even horen wat zij denkt. Ze kan zo ontzettend mooi denken. En ik vertel over al mijn tsores en alles dat me raakt. Het is soms wat vol met al die flarden die om aandacht schreeuwen.
Ze hoort het aan, zoals ik naar haar luister.
Zij zit met een heel ander probleem. Elke vrijdag komen de kinderen (allemaal volwassen) voor shabat diner. Daar doet ze haar best voor. En ik ken haar, er is niemand die zoveel oog heeft voor detail  als zij. Heel precies weet ze wat ze wil. Als ik soms bij haar ben, geeft ze me zeer gedetailleerde instructies hoe de salade te snijden. Ik probeer haar duidelijk te maken dat ik het met al mijn gevoel en al mijn liefde zal doen. Dat ik misschien niet precies weet hoe ze het hebben wil, maar dat ik begrijp dat het belangrijk is.
Samen kunnen we er om lachen.
Ze wil dat ze voortaan helpen met de boel opruimen – the kids. Maar dat durft ze  niet te vragen.

Midden in al mijn ellende en al de dingen die me dwars zitten zegt ze: “Laten we naar het noorden gaan. Een strand zoeken waar we alleen kunnen zijn. Een strand dat niet zo vol is als dat in de stad. Eentje waar je de adem van de wereld kunt horen.”
Ze brengt me naar een plek die ik met veel te grote woorden het paradijs zou willen noemen. Verre van perfect. Het is er leeg, zo goed als het woord leeg in dit volle land bestaat. Om de honderd meter ligt wel iemand die de ander in de gaten houdt.
En ze geeft me een advies waar ik meer van wil weten.
“Ik denk dat het tijd is om over de leegte te beginnen,” zegt ze.
Ze heeft gelijk. Allemaal leuk en aardig, de liefde in een land van haat. Maar het is wat zij noemt een “truïsme”. Waarheid die gemakkelijk te verruilen is. Dit is waar over haat en dat is waar over liefde. Ah, we hebben ook nog iets dat met de waarheid te maken heeft en over onverschilligheid gaat. Ze vertelt me woorden die me aan het denken zetten. In feite zijn ze allemaal gelijk. Het is allemaal waar.

“Leegte is de tafel waarop het spel gespeeld wordt,” zegt ze. 
En ik voel dat ze iets raakt waar ik maar nauwelijks bij kan. Maar ik heb mezelf voorgenomen om het op z’n minst een kans te geven.
Morgen is Jom Kippoer. Dag dat er niet gegeten wordt. Ik ben van plan mezelf vol te stoppen met die leegte.
Morgen, als de zon ondergaat zal ik me van de wereld afzonderen, geen eten, geen drinken, geen computer, ik wil morgen de volle leegte zijn.

Gmar Chatima Tova, dat je goed opgeschreven mag worden.

Tel Aviv,
Jezzebel,

Foto: www.shuqri.org