Zakken legen

MIJN WEBLOG MAAKT ME ASOCIAAL

Vandaag is Tashlich. Het moment dat de orthodoxe Joden naar de zee komen om hun zakken te legen. Ik ben niet religieus, ik probeer op mijn intuïtie te leven, met alles dat ik heb, met mijn hart. Daarom ben ik vandaag naar zee gegaan. Ik wilde een confronatie met alles waarvan ik weet dat ik het niet goed heb gedaan. Waarom niet. Misschien levert het iets op.

Ik zocht een rustige plek, niet gemakkelijk op deze tweede dag Rosh Hashana. De hele wereld is naar het strand gekomen om de zonden te vergeten. Maar dit was een moment waar ik met mijn eigen gedachten wilde zijn. Het leek me trouwens ook belangrijk voor het blog. Dat ook.
Ik was blij dat ik deze plek koos. Stephane was er ook.

En ik vertelde hem dat het me speet, dat ik hem eigenlijk had moeten bellen, maar dat ik niet eens zeker weet of ik mijn mobiel bij me heb en als ik die bij me heb ‘m toch het liefst uit doe. Omdat ik het fijn vind om met mijn eigen gedachten te zijn. 
Ik kan de wereld niet 24 uur per dag om me heen verdragen. Het is me te veel. Ik vind het fijn om af en toe met niets en niemand anders dan mezelf geconfronteerd te zijn.
Hij begreep het. Ook hij sluit soms de wereld buiten.
Maar toen kwamen zijn vrienden en rookten we een joint. En ik voelde hoe het moment dat ik mijn eigen waarheid raakte weer uit mijn handen gleed. We hadden het over wat juist en niet juist was. En dat je eigenlijk niet zou moeten roken en dat je eigenlijk altijd alles met je volle verstand en volgens de normen van het fatsoen zou moeten doen. Ze zijn er niet voor niets de regeltjes van het gedrag.

Maar daar kwam ik niet voor. Ik kwam niet om het ene gelijk met het andere op te vullen. Ik kwam omdat ik er genoeg van heb. Ik wil op mijn gevoel leven. Ik wil het hebben over de liefde in een land van haat, dat is alles wat ik doe, omdat het belangrijk voor me is. Voor mìj is, hoor je me alsjeblieft? Ik heb het alleen over mezelf.

En ik stond op om de zon te fotograferen op deze dag dat alle Joden hun zonden in de zee gooien en ik ook kwam om mijn portie achter te laten. Ik probeerde eerlijk tegen mezelf te zijn. Was het niet veel netter om bij die vrienden te blijven en een beetje mee te luisteren naar het gebrabbel van goed en slecht? 
Maar daar kwam ik niet voor. 
Terwijl ik opnieuw opsta denk ik over waar ik spijt van heb.

En dus laat ik de vrienden voor wat ze zijn.
Daar kwam ik niet voor. Ik kwam voor mezelf.

Tel Aviv,
Jezzebel 
 

Foto: Pascale, Vandaag