Zonder jou kan ik het niet

De stemming van mijn stad grijpt me soms naar de keel. De Hoge Feestdagen, ze loeren om het hoekje, die helse dagen van inkeer, van het spijt me, van wie ben ik en waar zal ik zijn. Dagen van verdriet. Van iedereen die er niet bij is en de ondragelijke zwaarte te weten dat we ook volgend jaar weer iemand zullen missen.
De dagen van eenzaamheid. De dagen dat zij die er niet zijn, zo schrijnend hard aanwezig blijken.

De tranen hangen los vandaag. Een kleine crisis op de bank deze ochtend slaat me volledig uit het veld. Huilend zit ik tegenover de vrouw die woedend op mijn tranen is. Ze is bang dat zij de schuld is van mijn verdriet. Maar ik kan het haar niet verwijten.
Huilend hang ik aan de telefoon bij een grote vriendin die mijn pijn maar nauwelijks dragen kan. Ze hoort de paniek in mijn stem en in haar hoofd is ze al bezig met oplossingen. Ze biedt me haar hart en ik heb de kracht niet om het beleefd te weigeren. Ik heb geen keus. Ik neem haar hulp met beide handen aan.
En dan is hij er, man van mij, man van een ander. Nauwelijks kan hij zijn eigen hoofd boven water houden, maar ook hij geeft me de steun die ik zoek. Steun waarvan ik het me alweer niet kan veroorloven die niet te vinden.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Pascale, rots bij daglicht