Vandaag ben ik alweer op de vlucht. Ik weet het niet meer. Mijn gedachten zijn plakkerig als overrijpe dadels, blijven aan me kleven, laten me niet los. In mijn onderbewustzijn schreeuwen ze om aandacht. Maar ik blijf hangen in mijn angst.
Ik pak mijn fiets en trap naar de enige plek waar ik soms veilig durf te zijn. Tegen een paaltje op de boulevard bind ik het hele handeltje bij elkaar en verdwijn het strand op. De plek waar ik de gedachten soms vrij durf te laten. Waar de zon me koestert en het zand warm troost. Ik luister naar het geluid van zee en stad, probeer me af te sluiten.
Hoe kan ik met je praten over het verhaal dat ik eigenlijk vertellen wil?
Ik haat je, wilde ik zeggen, met al mijn liefde. Ik durf niet. Ik weet niet zeker of je het begrijpen zult. Of je nog van me houden zult. Ja, jouw liefde, daar doe ik het voor.
Het is me allemaal een beetje boven het hoofd gegroeid. Ik geloof dat ik het vorige week ook zei. Ik heb weer zo’n dag. Weet je, het is echt niet gemakkelijk om je niet mee te laten sleuren door de waanzin van het gelijk. Ik doe mijn best, maar soms glijd ik uit.
Je weet waarom ik hier ben en met jou klets. Dit een plek is waar ik me veilig voelde. Waar ik ongestraft mezelf kon zijn. Waar het gelijk geen vat heeft en de liefde regeert. Dat is een beetje te groot geworden. Ik weet dat het nog maar een kwestie van tijd is voordat iemand een venijnig linkje legt. Mijn wereld is zo klein.
Er zijn verdrietige dingen aan de hand. Daar wil ik met je over praten. Maar ik durf niet goed. Het gelijk hijgt weer in mijn nek.
En toch.. ik ben hier, omdat ik voor jou niet bang hoef te zijn, omdat jij me horen kunt, door al die woorden heen.
“Je bent boos,” zegt hij. “Je bent je eigen kwaadheid op mij aan het afreageren.”
Sinds kort is er bonje in de Nederlandse gemeenschap en ook ìk heb het gedaan. Nou ja, sinds kort, eigenlijk is er altijd wel ergens iets te sussen of glad te strijken.
Dit keer zijn de mannen woedend. Er is een nieuw initiatief waar ze nogal van geschrokken zijn. Een vrouwenclub. Voor intellectuelen en kunstenaars. We mogen er niet over praten. Het initiatief moet het zwijgen opgelegd worden, het slot er op, het liefst snel en pijnloos de nek omgedraaid. Onderuitgehaald. Omver geschreeuwd. Ik moet het er niet mee eens zijn, vinden zij. Een vuist maken. Pal staan, beslissen zij.
Maar ik begrijp het niet. Dat zeggen ze me ook. Ze hebben gelijk. Mogen vrouwen die gestudeerd of talent hebben niet bij elkaar komen? Waarom niet?
Ik begrijp ze wel. Een beetje. Ze zijn oud, ze hebben niet meer zoveel om handen en er zijn nu eenmaal heilige huisjes waar je beter niet aan kunt komen. Maar zo kun je niet leven. Niet ademen. Ik probeer open te maken, hun hart aan te spreken. Kom op jongens, ruimte voor alles en iedereen! Het lukt me niet altijd. Er is maar zoveel tegelijk dat ik met eigen handen kan doen. Ik hoop ook een beetje op hun moed, op het lef eens anders te zijn.
“Je bent kwaad op jezelf omdat je die propaganda van die vrouwen niet hebt afgekeurd,” weet hij zeker. “Je bent kwaad omdat je ook de reacties hebt toegestaan.” Dat is dan wel weer grappig, dat hij me dit vertelt.
Even daarvoor heb ik hem gezegd dat ik zijn visie over de vrouwenclub niet horen wil. Dat het genoeg is geweest, dat het over en voorbij is en dat ik het bepaal! I know, ik ben soms niet zo tactisch.
Hij zegt dat ik geen gevoel voor humor heb.
Hij heeft gelijk, ik ben woedend, dat vertel ik hem ook: “Shame on us! Wij, de Nederlandse gemeenschap, die elkaar het licht in de ogen niet gunt en geen gelegenheid voorbij laat gaan de ander pootje te lichten!”
Soms haat ik het, met al mijn liefde.
Ach, misschien had ik het beter niet kunnen vertellen.
Tel Aviv,
Jezzebel
Foto: Pascale
Lief, haal adem. In en uit. In en uit. Geef alles wat niet van jou is terug. Jij bent liefde. Laat het los. Ik hou van jou.
Jezzebel wat een mooi stuk. Je hart klopt erdoorheen. Ik heb het idee dat jou zoveel gebeurt nu, tegelijk, dat het je gewoon even boven het hoofd groeit. Misschien moet je nog meer rust zoeken dan je nu doet. Claim die rots. Morgen is het weer anders.
🙂 Je bent lief, jij met je mooie zinnen.
🙂 Eline, je hebt gelijk. Hoe raak.
Ik lees het geknok tegen de grenzen Jezzebel…..van die ouwe…en ik lees de schreeuw naar vrijheid….vooral naar eigen zijn……naar jouw spirit of life….
Mooi moet het zijn als je strand zo nabij is…
.daar vindt je de ritmiek van leven…..de golven…..af en aan….
Soms denk je iets te kunnen ontvluchten, en ben je van de wei de stal ingevlucht. Groepsvorming is het ergste wat een mens ver van huis kan overkomen. Free your mind! Maar ik weet niet in welke groep je terecht bent gekomen. De Nederlandse gemeenschap klinkt heel erg expat, Shell, of juist de gemeenschappen in de kibboets. Ik weet het niet Jezz, en ik hoef het je ook helemaal niet te vertellen. Wat weet ik er nou van. Nu ja. Sterkte.
morgen is morgen
nu is ook o.k.
gewoon ademhalen
(wat een toptip weer)
🙂
Ook jij hebt gelijk Zwollywood. Maar ook ik knok. Ik ben niet zoveel beter dan hij. Ook ik haal mijn gelijk.
@Voordaan, soms is vluchten inderdaad geen optie. Je kunt alleen vrij zijn als je niet bang bent om gebonden te zijn.
Voor de liefde, net als met schrijven heb je ballen nodig.
@Riddertje 🙂 blij dat ook jij even voorbij galoppeert.
dank je
ik heb het er maar druk mee vandaag
Ik probeer nog steeds te begrijpen in wat voor wereld jij leeft. Ik weet het niet, maar ik gun je van harte rust en vrijheid om te zijn wie je bent. Er vloeit zoveel moois uit je pen.
Blijf stromen Jezzebel, blijf gaan.Adem in en uit en vlieg, maar altijd dicht bij jezelf. Soms mag je op de stenen slaan, tegen de golven beuken, schreeuwen tegen de tegenwind, maar jij, Jezzebel, met al je liefde, zal overeind blijven staan!
Jezz
geef niet op
de liefde geeft nooit op
liefs Moon
You can stand your own ground, lieve jezzebel.
ik weet het niet goed onder woorden te brengen in het nederlands,
je weet wel wat ik bedoel :))
Haat en liefde zijn ekaars gelijken, de een kan niet zonder de ander. Je kunt niemand haten zonder liefde en vice versa, wees dus nooit bang iemands liefde kwijt te raken, dat gebeurt niet zomaar ook al lijkt dat soms zo.
En nee, je kunt niet alles alleen; soms moet je inderdaad vertrouwen op het lef van een ander en soms moet je accepteren dat ze dit niet op kunnen brengen. Dat zal je frustreren en kwaad maken, maar ook dat hoort bij de liefde.
En uiteindelijk zal de liefde winnen van het gelijk, want zo is de liefde!
suc6
Och Jezzebel,
op denken staat geen tijd, maar het is een godsgeschenk dat zowel haat, liefde kan zijn. Hoe anders zouden wij ons kunnen onderscheiden? En gaat dat laatste ook niet op voor mannen en vrouwen?
Maar mocht u ooit angstig zijn en ten einde raad, zoek me dan op, en u zult zich in mijn nabijheid door mij niet angstig hoeven voelen.
Gegroet!
Jezzebel, als ik het goed lees praat je in metaforen?
Is er in Israel geen Verdonk die jullie vertelt dat jullie moeten integreren? 😉
Time for Slowlife…
Deze ochtend word ik wakker en vind al jullie lieve, mooi, warme, en verstandige reacties. Ik geloof dat ik het daarom doe. Omdat jullie er zijn.
Thanks, ik ga gewoon door 🙂
@Thera, dankjewel Lieverd, je woorden doen me goed.
@Asdale, och, wat mooi gezegd, het raakt me.
@Moonfairy, ik geloof dat ik niet anders kan. 🙂
@Alice, ik begrijp je, maar soms wankel ik.
@Eric, dank voor je verstandige woorden, ze geven me kracht.
@Henk, fijn de schouder die je me biedt. 🙂
@Judith, sprookjes die waarheid zijn. 🙂
@Jerunda, een land vol. Time for slow life. 🙂
13 september….we maken er ‘de dag der liefde’ van….misschien helpt dit een klein beetje.
Yes! Vandaag is een dag van liefde!
Ik heb het er druk mee 🙂
Jezzebel, je hebt met dit artikel een flink stuk bewegwijzering in de goede stand gezet. Soms mankeert daar, overdrachtelijk gezien, in onze gemeenschappelijke (!) samenleving, nogal wat aan.
Mij geeft het allemaal een beetje een beklemmend gevoel – het doet mij denken aan een klein dorp waar iedereen elkaar in de gaten houdt. Een klein dorp in een grote stad…
Ach, misschien had ik het beter niet kunnen vertellen.
Interessante zin. De voet tussen de deur. Maar welke deur?