Wat was de liefde van jouw dag, vandaag?

 
Wat heb jij vandaag gedaan, met liefde? 

Ik ben naar buiten gegaan met dezelfde vraag als gisteren. 
Waar ruik ik haar, waar voel ik haar, waar kan ik haar het best begrijpen, de liefde in mijn stad die als een nerveuze maagd in honderd gewaden door de straten dwaalt.
Waar broeit het. Ik wil de omstandigheden voelen. Weg van de kranten en televisie waar ze me indoctrineren met het gelijk. Ik wil weten wat er in de straten leeft.
Op het strand zie ik het meteen. Leeg, op een verdwaalde badgast na die de zon niet los kan laten. Die zich loom nog eens uitstrekt in de herinnering van kokos-, baby- en olijfolie. Verdwenen zijn de moeders, de kinderen naar school, de toeristen naar huis en de vrouwenjutters hebben een vrije dag.
Even vraag ik me af of ik de bus zal nemen. Er zijn van die dagen dat je daar over nadenkt. Zou ik vandaag de bus nemen? Ik ben dapper en zie beschaamd dat het vandaag niet anders is. Geen extra bewaking en geen politieagenten bij de bushaltes, zoals we dat op andere dagen gewend zijn als de dreiging groot is.
Ja, denk ik, gek is dat, het leeft niet zo erg, 9/11, in mijn stad. Ik schaam me er voor omdat ik op televisie en in de kranten zie dat de rest van de wereld dat toch anders doet.
We hebben het er wel over, maar het raakt niet. Niet echt.
Ik vraag me net als gisteren af, wat is het verhaal, het verhaal van vandaag?
Gisteren was dat voor mij een president die zijn boekje te buiten ging en van de liefde een giftig wapen maakte.
En de Al Queda videotape dan, waar expliciet nog eens gezegd wordt dat de lucht zwanger is van nieuwe ontwikkelingen, dat het gerechtvaardigd is Joden te moorden en dat men zich zowel in de Golf als in Israël dient voor te bereiden op de volgende aanslag, “omdat dit de realiteit is van de internationale politiek.” En die dan?
In mijn bus is geen beveiliging en ik voel me er schuldig over.
Over de hele wereld wordt al dat verdriet herdacht, maar hier nemen we niet eens de videotape serieus.
Ik ben bijna opgelucht als ik bij het Centraal Busstation aankom en daar wel security is. Mannen en vrouwen met zware wapens…
Vrouwen met zware wapens…
Ik weet eigenlijk niet zeker of dit werkelijk serieus is.

Ik heb over de sjoek geslenterd van het oude busstation, geluisterd naar de hartslag van mijn stad. Dat is wat ik vandaag met liefde deed.
Ik houd van deze vieze, stoffige, haastige, sloeberende, opgefokte, bloedhete, onverschillige stad.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Pascale