Ik houd van de vrijdag in mijn land. De dag waar we doorheen sjezen in de hoop dat er aan het eind genade is, een moment van kalmte, dat er heel even, voor ons niets meer hoeft.
In ongeduldige dikke rijen staan we op het postkantoor vlug de rekeningen van alweer een nieuwe maand te betalen. Nerveus botsen we ons met volgepakte boodschappenkarren haastig door de supermarkt. Waarna we met onrustige handen ook nog even huis, kinderen en de groenten voor vanavond schrobben. Vanavond, de week voorbij, er is rust.
Op vrijdag trek ik de stekkers er uit. Geen telefoon. Zondag weer. Als de nieuwe week begint sta ik weer met al mijn uitgeruste kracht en al mijn geduld voor u klaar.
Maar gisteren is me door de vingers geglipt.
Ik was vergeten de wereld buiten te sluiten. Met honderden emails tegelijk bestookten ze me zo vlak voor shabat. Ze hingen aan de telefoon of hun leven er vanaf hing, of alles telde. Mijn dag gleed als water door mijn vingers. Ik kon er geen grip op krijgen. Hij was niet van mij.
Op het strand komt een man met een boek en bril naar me toe. Hij vraagt me wat ik lees. Ik heb er geen geduld voor. Ik wil niet praten. Hij begrijpt het en slentert verder. En ik ben verdrietig. Ik heb het toeval de mond gesnoerd, een mooi verhaal gemist.
Ik ben boos op mezelf en de wereld. Tijd om naar huis te gaan, de zon is bijna onder. Misschien vind ik het daar, de kalmte in mezelf.
“Hallo!” schreeuwt hij uit de verte terwijl ik naar mijn fiets loop. Ik kijk hem aan en moet ondanks mezelf lachen. Ik ken hem niet. Hij steekt zijn hand uit, schudt die van mij en ik schrik. Ik weet wie hij is, ik heb geen zin in hem.
“Hoe is het met je!”
In twee woorden heb ik het uitgelegd. Alles goed. Ik steek de sleutel in het slot en begin de boel klaar te maken voor vertrek.
“Ik ben gescheiden!” Oh God, ook dat nog.
“Hoe komt dat,” vraag ik en kijk hem aan. Mij wilde hij eens in een hotel verwennen met een massage die ik niet mocht missen, toen zijn vrouw nog zijn grote liefde was.
Maar ik vond hem niet interessant genoeg voor dat soort drama’s.
“Ik heb het vreselijk met mijn vrouw gehad,” zegt hij. “En nu is het voorbij…”
“Bevalt het,” vraag ik.
“Nee!” zegt hij. “Er is geen liefde in mijn leven! Mijn leven is leeg. Ik vind het niet leuk met mezelf. Ik houd niet van alleen zijn. En jij?”
Ach, ik doe het al zo lang. Ik vind alleen hoe langer hoe fijner.
Liet de hele wereld me maar alleen, probeer ik hem uit te leggen. Maar dat begrijpt hij niet.
“Kan ik je zien?”
“Nee,” zeg ik beslist.
“Waarom niet?” Opnieuw probeer ik hem uit te leggen dat ik alleen wel prettig vind.
“Dus wat is je nummer?” Hij hoort me niet.
Ik kijk hem recht aan. “Ik zei dat ik het fijn vond om alleen te zijn.”
Thuis zit ik te prutsen met ideeën die geen werkelijkheid worden en foto’s die zich niet laten uploaden.
Gisteren is me met het ondergaan van de zon door de vingers geglipt.
Shabat Shalom,
Tel Aviv,
Jezzebel
Foto: Tommy Junger
Geen dag glipt jou door de vingers, lief.
En mocht jij eerder ontdekken hoe we een afbeelding kunnen toevoegen; laat het me weten.
Kus
🙂 Yes! Vandaag is van mij.
Jij maakt me blij!
Gisteren, gisteren….
Het zal de volle maan geweest zijn,
die een gat in het donkere kleed achter liet,
waar van alles uit kon ontsnappen
wat je liever naast je had zien liggen.
Dat zal die man ook wel gedacht hebben :))
Vandaag schijnt weer de zon! 🙂
ah wat een heerlijke dag!
🙂 @ Alice. Vandaag is alles anders! 🙂
Shabath Shalom chamoedah sjellie
Eigenlijk ironisch, ik stoor je nu om je te vertellen om van de rust te genieten.
@ Judith,
Todah lieverd! Gam lach. 🙂
@Jerunda,
Oi, er is weinig rust, ik ben nog steeds op allerlei mogelijke manieren bezig die foto’s up te loaden, maar het werkt allemaal niet.
Heeft er iemand een tip?
Ik weet dat je foto’s kunt uploaden via de ‘tekstverwerker’, maar op een of andere manier ziet mijn browser die niet, die heb ik dus niet.
Waarschijnlijk omdat ik een Linux of Opera gebruiker ben (zoveel verstand heb ik er ook niet van).
Vreemde is dat ik die tekstverwerker wel heb in de info blogs… (maar dat is niet hetzelfde).
glipdag
meeldag
zo’ndag
prutsdag
al-ééndag
oeps, verkeerd blog
Misschien even relaxen. Hopelijk geeft het je energie en een frisse blik.
En als het echt niet lukt: Your words say more than a thousend pictures 😉
@ riddertje,
🙂 fijne dag
@ Jerunda,
Ik rust natuurlijk niet voordat ik het voor elkaar heb. 🙂
Soms helpt een beetje rust om een helder hoofd te krijgen.
Jouw rust is mij meer waard dan de mooiste fotos.
visdag
(sta je erin… ik heb hem vanmorgen gekocht maar hij ligt nog op de tafel, welke pagina?)
Vandaag is inderdaad een andere dag Jezzebel! Je staat prachtig in de Volkskrant, met dat mooie werk van je in het kader op de voorkant, heel herkenbaar voor wie je blog leest. En de teksten in een mooi opvallend gekleurd kader. Gefeliciteerd! Jouw teksten verdienen dat plekje ook. Vandaag is van jou.
In ‘het Betoog’ pagina 3.
Hallo Jezzebel,
Mooi verhaal en zeker ook goed om eens alleen te zijn. Kan je overal over nadenken. Em genieten van je rust.
Bedankt voor je snelle reactie betreffende de Infoblokken.
Heb ik denk ik wat gemist over de informatie er over.
Maar nu weet ik het tenminste.
Nog een fijn weekend en groetjes uit Holland.
@ Prometheus,
Jij bent geweldig 🙂 Dankjewel.
Lieve kus voor Holland Bep 🙂
Begrijp ik het goed dat je geen werkbalk hebt onder nieuwe bijdrage?
Ik zie net dat Bogaerts uitleg geeft over uploaden van foto’s. Kijk op de voorpagina, GJ.Bogaerts
shit, ik wil je ook kunnen lezen in de papieren versie….
ben zo immens trots op je
shavoea tov, chris
Jezzebel, wat herkenbaar! Vandaag (zaterdag) had ik zo’n dag. Dat prutsen met ideeën!!! Geeft niet, gewoon laten gebeuren, volgende dag is alles anders!! En leuk om je in Betoog te zien: het is het enige dat ik vandaag heb gelezen! Morgen (zondag) de rest. X
@Solvejeg
Ja, soms zijn het van die dagen met een gaatje, zoals mijn omaatje dat zou zeggen. Dat geeft niet, morgen is altijd beter 🙂
Herkenbare dagen, het lijkt soms net dat hoe meer je zo’n dag nodig hebt, hoe meer je het of een ander voor jou, verprutst. Maar elke week is er weer een vrijdag.