Buitenstaander

 
“Dit gaat zo niet,” zegt ze giftig. “Je besteedt er niet genoeg tijd aan!” Ze probeert nog steeds lief te zijn, maar ik weet dat ze woedend is, ik ben bijna een maand niet bij haar geweest. “Je zult meer tijd aan je kunst moeten besteden. Het zou het enige moeten zijn wat belangrijk voor je is!”
Ik maak een machteloos slap gebaar. Ik kan het niet helpen, ik heb zoveel te doen. Ik schrijf ook nog. Alles is belangrijk, en kunst… ach kunst wordt zoals altijd ergens snel, een stoffig verdomhoekje ingeschopt. 
Ze ziet mijn vermoeide onmacht en bindt wat in. “Ik zeg het niet om je klem te zetten, maar voor jou… jij zou… … je…” ze struiktelt naar het woord. Ik kijk haar aandachtig aan. Ik probeer elke gedachtegang te volgen. Zoals ik dat altijd doe als zij een woord niet kan vinden. 
Haar Engels is net zo belabberd als mijn Hebreeuws. Dat geeft meestal niet, samen spreken we een andere taal. Zo redden we ons meestal wel. Ze hoeft het me niet uit te leggen, ik weet precies wanneer ze me weer eens betrapt op wat zij schoonschrijverij noemt, maar waarmee ze eigenlijk krampachtig poetsen totdat het glimt bedoelt. Mooi maken om te behagen. “Je bent te lief! Too nice!” schreeuwt ze me dan woedend toe. Ze raakt vreselijk geïrriteerd als ik niet tot het diepst van mijn ziel zak.
En dit keer wordt ze furieus omdat ze het Engelse woord niet weet. “Je moet Hebreeuws leren! Goed Hebreeuws!”
Ik weet dat ze gelijk heeft. Maar soms vind ik het wel fijn, een buitenstaander te zijn. Ik houd van observeren., ik houd er van om er niet helemaal bij te horen, net even uit de pas. Ik houd er van om mensen hun lichamen te lezen en gebaren te voelen, van een afstandje. 
En ik probeer het haar uit te leggen. Maar ze kijkt me smalend aan. “Je verzint excuses! Het is jouw taak niet om waar te nemen. Jij bent hier om je vingerafdruk achter te laten, om flinke voetstappen neer te zetten.”
Ik kijk haar aan. Ik schrik. Hoe bedoelt ze? Wat kan ik nou doen! Ik weet precies wat ze bedoelt.

En dus fiets ik vanmiddag na mijn werk naar het Tel Aviv Museum. Ik ben moe, het was een zware week. Ik voel me als een versleten luchtbed waar het ventiel uitgetrokken is deze eerste uren van mijn weekend. Maar zij heeft gezegd dat ik meer aan kunst moet doen. En dan hoop ik maar verrast te worden.
Meegenomen te worden. Te dromen.

Als ik naar binnenloop voel ik het al. Oh nee! Hier wil ik niet zijn. Links in de grote aankomst hal hangt een enorme foto van rijen soldaten. Midden in de hal is het laatste exhibitie stuk van Michal Rovner opgesteld. Toen, in een andere tijd, voor de oorlog, vond ik haar werk prachtig. De eenzaamheid die sprak uit de videobeelden van kinderen die eindeloos trouwtjespringen, hinkelen, in een kringetje lopen. Ze had ze tot microscopisch gepriegel verkleind die ze op grote ruwe stenen projecteerde. Of in laboratorium bakjes liet kringelen. Of in deze enorme put op een bodempje zand laat wurmen. Als ik over de rand kijk zie ik ze friemelen als chromosomen, als bloed, als atomen. Ik word er misselijk van.
En bij Chantal Akerman vind ik de verloren videobeelden van haar moeders brief.
Ik voel me treurig.

Buiten ga ik op de rand van het Kadishman-beeld zitten en rook een sigaret. Mijn land is in oorlog blijven hangen. 
Ik begrijp het niet. 
Het is voorbij, we gaan verder en door. We zijn inmiddels twee, bijna drie weken verder, kom op, er is nog zoveel te doen!

Ik fiets naar huis. Maar op het Yitschak Rabin plein schrik ik echt. Op het fietspad staan honderden lege stoelen. Rijen lang, met op elke stoel een vlag. Ik bijt op mijn lip. Al die leegte…
De feestdagen komen er aan. De Hoge Feestdagen, waar alle families en vrienden bij elkaar komen en hun verdriet etend, proberen te vergeten, te vervreten. Zo veel lege stoelen… aan zoveel volle tafels.

Vandaag voel ik me eenzaam, een buitenstaander.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: Pascale