Mag ik even leunen? Kom je even bij me zitten?
Vandaag is zwaar. Ik weet niet goed waarom. Of misschien ook wel. Het is een beetje te veel. Alles.
Zoveel bergen te verzetten, zoveel kastelen op te bouwen, zo veel verdriet te begrijpen, zo veel met het hart goed te maken. Ik wil het even niet meer. Al dat zware, mooie, hoge, grote. Ik wil gewoon even zitten. Bij jou.
De hele dag hebben ze aan me lopen trekken en duwen. Ik weet wel, het is allemaal goed bedoeld. To each his own. Maar ik kan niet alles en ik kan het niet alleen. Ja, ik kan luisteren. Maar ook dat is me soms te veel.
Vanmiddag vlucht ik. De zon is al bijna onder, ik heb het al bijna gemist. Verdomme, er zijn toch ook af en toe momenten die gewoon van mij zijn! Lazer op! En dus stap ik vastbesloten op de fiets. Ik ga mijn moment pakken.
Uit de verte zie ik het al. Iemand heeft mijn plek ingepikt. Een moeder met op haar schoot een klein baby’tje zit op het muurtje – een stukje voor mijn rots – onhandig te prutsen met het verwisselen van een luier. Ik weet het niet zeker. Ik ben zo blij dat mijn rots vrij is dat ik snel doorfiets.
Hup, boel op slot, muurtje over, zitten. Maar dan voel ik me opeens schuldig. Had ik haar moeten vertellen dat er een veel betere plek is waar ze haar kind een schone luier kan geven?
Laat maar, ik ben moeder Theresa niet!
Ik probeer diep adem te halen, de lucht is dramatisch mooi. Het irriteert me. De zonsondergang is hier zo mooi dat ik het niet geloof.
Even later zie ik haar beneden op de boulevard lopen met het kind stijf en liefdeloos als een pop, voor haar buik geklemd.
Ik kan mijn ogen niet van haar af houden. Haar hele houding vertelt me dat ze nog niet helemaal op haar gemak is met het baby’tje.
Ook zij haast zich voor de zonsondergang, ze gaat op een plasticstoeltje aan de branding zitten en houdt het kind eindelijk op een normale manier vast, het hoofdje vlakbij haar gezicht.
Ja, denk ik, goed zo, ruik je dochter. Op een of andere manier weet ik zeker dat het een meisje is.
Mooi eigenlijk, met haar pasgeboren kind zit ze op een stoeltje naar het moment te staren dat de zon onder gaat.
Maar door de onrustige bewegingen van haar knieën en het voortdurend omkijken naar de boulevard, weet ik dat zij nog steeds niet kan genieten van haar eigen vlees en bloed.
Woedend ben ik als ik merk dat er ook nog kitscherige tranen over mijn wangen rollen.
Tel Aviv,
Jezzebel
Foto: Detail, Pascale
leer van je emoties te houden en deel dat met anderen , mooi verhaal niks kitsch, kan misschien nog wel ingetogener met minder woorden maar daarvoor schrijf je toch .
Sister!
🙂
meid wat puur…..volle zinnen…volle woorden
ja, dat zijn van die dagen…. Nou, ga maar even leunen dan.
Ik zie de zonsondergang, ruik de zilte lucht..
@ Theodora,
Ik heb net jouw stuk gelezen. Zo verdrietig. Fijn om bij jou te mogen leunen!
@ Gingi,
Oh wow, en jij maakte me weer blij met Menashe Kadishman.
Liefies… vandaag is een nieuwe dag! Ik heb er zin in! 🙂
JAcob heeft het zo goed verwoord, daar sluit ik me bij aan!
kastelen bouwen, draken doden… tell me about it.
en dan dat verdomde harnas…tjezus!
@ ridderdepidder
Oh Knight in Shining Armour… Gooi het af! Bevrijd u van uw keurslijf 🙂
oeps… vergeten!
Dank Asdale 🙂 Fijn om te horen.
Ja, breek een lans voor je vrijheid!
Mooi en herkenbaar. Soms wil je even rust, die momenten moet je dan ook even maken voor jezelf. Dan kun je daarna weer verder. Het leven is een stroom, met af en toe een strohalm om even op adem te komen, maar als die strohalm te lang op zich laat wachten moet je zelf even een lijntje uitgooien voor een pauze.
Gelukkig zijn er altijd wel mensen die de andere kant van de lijn voor je vast willen houden, zodat je even rusten kunt. Bij deze.
Rustze,
Eric
dat je het wel uit kunt schreeuwen maar toch liever niet te veel aandacht op jezelf vestigd, dat je wel heeeeel hard zou willen huilen, maar niemand wilt lastig vallen,
ik herken mijzelf in jou,
en daarom is het niet zo moeilijk te zeggen:
Jij bent lief! :))
het butsig wapentuig siert thans den wand
EEN MEISJE
Ze wacht.
Nee, denkt ze, ik wacht niet,
ik dans.
Ze danst,
ze danst met lange, ranke passen,
langzaam en aandachtig,
ze houdt haar ogen dicht,
ze danst door deuren en door ramen,
en door lange, lankmoedige dagen –
hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-
en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt
denkt ze: ik?
ik val niet, ik dans.
Toon Tellegen
Buuh, ik wilde dat iemand mij eens zo een wonderschoon gedichteken sturen zou.
‘ Ruik je dochter’ . dat iedereen dat maar volop mag doen… Ik ga ook even rustig zitten. Genieten.