Luister eens…

“Luister eens,” zegt ze alsof ik ook de keus heb iets anders te doen. Zij belt.
In grote woede stort ze het hele verhaal over me heen.
Het verenigingsleven is weer begonnen, het seizoen geopend en er moet een lezing komen voor de mensen in het noorden. Ik luister.
Ze had een goede spreker geregeld. Eentje waar ze nogal trots op was. Voor de opening van haar seizoen had ze een man die iemand is! Twee dagen geleden heeft ze nog iemand laten bellen om te controleren of het goed zat. De mensen in het noorden konden gerust zijn. Ze hadden immers wel een verzetje verdiend en dit had zij toch maar mooi voor elkaar gekregen.
“De leugenaar,” schreeuwt ze in mijn oor. Ik luister.
“Hij had het beloofd!” En dan probeer ik de boel te sussen. Niet zo tactisch of correct als ik haar er op wijs dat ze misschien beter af is nu hij niet kan. De laatste keer dat ik een lezing van hem heb meegemaakt, heb ik me dertig lange minuten elke seconde afgevraagd of ik moest ingrijpen. Of ik hem in bescherming moest nemen. Of dat nog kon. Ik heb hem maar zijn gang laten gaan. En hij is gevallen. Later wilde hij mijn mening weten, maar ik heb er nooit meer over willen praten. Ik durfde het niet.

“Ja, maar,” zegt ze met een nog steeds door woede verstikte stem, “als zijn geheugen niet zo goed meer werkt, dan spijt me dat heel erg, maar dan moet hij een agenda kopen! Zodat ie het kan opschrijven!”
Ik ga verder haar te kalmeren. “Ach, luister nou, laat maar, hij is het vergeten, nu heeft hij een andere afspraak, geeft niet, we vinden wel een ander.” Tegelijkertijd probeer ik koortsachtig een oplossing te bedenken. Wie zou ze nog meer kunnen uitnodigen voor die eerste ontmoeting van het nieuwe seizoen? La Grande Première! Nu iedereen de schuilkelders weer uit mag, heeft zij zich voor genomen ze eens lekker te verwennen. De ambassadeur is er niet. Oh jee, who else…?!
“Zeg,” zegt ze listig. “Luister eens, hoe spreek jij eigenlijk?”

Sinds dat moment ben ik al twee weken bezig me af te vragen waar ik het in hemelsnaam over moet hebben. Hoe kan ik die hooggespannen verwachtingen in godsnaam waar maken. 
“Vertel ze iets over creativiteit, jij schildert toch!” zegt een goede vriendin. “Creativiteit en positief denken, dat is goed voor de mensen in het noorden. Juist voor de mensen in het noorden,” zegt ze er met nadruk veelbetekenend bij.

En ik ben zo blij dat iemand iets roept, dat ik het meteen een goed idee vind. En het naast me neerleg. Ik denk er gewoon niet meer aan, dan komt het vanzelf wel.
Het liefst wil ik het zo dicht mogelijk bij mezelf houden, over iets waar ik verstand van heb. Ik heb geen zin in een hoogdravende spreekbeurt over ‘de situatie’ of de ‘geboortegolf in onderontwikkelde gebieden’. Ik wil het niet over het milieu hebben en niet over de actualiteiten.
Maar waar kan ik wèl wat over vertellen… Ik kan moeilijk beginnen over hoe ik onder vuur heb gelegen in Baghdad, of hoe ik een keer in een gevangenis een verhaal tegen cash geruild heb. (Hij vertelde, ik schoof de cash).
Ik wil het niet hebben over de Iraanse dreiging, het kantoor van de premier, of de toestand in Damascus. Ik wil het hebben over iets waar mijn hart ligt.

Creativity, creativity, creativity, ik herhaal de woorden eindeloos totdat het me begint te duizelen. Maar dan weet ik het. Ik ga het ze gewoon vragen. Wat hebben zij voor iets creatiefs gedaan deze oorlog?
Ik ben een blog begonnen. Ik zou het zo graag willen hebben over hoe heerlijk ik het vind te schrijven over het land waar ik zo godvergeten veel van houd. Liefde in een land van haat, op een plek waar ik gewoon mezelf kan zijn. Stiekem mezelf kan zijn, want de schuilnaam is er natuurlijk niet voor niets.
Ik heb hier zulke mooie dingen gezien. Gisteren heeft iemand een blog geschreven over een uitwuifservice op het Centraal Station in Utrecht – vergeef me, ik weet niet meer wie het was, anders had ik je gelinkt.
Ik heb de prachtigste foto’s gezien, de mooiste schilderijen, de knallendste ruzies en het meest slappe geouwe hoer ooit meegemaakt. Ik heb verhalen aangehoord en bekeken. Ik heb genoten. En daarmee is de cirkel eigenlijk rond.
Misschien moet ik me nu maar eens met de voorbereiding van die lezing gaan bezighouden.

Tel Aviv,
Jezzebel

(detail foto van Chana Lewis)