Hey… waar ben je

Hey Lieverd,

Tijd niets van je gehoord. Geeft niet, maar ben wel benieuwd hoe het met je gaat. Hoe is je nieuwe kantoor? Ben je ingericht?
Ik ben net een week uit het ziekenhuis. Oorontsteking. Nogal ernstig. Ze dachten dat het door zou breken naar mijn hersens. Ik schijn nogal domme dingen gezegd te hebben. Zeg maar rustig geschreeuwd. Ik heb me in een zenuwcrisis gegooid. Ik ben er niet trots op.
Ichilov is trouwens erg mooi geworden. Europese standaards, niet meer dan twee bezoekers per kamer en geen geschlep meer met eten van thuis.

Het begon op een sjabbesavond midden in de oorlog. Zul je altijd zien. Ik verrekte van de pijn. Onbeschrijfelijke vlammende steken in mijn hoofd. Aliza heeft me naar de E.R. gereden, gelukkig. Maar omdat het oorlog was en de ziekenhuizen uit het noorden geëvacueerd waren naar het centrum, was er voor mij geen plek. Ze hebben me daar uren op de Eerste Hulp laten zitten. Ik heb geschreeuwd. 
Aliza is op een gegeven moment naar het loket gegaan om te zeggen dat ze me maar drie keer in haar leven heeft zien huilen en dat dit de derde keer was, dat het dus wel heel erg moest zijn! De Lieverd.
Zo erg, ik begon te hyperventileren. Toen ze me wel hadden ingeschreven kwam Boris me niet ophalen. Dat moet. Als je ingeschreven bent, ben je niet meer verantwoordelijk voor jezelf. Boris moest me dus naar mijn kamer brengen en in bed stoppen, maar hij kwam niet. Ik heb gekrijst dat ik wel ergens op de gang wilde liggen, op de grond als het moest, als ik maar kon liggen!
Uiteindelijk kwam er een doorgewinterde hoofdverpleegster. Ze heeft mijn hand genomen en op een noodgevallenbedje gelegd. Vanaf dat moment werd er niet meer tegen me, maar vooral over me gesproken. Ik lag op het kussen en de zuster en de dokter spraken boven mij, over mij.

Na een paar dagen ging het goed genoeg dat ik mezelf uit bed sjorde om in mijn ziekenhuispyjama ergens een sigaretje te roken. Kracht om naar buiten het park in te wandelen had ik niet. Maar ik vond snel een goed plekje in het trappenhuis van de nooduitgang.
Er kwam ook nog een man bij me zitten. Mijn leeftijd ongeveer. En zoals dat gaat in ziekenhuizen, begin je een praatje met elkaar. “Goh, wat heb jij?” Je kent het wel. Ik vond het op een gegeven moment genoeg en wilde mijn bed weer in. Maar hij hield me tegen en wilde me kussen. Ik dacht nog, hoe is het in godsnaam mogelijk! Zo florissant zag ik er niet uit met mijn sliertende haren, mijn zieke hoofd en de pijnlijke oren.
Hij wilde me tegenhouden, maar ik ben er snel vandoor gegaan. Vergat hem weer. Totdat ik ‘s nachts even naar het toilet wilde en hem op mijn afdeling zag. Waar hij niets te zoeken had. Maar aan zijn hele houding kon ik zien, dat wat het ook was, hij vastbesloten was het te vinden. Ik schrok me dood. Snel ben ik mijn bed weer ingegaan, heb de lakens over mijn hoofd getrokken, de gordijnen rond mijn bed dicht en de alarmknop om de verpleegster te waarschuwen in mijn hand. Zo ben ik blijkbaar toch in slaap gevallen.

De volgende dag heb ik gevraagd of ze me naar een andere kamer wilden overplaatsen. Dat ging allemaal heel rap en keurig. Er kwam zelfs een bewaker om te vragen wat er gebeurd was. Ik heb hem het hele verhaal verteld. Hij vroeg of ik het wilde aangeven. Dat wilde ik allemaal niet. Ik wilde hem niet aangeven en geen confrontatie. Maar ik vond wel dat hij een waarschuwing moest krijgen. Ook voor de andere vrouwen daar. 

Later zat ik met Aliza een sigaretje te roken in het park – daar had ik inmiddels de kracht weer voor – en toen zag ik hem weer. Ik heb meteen de beveiliging gebeld. En in no time stond er een man in burger naast me. Ik schrok er van. Gewone man, iemand van wie je het totaal niet verwacht! Gewoon zoals wij, in korte broek met een ijsje in zijn hand. Onopvallend heb ik hem de man aangewezen. Ze hebben hem gepakt. Wat bleek! Ze vroegen een nogal onschuldige, zeer algemene vraag: “Wat heb je met die vrouw gedaan?” En hij zei: “Ze zei dat ze 19 was en ze vond het leuk!” Ik schrok me dood. Hij was dus een serial-verleider. Later hoorde ik dat ze hem met met escorte naar Gaza hebben thuisgebracht. Midden in de oorlog. Hij was een Palestijn uit Gaza met gierende hormonen.

Verder alles goed,

Kus, zo eentje die je oren doen klapperen,

Tel Aviv,
Jezzebel