Ik zucht, verslik me in het onbehagen en begin te hoesten als ik het bericht zie binnenkomen.
De dokter denkt dat ik allergisch ben, maar allergieën is niets voor mij, ik ben geen Amerikaan! Die zijn al bang als je naar ze kijkt. Die zijn voor alles bang. Daar lachen wij schamper om, wij die voor niets of niemand bang zijn.
Het is ook te warm! Het broeit vandaag. De zomer mag dan zo eind augustus als een rijpere oude dame zijn… In haar volle, kokende glorie heeft ze het mooi nog steeds voor het zeggen! Met flamboyante vurigheid bepaalt zij het ritme van mijn dag.
Geïrriteerd draai ik me om naar de piepende oude ventilator in de hoek. Samen met de rest van het land verlang ik naar de eerste regenbuien. Wanneer zou dat dit jaar zijn? Eind oktober, begin november?
Nog lang niet, maar zo plakkerig warm als het vandaag is, blijft het gelukkig niet. Ik verheug me op de nazomer, als de hitte in de nacht gebroken wordt en de scholen weer begonnen zijn, de toeristen naar huis en het strand weer van mij is. Als ik weer van mijn rots af kan en het zand onder mijn lichaam voel. Als ik weer ongegeneerd naar de zee kan staren en niemand me aanspreekt.
Dat hoef ik nu niet te proberen. Net iets te snel, te glad, te hip, zijn de mannen van Tel Aviv die vandaag de stranden afschuimen. De vrouwenjutters. Elk jaar dezelfde gezichten, dezelfde gebaren, dezelfde nonchalante mij-kun-je-niets-maken-blik.
Eigenlijk had ik naar Sinai gewild deze nazomer, volgende week, nà de toeristen en vóór de Hoge Feestdagen. Ik wilde zo graag op dat matje liggen, naar de sterren staren en alles vergeten. Eten met de bedouïnen en weer echt dromen. Ach, je kent het gevoel wel, ik kan soms zo verlangen naar de momenten dat je je gedachten niet hoeft te duwen, een beetje zweven.
Ik zucht opnieuw, ik ben misschien Amerikaanser dan ik denk.
Niet naar Sinai. Ik kreeg net het bericht binnen dat er een grote aanslag verwacht wordt op mijn soort toeristen. Wij, die zo graag overal willen dromen.
Het kan niet.
Het maakt me verdrietig. En benauwd.
Mijn wereld is vandaag weer een beetje kleiner geworden.
Tel Aviv,
Jezzebel
Pas goed op jezelf!
Gelukkig kun je in de uithoeken van je hoofd dwalen en overal kan komen waar de doorsne toerist nimmer weet van krijgt; )))
Het lijkt me verstikkend, niet je droomplekken te kunnen volgen. En je schrijft het weer verschrikkelijk mooi. Ik wuif je wat koelte toe, voel maar…
Het lijkt wel of de wereld voortdurend kleiner wordt. Meestal roep je dat als je een vage kennis die je liever helemaal niet tegen zou komen ergens aan de andere kant van de wereld stomtoevallig tegen het lijf loopt. Maar welke plek is nu nog veilig en onbevangen? Zo’n plek wordt zeldzaam.
Wat de regen betreft – nog even geduld hebben tot Soekot, vrees ik. Of kom even hiernaartoe – mijn tuin rot letterlijk weg door het teveel aan regen!
Dank, wow… jullie waren er snel bij 🙂
dan maar even geen strand….er zijn vast wel andere kleine dingetjes waar je van kunt genieten ø))
Beste jezzebel,
ik kan het op dit moment niet beter zeggen dan zoals het al eens gezegd is door F. Nietzsche. Alle sterkte toegewenst.
Het kleinste geluk, als het maar voortdurend aanwezig is en gelukkig maakt, is onvergelijkbaar meer geluk dan het grootste dat slechts als episode, bijna als gril, als gekke opwelling komt tussen louter onlust, honger en begeerte. Maar bij het kleinste en het grootste geluk is er altijd één ding waardoor geluk geluk wordt: het kunnen vergeten, of wetenschappelijker uitgedrukt, het vermogen tijdens de duur van het geluk onhistorisch te voelen. Wie niet op de drempel van het ogenblik kan plaatsnemen en heel het verleden vergeten, wie niet in staat is als een overwinningsgodin zonder vrees en zonder duizeling op één punt te staan, zal nooit weten wat geluk is of erger nog: hij zal nooit iets doen dat anderen gelukkig maakt.
Gegoed!
Ik zeg het niet zo mooi als Henk of Nietsche maar
laten we ajb binnenkort weer naar Sinai mogen
en mag ik dan met je mee?
chris
@Chris,
Yes! Jij wel!
Ahhhh, Sinai…fantastisch een van de mooiste plekken met de aardigste mensen die ik ken hier in het Midden Oosten Ik bezocht Egypte ook over het Suez kanaal en Jordanie voordat dit weer te onveilig werd. "take paradise and turn it into a shooting range" Wat bezielt die terroristen …
Ach, de Sinaï,in de zeven jaar, dat ik in Israël heb gewoond ben ik nooit in de gelegenheid geweest om er heen te gaan, maar morgen, ja morgen, dan ga ik. Morgen ga ik een oud familielid opzoeken, in de gelijknamige kliniek in Amersfoort: de Sinaï.
@Shalom Salaam,
Het is verdrietig, voor iedereen. Voor ons omdat we er niet meer heen kunnen om even te vergeten. Voor hun omdat ook zij nu hun brood niet kunnen verdienen. En zo is de cirkel weer rond. We worden er allemaal armer van.
@Gingy,
Oi, gezondheid voor het familielid, en voor jou, blijf gezond.
Tja, wat is nou verdrietig………verwacht grote aanslag of…….
Weer prachtig geschreven.
Liefst niko
wil graag maar durf’ nu niet te gaan kijken, maar het blijft een mooi gebied: moet het toch nog ééns zien
je schrijfstijl geeft veel te genieten, maar dat heb ik al eerder gezegd dacht ik; de manier waarop je de bijna nazomer en de herfst karakteriseert vind ik mooi( chapeau)
Ik dacht dat je vrijheid je zo dierbaar was?
Laat je niet intimideren.
@ Jerunda,
Weet je, het is soms niet gemakkelijk. Mijn moeder belt vaak en zegt dan: "Wees voorzichtig!" En op de dagen dat de aanslagen hevig zijn vraagt ze me ook wel eens: "Kun je niet binnen blijven?"
Dat kan niet! Je kunt je leven niet in angst leven.
Maar als er zo’n waarschuwing komt, zo specifiek, dan is het beter die wel serieus te nemen. Jammer genoeg. Je kunt de verantwoordelijkheid niet nemen. Want, wat als er wel wat gebeurt? Moet dan het hele land in rep en roer komen om mij te ‘redden’?!
Ach, ik droom wel een beetje hier op mijn rots, dat is ook fijn.
op een van de stenen van je rots kriebel ik een hartje, ook al is het maar een klein steentje….
🙂 @ Alice
Liefde helpt!
Het hangt er inderdaad vanaf hoe specifiek. De ironie is dat geruchten vaak loos alarm zijn, terwijl de meeste aanslagen als een donderslag bij heldere hemel komen. (nou ja, de geheime diensten hadden aanwijzingen, maar deden er niets mee)
Ik hoop niet dat ik hiermee schrik aanjag, dat wil ik niet, ben natuurlijk geen terrorist.
Het belangrijkste dat je je moet realiseren, is dat er gelukkig slechts een klein beetje van je vrijheid is afgeknabbeld, dat je moet genieten van de rest.
Trouwens, kan je niet gewoon een paar van die ‘vrouwenjutters’ meenemen als bodyguard?
@Jerunda
🙂 Elke Israëliër weet dat als er zo’n bericht binnenkomt dat het echt niet kan. De meesten houden zich er aan, ook de vrouwenjutters. Waarschuwingen hier zijn niet zo vaak ‘loos alarm’.
We weten het wanneer er een suicide aanslagpleger onderweg naar het centrum is. En totdat we het bericht krijgen dat de man of vrouw gearresteerd is en de bom onschadelijk gemaakt, houden we allemaal onze adem in.
Volgende keer dat ik iets hoor houd ik wel voor de verandering mijn adem in, kan jij een keertje doorademen…
Sorry, nog iets vergeten. Wat ik me afvroeg, heb jij iets katachtigs?
@ Jerunda,
Zullen we samen proberen te ademen, vrij uit en zo diep als we kunnen?
Katachtigs? Hoe kom je daar nu bij?
het lijkt me een menselijke reactie… gelukkig, ze zijn er nog!
ik ga er weer van ademhalen iig…
liefs,
mike
Samen ademen: Is in trouwens niet beter dan uit? Soms, als je buiten adem bent geweest, of je zo erg concenteert dat je bijna vergeet te ademen, is het een erg lekker gevoel. Zonde, dat we ons niet vaker realiseren hoe aangenaam het kan zijn.
Maar hoe wou je SAMEN ademen, ik bedoel echt in sync? Eigenlijk zouden we een tijd moeten afspreken, en dan een minuut lang ofzo rustig in- en uitademen, terwijl we tot 10 tellen. (dus 10 tellen in, 10 tellen uit)
Katachtig: Je hebt het over ‘mijn rots’, klinkt lekker territoriaal. Krijg ik visioenen van een leeuw die heerlijk ligt te genieten en tegelijk alles in de gaten houdt. Of wil je geen leeuw zijn? Luipaard is trouwens sierlijker.