Zullen we een ijsje eten?

Ik wil er even uit. Het nieuws raast weer de hele dag door mijn huis en het is me nu te veel. Ik word er onrustig, ibbel en nerveus van. Ik zoek de waarheid en weet niet goed hoe ik wat moet interpreteren. Genoeg, laat me nu even net als Nasrallah zijn, zalig onwetend, hoef je ook de verantwoordelijkheid niet te nemen. Ik wil het nu even kwijt.
Kom, vlucht met me. Weg van de realiteit. We gaan een ijsje eten, en daarna naar de rots, mijn rots. Kom even bij me zitten in het donker. Zullen we samen de nacht in staren, in de richting van Europa?
Ik weet niet zeker of het door de sorbets van Iceberg komt, of door de lawaaiige drukte van Ben Yehuda Street vol met mensen die net als wij lak hebben aan wat er op de televisies in onze huiskamers wordt geschreeuwd, maar ik ben blij dat we de actualiteit verruild hebben met hier en nu.
Welke smaak wil jij? Voor mij passievrucht, mango en kokos. Waarom ook niet, het is tropisch heet, nog steeds. Eind augustus, midden in de nacht en het asfalt gloeit met de hitte van een voorbije, zinderende dag. Zo is het òòk, deze dag is weer voorbij. 
Kom, laat me je meenemen naar mijn plek, die plek waar ik zo vaak vlucht. Waar ik mijn rug naar de stad kan keren op die uitgesleten rots boven het strand. Mijn rots. Of eigenlijk is hij van hem, de ex. Hij heeft hem gevonden. Hij is goed in vinden, zo heeft hij mij gevonden. Ik houd van zoeken.
Weet je, ik kom er vaak, nog steeds, soms stiekem met hem, de ex. Dan vluchten we allebei. Maar het liefst ben ik hier alleen, in de luwte. Je moet er een muurtje voor over klimmen om er te komen. Misschien helpt dat ook.
Ik ben blij dat ik hier ben, maar de headlines van vandaag laten me niet los. De propagandamachines her en der werken op volle toeren. Olmert vindt uitgebreid niet nodig, hij wil nu een beperkt onderzoek. Nasrallah heeft het over als ie ‘t had geweten, dan had ie ‘t niet gedaan, je kent het wel. En Iran steekt pijnlijk wrede vingers in het Duitse schuldgevoel. Oh, en er zijn ook opeens beelden gevonden van Ron Arad, in 1986 ontvoerd. Man die symbool werd van al het verdriet om iedereen die we kwijt zijn.

Ik ben blij dat ik jou heb, zullen we samen nog even zoeken?

Tel Aviv,
Jezzebel