“Wat zou je denken van…” haar lippen tuiten gulzig, haar lange blonde haren glooien als een paradijselijk landschap over haar oude schouders, haar huid is verkreukeld, maar ik vind haar mooi. Aan de toon van haar stem hoor ik dat wat het ook is, zij er heel wat van denkt.
“Noe…” gebiedt ze ongeduldig als ze ziet dat mijn gedachten zwerven als kinderen van bedoeïnen. Ze heeft graag al mijn aandacht voor zichzelf. “Zou je mee willen gaan naar Het Huis van het Oosten en het Westen?”
Ze heeft me te pakken. Vergeten ben ik de zwoele zomernacht, de pracht van haar lachend, gerimpeld gezicht en het niet omlijnde plan om als een vlinder over de boulevard te fladderen op onze fietsen.
Door haar sjees ik tegenwoordig door de levensgevaarlijke straten van Tel Aviv. Ik wilde dat nooit, ik vond het zo onaangepast, zo Hollands, maar zij wist me over te halen. Op een middag gaf ze me de fiets van haar zoon, “probeer het nu maar, hij is met vakantie.”
Samen zwierden we dwars door de stad. Ze wist dat ik me niet verdedigen kon toen de zon half achter de dorre takken aan de brede Rotschild Boulevard zakte. Over de gehele breedte van de promenade waren de mooiste woorden gespannen, gedichten uit de harten van Israëls beste schrijvers. Toen was ik verkocht. Voor de rest van mijn leven zal ik door de straten blijven peddelen op zoek naar de woorden die me raken, onverwacht.
“Het Huis van het Oosten en het Westen,” vraag ik nogal dom.
“Kom mee,” beveelt ze. Voor domheid heeft ze weinig geduld.
Ze neemt me mee naar een prachtig huis midden in Jaffo. Een gebouw uit de tijd van het Ottomaanse tijdperk, toen de Turken nog hun mystieke staf uit duizend-en-één-nacht over dit gebied zwaaiden. Tegenwoordig is het een plek voor zij die zoeken. Zij die het ook niet zo goed weten. Zij die naar het Verre Oosten reizen op zoek naar eeuwige liefde en de voor altijd durende vrede. Een schaars product in het land van mijn hart.
Er is een optreden van een band deze zwoele zomeravond. Jonge, mooie mannen met de gloed van de ondergaande zon nog in hun ogen, spelen hun ziel. Ze zijn gevlucht. India werd het land van hun verlangen na de diensttijd. Met lange, ranke vingers slaan ze op de trommels, bespelen ze de harmonica’s en al die andere instrumenten die me in het diepst van mijn zijn laten trillen.
“Hineh ani, koeli shelchah,” zingt de man met de diep zwarte ogen en de opgeheven handen. “Hier ben ik, alles van mij, van jou.”
De woorden uit een Joods gebed op Indiaanse muziek gezet laten me nooit meer los.
Tel Aviv,
Jezzebel
Jij schreef eens, dat het je allemaal zo onder de huid gaat zitten, dat het soms zo dichtbij kan komen,
en ik wil nu antwoorden, als we dat niet zouden doen, als we onszelf dat niet meer zouden toestaan, dan zou ik niet meer worden meegevoerd op je mooie woorden, ver weg van Holland naar Tel Aviv.
Ik ben er nooit geweest.
Dank je wel Alice, op een rare manier krijg ik er kippenvel van.
mooi
Schitterend, Jezzebel. Je kust de woorden voordat je ze schrijft. Iedere letter ademt liefde.
Van Mihai werd ik de afgelopen dagen nogal depri. Van jou knap ik weer helemaal op. Dank je.
Schitterend Jezzebel! Dank!
Heimwee slaat weer toe bij jouw poëtische woorden.
Jij zegt mij ontdekt te hebben, nou dat is nu dan wederzijds. Echt prachtig geschreven….het streelt alle zintuigen, Wauw.
Jezzebel,
Alhoewel ik nog niet in Israel geweest ben en dat tot vandaag ook niet van plan was – je raakt me met je woorden, heb zojuist al je bijdragen gelezen en je voerde me mee naar het Land van Melk en Honing. Betoverend! Complimenti! Volgend jaar in Jeruzalem!
jouw woorden hebben de satelliet niet eens nodig om mij te raken.
… Ik kan niet meer slapen, jullie woorden hebben me wakker gekust. Ik word er een beetje verlegen van… Erg bedankt.
Weer prachtig en weer ben ik diep geroerd. Dank.
Jezzebel, jij maakt mij blij. Wat ben jij een aanwinst voor dit weblog. Alle superlatieven schieten hier tekort, en er wordt toch al genoeg geschoten.
Je schrijft net zo mooi als je foto.
Alle andere complimenten bewaar ik voor je volgende bijdrage, ik zou nog sprakeloos raken….
Wow!
At osah shalom… shalom aleinu veh al kol ha olam!hasjagrirah hachi romantit she ani makirah!:))
Shalom Salaam,
Todah lach… ve hem amroe… amen 🙂
Amen
Ach, Jezzebel, je brengt me terug naar een zwoele zomeravond in 1978, toen ik samen met mijn reisgenoten (allen werkend in een Kibbutz) Jaffo bezocht. Hoe staat die avond in mijn hart gegrift en hoe breng je haar weer boven. Tranen huil ik soms om dat mooie land….
Jezzebel, zit bijna met tranen in mijn ogen… En even ben ik weer terug, in de straten waar de inwoners gedichten ademen, het strand altijd troost biedt, waar de mensen nooit lijken te slapen. Dank je wel daarvoor. Ik fietste graag een stukje mee…
Bijzonder.
Welliswaar wat laat….maar nog bedankt voor de tip…moerassige benen…ik had haast vandaag…zag het niet…nu wel; )))) haastige spoed is zelden goed; Je schrijft trouwens bijzonder mooi!!!!
Pas vanavond wat rust om je te lezen.Je schrijft zo mooi! Dat ik durf te zeggen dat je een schrijver /schrijfster bent.Heerlijk! Zo vanuit je binnenste en dan de beelden zoeken …en vinden! Mijn complimenten!!!