Shavuah Tov

Dat deze week niet verdrietig zal zijn

Kom, laat me dit moment nog even van je stelen. Drie sterren aan de hemel, de zon is onder en de nieuwe week begonnen. Er staan weer allerlei verplichtingen op je te wachten en de dagen zullen zinderend heet zijn. Laat me nog heel even bij je zijn.
Kom even met me mee, het is avond en de zwoele zomernacht zal je goed doen. Even eruit. 
Shavuah Tov, wens ik je, dat deze week niet verdrietig zal zijn.
Weet je, ik moet al een tijdje aan hem denken, maar het maakte me zo droevig dat ik het er eerst niet over wilde hebben.
Ik laat mijn hand in de jouwe glijden en mijn vingers vlechten die van jou als de strengen van een challe op shabat.
Er is hier een plek, een café, zeg maar een bar, eigenlijk, hoewel je er voornamelijk komt voor de koebeh… Ik begin onsamenhangend te stamelen. Ik wil je zoveel tegelijk vertellen. Ik probeer het nog een keer.

Ik wil je meenemen naar café Byblos. Het is een bijzondere plek, bijna aan het einde van de boulevard. Een jaar of vijf geleden ben ik er een keer geweest, toen stonden er zware lijfwachten voor de deur. De tweede intifada was nog maar net uitgebroken en het feit dan een Libanese generaal een café in Tel Aviv opende was een gotspe waar iedereen het ergste van vreesde. Ik ben er nooit meer terug geweest. De pijn sneed me door mijn ziel, benam me de adem. Meer verdriet dan ik kon verdragen.
Weet je, er was een tijd dat er een SLA (South Lebanon Army) bestond. Libanese Christenen die een soort buffer vormden tussen de Hezbollah en Israël. Ik zag er vanochtend een documentaire over op het Israëlische discovery channel. 
Daar zag ik hem weer, de man met zijn fiere uiterlijk, zijn grijze haren en zijn onverschrokken pas. Generaal Antoine Lahat in functie. Ik kon zien waarom alle partijen respect voor hem hadden. Hij stond zo mooi rechtop.
Ik heb generaal Lahat een keer ontmoet in zijn café, zeg maar bar, die hij tegenwoordig uitbaat aan de boulevard in Tel Aviv. Byblos, genoemd naar de Libanese stad waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Het centrum van de bijbelse cultuur. De Grieken hebben het zijn naam gegeven. Het betekent papier… En toen moest ik aan jou denken, ik weet hoe jij van papier houdt. 
Generaal Lahat zal nooit meer terugkeren naar Byblos, hij is net tachtig geworden en in zijn thuisland wacht hem de doodstraf, hij is een landverrader, omdat hij voor de vrede zorgde. 
Kom, ga met me mee om de beste koebeh in town te eten, het lekkerste gekruide gehakt, met de grootste liefde gemaakt.
Ik werd er ooit meegenomen door een minnaar die tegelijkertijd zijn gezicht even moest laten zien – zodat tous Tel Aviv wist dat hij nog steeds alive and kicking was – en oprecht benieuwd was naar deze gevallen generaal. Wie was de man die voor Israël de kolen uit het vuur haalde, met Hezbollah knokte en wiens mannen de grond onder zijn voeten met hun eigen handen zouden opensplijten om hem te beschermen? Een ijzervreter die tegenwoordig Libanese culinaire hoogstandjes maakt. Niet langer tot de tanden bewapend, maar die in een café in Tel Aviv met zeezicht heeft gezet. 
Hij maakt een fragiele indruk, de Israëliërs maken zich een beetje vrolijk om hem. Hij, de man die nu komt vragen of het gesmaakt heeft, of we genieten van de lekkernijnen uit zijn land. 
Weer wat later, als onze tafeltjes vol staan met zijn strategische culinaire ammunitie, zie ik hem op een krukje zitten, twee ‘bijna blonde’ dames om hem heen. En ik vond het te verdrietig.
Kom we gaan hem een goede week wensen. Ik wil even horen hoe het met hem gaat. Gewoon om te weten dat hij oké is.

Tel Aviv,
Jezzebel