Ik houd van Israëlische mannen. Er is iets onweerstaanbaar sexy aan die tikkeltje onbehouwen, altijd alles net iets beter wetende, onvoorspelbare, ongetemde, net iets te wilde, macho mannen. Niet de meest beschaafde heren en niet zo wereldlijk geraffineerd als hun Europese broeders, maar ze weten wel precies wat ze willen, jou.
Op mijn rots, hoog boven het strand kijk ik naar ze. Er trilt iets in mijn buik als ik zie hoe een jongen een meisje aan de hand de zee in neemt. Ze lopen niet hand in hand, hij neemt haar mee. Ik ben misschien nog steeds te Nederlands om precies te begrijpen hoe je als vrouw daarop moet reageren. Ik ben opgegroeid met de redelijkheid, met we praten er wel over, of misschien neem ik jou eens aan de hand?
Zo’n man die mij zo zou vastpakken, zijn wil opleggen, zou ik mijn tanden laten zien. Dat dan weer wel, ik ben Israëlisch genoeg om met mijn Nederlandse logica het gevecht aan te gaan. Want net als hij ben ik voor de duivel niet bang. Wel in de hoop dat hij me al zijn kracht laat zien, dat hij me overmeesterd, dat ik willoos de zijne ben. Oh, zalige overgave. Die waarin je niet meer verantwoordelijk hoeft te zijn voor jezelf.
Het is vrouwendag vandaag op het religieuzenstrand in Tel Aviv. Ik zie het aan de orthodoxe vrouwen die met sliertende rokken en kinderen langs de andere stranden wandelen. Begrijp je wat dat betekent? Er is hier een strand waar de ene dag de mannen zonnebaden en de andere dag de vrouwen.
Ik ben daar niet mee opgevoed. Ik weet niet hoe je je daar naar moet schikken, onderwerpen.
Misschien klinkt het voor de oren die getraind zijn op gelijkheid en de consensus, die wars zijn van haantjes gedrag en het oorlogsjargon in de liefde dat ik gebruik (overmeesteren, unilaterale terugtrekking, bezetten en volledige overgave) allemaal wat ongenuanceerd.
Maar er is iets in mij dat onweerstaanbaar aangetrokken wordt tot iemand die de leiding neemt, iemand die de weg weet, die de antwoorden heeft, die capabel en kundig is en weet wat hij wil, mij.
Weet je, bij een echte man kun je zo ècht vrouw zijn. Misschien is dat het.
Tel Aviv,
Jezzebel
Dank je voor je vriendelijke woorden. Ik heb al je bijdragen gelezen. Je schrijft erg mooi. Opeens werd mijn tekening er een van een gesneuvelde strijder in het veld, of een onschuldig slachtoffer, een Israeli, een Palestijn, een Libanees. Evy zei het juist: ik slaap, omdat ik het niet weet. Ik heb alle discussies gevolgd, nooit gereageerd, omdat ik het niet weet…iedereen wil vrede…op zijn eigen voorwaarden. Ik wens jullie alle vrede, sjaloom
Prachtig.
Deze kennis zou ik graag ‘bezitten’.