Sesamzaadjes

Kom, kom nog even bij me zitten. Laat me wat lekkers voor je maken, zo vlak voor shabat. Niets bijzonders, gewoon, iets eenvoudigs, met liefde. Je kunt het proeven. Dan maakt het niet uit of het eenvoudig of ingewikkeld is.

“Ik wil even tegen je aan kletsen, mijn gedachten als sesamzaadjes laten rollen,” zeg ik terwijl ik een stuk van de peterseliestelen snijd met een vlijmscherp écht mes. Nog niet zo lang geleden bij een Verre-Oosten winkel in de sjoek gekocht. De man achter de toonbank glimlachte veelbetekenend toen ik om zijn beste mes vroeg. Hij liet me beloven het chas ve chalilah nooit in de vaatwasser te stoppen. Ik lachte terug. Hij keek me streng aan. Direct na gebruik afspoelen, afdrogen en opbergen waren de instructies waarmee hij me naar huis stuurde. 
Zou hij het gezien hebben? Zou hij weten dat ik zijn beste mes voor jou wilde hebben? Zonder goed gereedschap ben je nergens in de keuken.

“Je bent toch niet bang,” vraag ik je terwijl ik met de achterkant van mijn hand een sliert haar uit mijn gezicht strijk.
De keuken is geen plek voor de weak of heart. Niets zo confronterend als de rauwe realiteit van echt koken. In het kloppende hart van mijn huis heb je ballen nodig. En geroutineerd hakken mijn vingers als een volleerde kok de peterselie fijn. In een beslagkom giet ik de sesampasta en meng het met gelijke delen water. Het liefst had ik de sesamzaadjes zelf door de vijzel gehaald. Maar oi, dat is zo’n werk. Zo ouderwets.

“Weet je,” begin ik, terwijl ik met een garde en al mijn kracht de basis van mijn tehina tot de juiste dikte en luchtigheid sla. “Ik weet het soms zelf niet zo goed. Israël is een moeilijk land. De realiteit is hard. Maar ik houd van dit land. Land van mijn hart, met de mensen van mijn bloed,” zeg ik voorzichtig.

Ik pak een teentje knoflook, haal de velletjes er af en knijp het boven de beslagkom door de pers. “Na zoveel jaar weet ik nog steeds niet of ik het morgen zal redden. Zo moeilijk, zo wankel mijn bestaan. Hoeveel gemakkelijker zou het zijn om mijn boeltje te pakken en terug te gaan. Terug naar de orde en de regelmaat, naar de keurige manieren en alles dat hoort. De veilige meningen en de consensus van begrip.”
Met een klap sla ik de citroen doormidden op de snijplank. “Ik wil het niet!”

Ondertussen doe ik een stuk of wat pita’s in de voorverwarmde oven. Het is bloedheet vandaag, de vochtigheid parelt op mijn huid. Zo’n dag dat je niet meer opdroogt. 
Van het moment dat je onder de douche vandaan komt tot het volgende moment dat je er weer onder staat plakt de werkelijkheid klam aan je lijf.
“Ik verpieter in een land waar je ziel gematigd hoort te zijn en je hart altijd hetzelfde ritme slaat; dat van de zorgen van morgen. Ik houd zo van het moment. Van vandaag, van nu of nooit. Van morgen kan alles weer anders zijn. Begrijp je dat?”

Met een lepel strijk ik de tehina op een bord en sprenkel er een beetje olijfolie en citroen over. Ook nog wat verse peterselie voor jou, met liefde. Op een ander bord leg ik de warme pita’s.
“Kom, proef nog even mijn land.”

Shabat Shalom,

Tel Aviv
Jezzebel